|
| |
| |
| |
In Amsterdam.
I.
Toen ik weêr Amsterdam bezocht,
Op zijn bataefsch traeg voortgetreden
(Sints ik die stad doorwandlen mocht,
Is jaer bij jare heengegleden);
Toen ik die drukke nijverheid,
Die woeling zag langs kaei en stegen,
Dìen handel, eindloos uitgebreid;
Die winzucht en dien ruimen zegen;
Die breede linden, frisch en groen,
In 't land van water, melk en honig;
Die bruggen, nog van 't oud fatsoen;
Dien bouwstijl, formulier-eentoonig;
Die blanke dienstmaegd, met een bloos
En met een kralen halssnoer prijkend
(De Franschman zei gewis: een roos
En lelie te eener tijd gelijkend);
Die dames, op zijn fransch gesierd;
Die deftige, wat bleeke heeren;
Dien zeerob, op zijn friesch gespierd;
Dit weemlen, kruien, gaen en keeren;
| |
| |
Dit alles, zelfs het Kapitool
(Eens, zong men, 't achtste weereldwonder!)
Scheen mij, met ongewijde zool
Dien grond betredend, niet bijzonder;
Althans niet zeer poëtisch, neen,
Die blanke dienstmaegd uitgezonderd,
Zoo fraei en frisch, zoo licht van leên,
Die men bemint, ten minst bewondert.
Ik zag er wat ik elders zag
In alle trotsche hoofdstadmuren.
'k Was licht van slechten smaek dien dag:
'k Ben Vlaming, en dat volk heeft kuren.
| |
II.
Maer iets toch, iets toch trof me diep,
Hoe onverschillig voortgetreden, -
Iets, dat mijn ziele tot zich riep,
Als een der grootste wonderheden.
Want, zie, daer hingen op mijn baen
Uw looverhutten, Isrels zonen.
Ik zag ze, als feestbalkons, daer staen;
Ik zag ze uw wooningen bekroonen.
Ik zag die hutten zonder pracht,
Vlug opgebouwd uit stroo en looveren,
Bij 't onvergeetbaer voorgeslacht
In 't heilig Land terug u tooveren.
| |
| |
Dat sprak tot mijn ontroerd gevoel:
‘'t Is schoon: na zoo veel duizend jaren
Blijft Israël nog, in 't gewoel
Van Amsterdam, zijn tent bewaren.
Ja, de oude tente der woestijn
Is hier ook feestlik opgeslagen,
En heerscht, wat viel en wat verdwijn',
Fier over 't puin der oude dagen.
O Israël, wat zijt ge groot!
De heilge volkstael blijft u laven,
En zegepraelt op nood en dood,
Al ligge uw Sion diep begraven.’
| |
III.
En 'k dacht aen Vlaendren, aen mijn land,
Der vaedren in de tael vergeten, -
De tael, 's volks navelstreng, o schand!
Vervangen door een fransche keten.
O looverhutten, tusschen aerd
En hemel plechtig opgeheven,
Mijn boezem heeft uw beeld bewaerd,
En 't wordt er nimmer uitgedreven.
|
|
Auteursrechtvrij