Nazomer

[p. 125]

De Geschiedenis.

't Oude Europa verjongt; het strijkt zich de rimpels van 't voorhoofd

't Walgt van den buskruiddamp, 't doemt een beschaefden tyran.

't Slaet eerbiedig 't gelaet op zijn jonger gelukkige zuster,

Die naer een Franklin hoort, en op een Washington staert, -

Vrijheid, en kennis, en werk doet wandelen nevens elkander,

En in haer toekomst leest, 't oog op ons somber voorheen.

't Roept om verplicht onderwijs, om geest- en zieleverlichting;

't Duldt geen leenheerschap over het menschenverstand;

't Wil het geschiedenisveld doorspitten, beploegen, beplanten,

Vroeger met lijken bemest, nu met ons arbeid bevrucht.

Ja, de histoire-bataille heeft uit. Ontkimm' de geschiednis,

Die 's Almachtigen hand in de geschiedenis toont;

Iederen voortgang huldigt der traeg voortstappende menscheid,

Iedren teruggang wraekt, iedere omwenteling wikt;

Vorsten en proconsuls ontmantelt, en helden ontlauwert,

En maer een enkelen held viert: den verhevenen mensch;

Christus woord, als een zon, over alle de werelden uitstort,

Waerin zich hart en verstand, door hem veredeld, beweegt,

En, als der Dichtkunst-zuster, den goudenen tak aen den afgrond

Plukkend, den nacht des tijds, echte Sibylle, doorziet!