|
| |
| |
| |
Hansjen en Elsjen.
I.
Hansjen is een knaep zoo blond,
Frisch van lip en wangen,
Die, op warmen middagstond,
Vrij voor 't steken van de zon,
Bij 't gemurmel van de bron,
Overwelfd van eiken blâren.
Die hij duchten de koene knaep,
Al verzucht hij in zijn slaep.
Ei, wat stortte op zijn gelaet?
Gantsch een bloemenregen!
Hansje' ontwaekt, gestoord, noch kwaed
Elsje', een zestienjarig ding,
Schuldloos-dartel, knap en flink,
Deed dit zeker: schalker geene;
Stak haer eirond kopjen net
Uit het loover voor de pret.
| |
| |
Hansjen, die zijn Elsjen zag,
Naer de meid, gelijk hij plach,
Maer gevoelt zich, halvlings gram,
Vastgebonden aen een stam.
‘Plaegstok, ik durf je uit te dagen:
't Uer der straf!’ riep Elsje', en loeg.
Hansjen had het kwaed genoeg.
‘Dat betael je eens, stoute meid:
'k Droomde... (neen, zoo'n stoutigheid
'k Droomde van zoo'n lekkren kus.
Raek ik los, 'k herwinne flus,
Wat men zóo mij dorst ontrooven:
'k Zal mij wreken, zwaer genoeg,’
Hansjen dreigde, - Elsjen loeg.
‘Stoutert, die altoos mij plaegt,
'k Lach wat met je droomen.
't Kussen past geen jonge maegd:
Of beloof mij, trouw en vroom,
Dat je, spijt je mallen droom,
In geen uer mij aen zult raken,
Noch mij kwellen.... Vat je 't wel?
Knaep, 't is hier geen kinderspel.’
| |
| |
- ‘In geen uer?.... Welnu, dat zij!’
Mét ontbindt zij Hansjen,
En, als uit liefhebberij,
Vlecht ze een bloemenkransjen.
Hansjen lag, en luimde in 't groen.
Elsjen dacht: Wat zal hij doen?
Kijkend naer den knaep bij tijde
Maer hij sprak ook: ‘Vat je 't wel?
Meid, 't is hier geen kinderspel.’
| |
II.
Menig bloemtjen vloog hem toe.
Hansjen wrijft zich de oogen.
‘'t Is zoo warm!... ik ben zoo moê!...
't Kusjen is me ontvlogen.’
- ‘Hansjen, fleemt ze, treur niet, neen!
't Uer is lange reeds verleên.’
- ‘Wat je zegt!... 't Is pas begonnen,
Beî hier rusten zonder leed:
Nooit schond ik belofte, of eed.’
Elsjen hoort naer 't vogellied,
Naer 't geruisch der bronne,
Of, terwijl zij hem bespiedt,
Hansjen roerde niet éen vin;
Schoon de vogeltjens vol min
Samenvlogen, samenspeelden,
In de lucht, op 't veld, in 't loof,
Hansjen bleef doodstom en doof.
| |
| |
‘'t Uer is, sprak ze, al lang voorbij.
Blijf ik licht iets schuldig?
Ben je boos, zoo wreek je vrij!
'k Wacht mijn straf geduldig.’
Hansjen zweeg, en keek haer aen.
Langs heur wangen vloot een traen;
En de roos in ochtendbloesem,
Met den dauw te pronken staet,
Was min frisch dan heur gelaet.
Hansjen zweeg, en Elsjen loeg,
Met een spijtig traentjen:
‘Kijk, zoo sprak ze droef genoeg,
Hoor, het uer slaet, op mijn woord!’
Door dien lach en traen bekoord,
Luistert hij met strakken ooren.
't Uer der wraek, en, na den zoen,
Zeide ze: ‘'k Zal 't niet meer doen!’
|
|
Auteursrechtvrij