|
| |
| |
| |
De Oorsprong der verschillende standen.
Eens wilde ons lieve Heer aenschouwen,
Hoe moeder Eva wist huis te houên,
Ten tijde dat een kinderschaer
Nog woelde en krioelde rondom haer:
Want sedert ze 't Paradijs verliet,
Ontbrak haer dat geestige goedjen niet.
Zwoegde ook vader Adam op 't land,
Van wat anders had zij toch verstand.
Ze nam bij 't eerste morgenrood
Beurtelings op haren schoot
't Eene of andere erme schaep,
Nu een meisjen, dan een knaep,
En, gelijk 't maer een moeder doet,
Plaschte en waschte ze, en kemde ze goed,
En trok hun een zindelik kleedselken aen,
Ditmael niet van vijgenblaên:
Want, al en kwam nog geen mode uit Parijs,
In 't kleeden en reeden was Eva wijs, -
Eva, wie zelf de zwerte geest
Maer eens in haer leven te slim is geweest,
Daer de vrouwe (zoo 't spreekwoord niet miss')
Slimmer dan de duivel is.
Wat er van zij, niet zonder schroomen,
Zag ze onzen lieven Heere komen,
En langzaem, uit het blauwe verschiet,
Naedren tot Adams hutte van riet,
Half trotsch en half beschaemd, omdat
Zij van dat soortjen zoo veel bezat,
| |
| |
Zoo'n boêl jongens, kleen en groot,
Den eene bleek, den andere rood,
Den eene rost, den andere blond;
Allen knap en allen gezond,
Allen, 't zij dan groot of kleen,
Frisch en fraei van lijf en leên,
Maer, sedert de zonne had geblikkerd,
Nog niet allen opgeflikkerd,
En dus niet allen even mooi.
Eva verstak den eene in 't hooi,
Den andere in 't stroo, en daer en boven
Menigen in een breeden oven,
Waer zij zaten zonder gedruis,
Zoet als een lam en stil als een muis.
Geen enkele en durfde kikken, of mikken.
Ondertusschen, fier aen 't blikken,
Hield, als een hinne de kiekjensschaer,
Eva de opgeknapten bij haer.
Ons lieve Heere kwam, en zag
Die krollebollekens met nen lach,
En sprak tot een wakker knapelijn:
‘Manneken, gij zult keizer zijn;’
En tot den anderen: ‘Gij, vorst;
Gij, minister; gij, adelborst;
Gij, advokaet; gij, borgemeester.’
Als moeder Eva, de waschter en kleedster,
Nu bemerkte met vrolik gemoed,
Hoe mild, uit des Heeren overvloed,
Van zijner hand heure lievelingen
Verscheidene giften en gaven ontfingen,
Dacht ze (en wat denkt eene moeder niet,
Die in 't lot der kleenen voorziet?)
| |
| |
Des Heeren jonste en kan niet verminderen:
‘Goede vader, ik hebbe nog kinderen,
Die 'k u wil toonen.’ En nauwe was 't woord
Uit haren zoeten monde gehoord,
Of om ons lieven Heere te groeten,
Kroop en sloop, op handen en voeten,
Met den rugge naer omhoog,
Als een kat, en met loerend oog,
Menig onverschrokkene guit
Oven, en hooi- en strootas uit,
Vol stoppels in 't ongefrizeerde hair:
Eene ongelikte, ongesnoesterde schaer.
Hierop nu sprak ons lieve Heer
Tot het eerste 't beste knaepjen weêr:
‘Gij wordt herder; gij, kruidenier;
Gij, metser; gij, smid; gij, herbergier;
Gij, kleedermaker; gij, coiffeur;
Gij, tandentrekker, en gij, prokureur,’
En zoo voort, ik en weet niet wat,
Tot den eene dit, tot den andere dat,
Naer zijner wijsheid welbevallen;
Maer tot geenen van hen allen
(En des wil ik waerborg zijn)
Sprak hi: ‘Gij wordt capucijn.’
Iedereen, gelijk ge ziet,
Naer moeder dien had geredderd of niet,
Om op te treden in het licht
Met min of meer fatsoenlik gezicht,
Kreeg ambten en standen, hoog of laeg:
En zoo is het nog van daeg.
|
|
Auteursrechtvrij