|
| |
| |
| |
De verdwaelde Reizigers.
I.
In 't eikenbosch verdoolden beide,
Het hoofd in bruine monniskap.
Wat hemelgeest, die hunnen stap
Zoo laet op 't rechte pad geleide?
Het daglicht dooft, en sterft; geen maen
Speelt door het dicht geboomte henen,
En 't vleêrmuisbroed is reeds verschenen.
Reeds wanklen hun de matte beenen
Langs die onzeekre, donkre baen.
‘Nog lange zullen wij herdenken
Aen Sint-Michielsnacht, zuchtte de een.
Als Jakob dolen wij: wat steen
Zal onzen hoofde een peluw schenken?
Och, vonden wij een kloostersticht!
Daer zou geen angst ons meer bespringen;
Wij zouden dankbaer metten zingen,
En tot den prins der engelkringen
Ons heffen vóor het morgenlicht.’
En de andre sprak, met vast vertrouwen:
‘Verhope 't vrij en vroom gemoed!
Wat nacht er zink', wat helle er woed',
'k Zal op den Heer, mijn rotse, bouwen.
| |
| |
Sprei over ons, Sint Juliaen,
Den mantel der herbergzaemhede!
Zoo stuert een heillicht onze schrede,
En in dit schrikoord siert de vrede
Met lichtgeschemer onze baen.’
En nauwe had hij 't woord gesproken,
Of, zie! ter zalving van hun grief,
Ontglom en beefde 't maentjen lief,
Het dichte woudloof doorgebroken.
En nauwe hadden zij hun oog
Ter zilvren nachtbodin geslagen,
En voortgewandeld, of zij zagen
Een klooster in de verte dagen,
Met kerk en toren hemelhoog.
Een danktraen vloeit langs hunne wangen.
Zij zien een abt, in 't zwart gekleed,
't Oog vurig, die hun tegentreedt,
Om gul en hoflik hen te ontfangen.
De slaep, des Heeren dienaer, zacht
Hun leedren sponde toegevlogen,
Sloot dra met zijner hand hun de oogen,
Tot beide een ongekend vermogen
Wekte in den schoot der stille nacht.
| |
II.
Gelijk aen 't stroomgedruis der golven,
Klonk hun in de ooren 't mettenlied:
‘Du, Heer, erbarms dij onzer niet:
Dijn gramschap heeft ons overdolven!’
| |
| |
Zoo psalmde 't eerste somber choor.
Het tweede zong, niet min ontzettend:
‘Dijn arm verhief zich, ons verplettend;
En, dijnen stoel niet meer besmettend,
Zonk Lucifer uit d'oppergloor!’
Ze aenhoorden 't, rilden, en verstomden,
Als voor een akeligen droom,
En op hen viel een kille schroom,
Terwijl de toonen immer bromden.
Daer nadert tot hun celle de abt,
En spreekt: ‘O vrienden des Alhoogen,
Wat heeft uw bede een groot vermogen,
Wanneer ze, aen 't aerdsche stof ontvlogen,
Op vuerge vlerken henenklapt!
‘Ach! woudt gij prediken voor de onzen!
Wie weet, wat zalving gij hun biedt.’
Ze weigren zulk een bede niet,
Onachtzaem op zijn wenkbrauwfronsen,
Vol somber leed. En als 't gebruis
Van langzaem neêrgezonken baren,
Was 't vreemd gezang voorbijgevaren,
En 't drietal treedt den monniksscharen
Stil tegen in 't kapittelhuis.
| |
III.
Men zag er vier paer banken klimmen
De een boven de andre, dicht vervuld
Met vreemden monniken, gehuld
In zwarten dosch, als nare schimmen.
| |
| |
De broeder klom ten predikstoel,
En schilderde de negen chooren
Der zalige englen af, verloren
In d'eeuwgen glans des Ongeboren,
En tolkte in hymnen zijn gevoel.
Elk monnik, daer op de eerste banke
Gezeten, ging stilzwijgend heen.
De broeder, schoondie schaer verdween,
Vervolgde met verrukten danke,
En maelde 't tweede cherubschoor
Na 't eerste choor der seraphijnen,
En zag de tweede schaer verdwijnen,
En, bij elk ander-choorverschijnen,
Ging heimlik weêr een schare door.
In 't end was niemand meer gebleven
Dan vader abt, vol zichtbaer wee.
Hem vragen de verbaesde twee,
Waer zich die monniken begeven;
En vader abt, met diepen zucht:
‘Bedriegt u niet: ach, die verwaten',
Die in de negen chooren zaten
En nog den hemel niet vergaten,
O broeders, zijn uw woord gevlucht.
‘Gij zaegt hen allen hier gezeten
Naer d'ouden rang van 's Heeren troon.
Uw tafereel der hemelwoon
Bracht hun de helle van 't geweten:
Dat viel op aerde hun te zwaer.
| |
| |
Uw' monde ontvlogen bliksemstralen,
Om op hun schedel neêr te dalen,
Als toen de aertsengel uit Gods zalen
Neêrschitterde op hun trotsche schaer.
Uw bede, broeders, zegepraelde,
Gevloeid uit christelik gemoed,
Des avonds, toen uw wankle voet
Moede in 't versomberd woud verdwaelde.
De Heer vernederde onzen trots:
Wij moesten u een rustwoon leenen,
En 'k moet u, dóor het donker henen,
Geleiden tot het zij verdwenen:
Ja, 't Godvertrouwen is een rots.’
Toen bracht hij ze op de goede bane,
En ijlings week hij uit hun oog.
De morgensterre steeg omhoog,
Den zonnelichte tot vermane.
't Was nog geen dag, geen nacht was 't meer.
Zij zagen om, niet zonder schrikken;
En 't klooster, dat ze mocht verkwikken,
Zonk d'afgrond in vóor hunne blikken,
En, zingend, dankten zij den Heer.
|
|
Auteursrechtvrij