Nazomer

[p. 126]

Jan Van Hulst.
1428.

I.

Men vierde binnen Brugge
Den witten-donderdag.
Een twaelftal goede mannen
Kwam samen, als het plach,
Ten huize van een dichter,
En dienaer van den Heer,
Om 't avondmael te vieren,
Vereend tot Jesus eer.

Daer zaten zij aen tafel,
Als 't eerste christenvolk:
De godsvrucht was hun adem,
De liefde was hun tolk.
Van Hulst (zoo heet de priester,
Der dichtkunst eedle zoon)
Ontroerde ziel en zinnen
Door zijn naïeven toon.

[p. 127]

 

Hij wijdde weêr aen Jesus

 

Een lied eenvoudig waer,

 

En zong op 't hoog gebergte

 

Den grooten martelaer,

 

Of schilderde zijn liefde

 

Bij onvergeetbren disch

 

In dichterlike tale,

 

Oorspronklik, fraei en frisch.

II.

En op den eigen stonde,
Dat hij zijn lezing sloot,
Ontvlamde op eens de hemel,
Bij 't stervend avondrood;
En langs het open venster
Vloog 't blankste duifjen aen,
Om boven aller hoofden
Zijn wiekjens uit te slaen.

't Was lief, als de afgezante,
Die 't vredetakjen bracht
Aen Noë, opgesloten
In de ark met zijn geslacht.
Wat droeg in 't purpren bekjen
Dat duifjen, jong en jent,
Voor groen olijfgebladert?
Een strookjen perkament.

[p. 128]

 

Het laet dat nedervallen

 

Ten disch der broedermin,

 

En verre is 't spoedig henen,

 

En zweeft den hemel in.

 

De priester neemt het strookjen,

 

En leest met zaelgen blik;

 

Daer stond in gouden letteren:

 

‘Miin werc es hemelic.’

III.

Nog blinkt de aloude zinspreuk
Op 't kunstblazoen der stad,
Die niets en heeft behouden
Dan haren glorieschat.
Wat wil die grijze saga?
Zij maelt de dichtkunst af,
Aen wie de geest des Heeren
Een christenziele gaf.