Aen een Broodschryver-kourantier.
Uw wellust, doemling, is in 't letterslijk te wroeten,
Te wroeten in den lasterdraf;
Daer wentelt gij u in, en lacht met lasterboeten:
Uw wellust, doemling, zij uw straf!
Gij denkt, de Satan zelf heeft vrienden en aenbidderen.
'k Heb vijanden, maer lach er om.
Laet haten wie mij haet, indien ze voor mij sidderen:
Hun afschrik is mij wellekom.
Men rukt mijn schrift, met vlammend oog, zich uit den handen.
‘Wien geldt het nu?’ zegt elk, en lacht.
Het kittelt aen dat volk de nijdige ingewanden,
Dat ik den laster heb in pacht.
Hij is een goede rent; die winst doet mij ontgloeien,
Ontbreidelt mijner penne vaert,
En doet mij stormen, zelfs uit kalmen boezem, broeien:
Mijn wapen is een staf, een zwaerd!
En wie rijst tegen mij? wie zou mijne almacht kluisteren?
Wie brandmerkt mij voor 't vaderland?
O eeredief, die deugd en onschuld poogt te ontluisteren,
Die 't gif bereidt met moordershand;
Die 't woord, dat én het licht én Costers wondren baerde,
In helschen gruwelnacht verkeert,
En toch niet omdoolt, als een Caïn, door heel de aerde,
Wat doodshaet ge aen uw broeder zweert,
Het recht betaelt den beul, om 't vaderland te zuiveren
Van dierlik menschenras, en gij,
| |
Gij trekt het helsche loon des lasters zonder huiveren,
Opdat uw blad gevaerlik zij.
Om uwen lezer 't hart te beter te verkankeren,
Trekt gij het masker aen der deugd.
Menschlievend Jakobijn, schijnt gij u paelvast te ankeren
Aen al wat strekt tot zielevreugd,
En dringt den scherpen pijl in 't hart des zorgeloozen:
Zoo speelt gij met den nacht en 't licht,
Met gruweldaed en deugd, met doornenvliem en roozen,
En spuwt den hemel in 't gezicht.
Gij zijt geen storm, die God ontteugelt over de aerde
Ter loutring van besmette lucht;
Gij zijt de plaeg, die, na ze om graven waerde,
Niets nalaet dan een doodsche zucht.
De drukpers is de tong, waer ge, als een razende adder,
Uw doodelik venijn meê braekt.
Verduizendvoudigd schiet ge alom uw zwerten zwadder,
En kwetst ook hem, die slaeploos waekt.
Gelijk een bombe splijt, en losberst t' allen kanten,
Terwijl de dood in 't ronde slaet,
Zoo treft ge t' eener tijde, als duizend vloekverwanten,
Van uit uw schuilhoek, onverlaet!
En alles dit waerom? waertoe die grouwzame ijver?
Ach, enkel om het daegliksch brood.
De hond bast om het zijn, gij bast om 't uwe, schrijver:
Verdien het dan, met wie 't u bood!
Het zwaerd zij aen de vuist van 't menschenrecht ontzonken,
Omdat ge uw schicht vernuftig schiet,
De donder wacht u, die ter wrake eens zal ontvonken,
En dien, o beul, ontsnapt ge niet.
|
|
Auteursrechtvrij