|
| |
| |
| |
Herinnering.
I.
Herinneringen, keert; keert trots mijn grijze hairen;
Herbloeit rondom de koets, waerop ik eenzaem droom,
Met al den bloemengeur der lieve lentejaren:
't Verleden is mij wellekoom.
'k Heb veel geleden van den stormen: in der haven
Herdenk ik gaerne stil den doorgestanen strijd;
'k Heb veel genoten, en 't genot wierd niet begraven
In de ingewanden van den tijd.
Maer van 't voorheen leeft mij vooral een lief herdenken
In 't harte voort, dat daer erkentelik bij slaet;
Ja, 't is een wellust, die mij zaligheid blijft schenken,
Rein als een frissche dageraed.
't Was in dien tijd, toen mij het leven nù verrukte,
Dàn weêr verplettend woog, gelijk een loodzwaer pak,
Schoon ik nog voor geen leed, geen rouw, geen ontrouw bukte,
En slechts een wederziel me ontbrak.
| |
| |
Mijn jonge boezem stroomde in tranen dikwijls over,
Maer 't was niet zonder zoet dit mijmerend verdriet,
En eenzaem hief ik (als de nachtegael in 't loover)
Stil in het woud mijn eerste lied.
Blij slingren zich een paer volweelge populieren
Tot breed herbergzaem dak, en 't leent een mosgestoelt
Aen hem, die in 't verschiet den stroom ziet bochtig zwieren,
Als hij daer neêrzit, zacht verkoeld.
Alleen de krekel zong in 't gras, en de avondsterre
Klom op in 't grauwend zwerk, bij stervende avondpracht.
't Kapelleklokjen golfde, als bede, toe van verre,
En alles meldde een stillen nacht.
De maen verzilverde de kim; Eliza naekte, -
Eliza, die ik minde in dichterliken gloed, -
Ik, wien geene andre vlam nog tintelde, nog blaekte
In 't eenzaem jongelingsgemoed.
En onder 't looverdek met mij gezeten, dwaelde
Haer oog vol vriendlikheid op mij, haer jongen vrind,
Terwijl uit haren blik heur zuivre ziele straelde,
Als zeide ze: ‘Gij wordt bemind.’
En ik, ik hield, ontroerd, mijn schuchtren arm geslagen
Rondom haer middel heen, en sprak haer van 't genot,
De schuldelooze vreugd der gouden kinderdagen,
Van 't schoon der schepping, en van God.
| |
| |
Wij luisterden te saem naer 't klokjen, dat zijn klanken
Verhief, en doofde, en zweeg, maer dat ons in de borst
Lang bleef weêrgalmen, en ons wekte om u te danken,
O groote Liefde- en Levensvorst!
| |
II.
Zie, jaren zijn (gelijk een droom) daerheen gevlogen:
Mijn hairen zijn vergrijsd, mijn ziel is levenszat;
'k Ga dikwijls naer de plaets, tot in de ziel bewogen,
Waer ik eens innig met haer bad.
Als 't avondpurper daelt, bezoek ik de oude kusten,
Waer de onvergeetbre jong den eeuwgen sluimer vond,
En 'k bid, en wensch bij haer ook eens te mogen rusten,
En zit bij hare ombloemde spond,
En staer nu op haer terp, dan op de onmeetbre transen,
Waer in de zonne zinkt om heerlik op te staen,
Of op den mosstoel, dien de lente blijft omkransen,
En uit mijne oogen rolt een traen.
Grijp rond, zoo diep ge kunt, in 't weggevloeide leven,
Wat vluchtig zingenot is zulker weelde waerd?
Aen ons voorheen kan slechts 't herdenken waerde geven:
Het smelt de heemlen saem met de aerd.
|
|
Auteursrechtvrij