Nazomer (1859)

Nazomer

(1859)–Prudens van Duyse– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 82]
De Kleene. Wij traden onder 't dak der voedster, Met neêrgedrukte ziel en zin. Wat licht glom bij 't gewijde water, Een pallemtaksken stak er in, En nog stond daer het teenen wiegjen Van 't arme kind; nu echter lag In 't wiegjen 't zedig kistjen, ach! Van den kleene. Ik neme 't deksel af van 't kistjen, En zie het afgemarteld wicht, Gebunseld in zijn laetste linnen, Met blanke muts en blank gezicht, En knip een blonde lok van 't hoofdjen, Dat schaers op moeders boezem lag. Nog stonden ze open, de oogjens, ach! Van den kleene. Wij knielden, met gevouwen handen, Voor 't arme kind, geen kind nu meer. De meter kuste 't koude voorhoofd En zegende 't, gelijk weleer, Toen zij voor hem een beter toekomst, Dan 't ramplot zijner moeder zag, En dekte weder 't aenzicht, ach! Van den kleene.
[pagina 83]
En zwijgend treedt de graver binnen, En knielt voor onzen heilgen schat, En biedt ons beurtlings 't pallemtaksken, Ompeereld van 't gewijde nat, Gelijk de dauw op 't bloemtjen tintelt, Bij 's morgens eersten zoeten lach Geplukt, zoo dropt het palmnat, ach! Op den kleene. Wij volgen... Stil! hier ligt Gods akker. Drie houten kruiskens staen gepaerd Op groene koetskens van drie kindren, Met palm omperkt: een doodengaerd! Het ballingsken koomt hier ook slapen: Slaept hij, die nauw zijn moeder zag, Hier gants alleen?... Of wacht zij, ach! Op den kleene? O ja, gij wacht hem, jonge moeder; Gij wacht uw eerst geboren kind, Dat gij zoo onuitspreeklik teeder, En zoo kortstondig hebt bemind. Daer, waer een kruis uw rustbed aenwijst, Koomt hij, dien ge enkel éenen dag Leide aen uw zaelgen boezem, ach! Hij koomt, de kleene. Gij badt, dat gij hem ras mocht weêrzien, Toen gij ontwaekte in 't eeuwig licht; Gij badt voor 't erme martelaerken, Gij badt voor 't aengebeden wicht, Dat gij den tijd pas had te zegenen. En God, die al zijn lijden zag, Sprak liefdrijk, met een vaderlach: ‘Koom, o kleene!’

Vorige Volgende