|
| |
| |
| |
De geboorte eens Kinds
I.
Ja, welkom, welkom, lieve kleene,
Gezonden in het levenslicht,
Dat u de Hemel lang verleene!
Ja, driemael welkom, dierbaer wicht!
Dees dag, zoo rijk aen hooger zegen,
Vlecht dan in onze huwlikskroon
De vijfde bloeme, frisch en schoon,
Rondom de reine koets gestegen;
Dees dag schenkt dan aen onzen disch
Een kind tot gast, ten stamgenoote,
Opdat ons echtgenot vergroote
Te saem met onze erkentenis.
Placht ieder niet van ouds te denken,
Dat de aengeklepperde ooievaer
Kon zegen aen den haerde schenken,
Waer hij kwam woonen jaer op jaer?
Groet hem niet telkens nieuwe blijheid,
Wanneer hij 't stille dak omvliegt,
Waer hij zijn liefdepanden wiegt
In 't oude nest, beschut door vrijheid?
En zoude 't óns geen wellust zijn,
Ons kind met lach en lied te ontfangen,
Dat voorwerp van ons zielsverlangen,
Gebaerd met zoo veel weelde en pijn?
| |
| |
Zie, als de zwaluw, weêrgekomen,
Bij zoeter licht in 't geurig land,
Haer kirrend welkom uit doet stroomen,
Al zwervend om bekenden wand;
Als zij, waer vreugde vroeger woonde,
Heur haerdsteê wedervindt en vest,
Dan juicht al 't lustig lentgewest,
Dat haer bestendig liefde toonde:
En zoude óns huis, op nieuw verrijkt
Met zulken lieveling, niet juichen.
En zouden wij niet nederbuigen,
Nu de angst voor liefdedroomen wijkt?
| |
II.
O neen! wij schatten hoog dien zegen,
Op onze sponde neêrgedaeld,
Bij 't dankgebed tot hem gestegen,
Die 't schoonst als schepper voor ons straelt;
Die stervelingen, 't stof ontrezen,
Den adem, zijner bron ontvloeid,
Het leven, door zijn vlam ontgloeid,
Laet storten in een lieflik wezen.
Wij staren 't heilig wonder aen,
Dat ons zijn gunst en goedheid baerde.
Ontfang, o Vader gantscher aerde,
Tot offer onzen vreugdetraen!
Ach, duizenden, wien de Opperwijsheid
Dàt voorrecht niet vergunnen wou;
Die hunnen herfst en wintergrijsheid
Doodsch slepen in onvruchtbren rouw.
| |
| |
Ach, duizenden, die, als ze sterven,
Nog zoeken met bedrogen hand,
Om toch van eenig liefdepand
Een laetsten handdruk te verwerven,
Een laetsten liefdekus van 't kroost,
Waer zij in ademen en leven,
En dat hen, van 't heelal begeven,
Verstrekk' tot bovenaerdschen troost.
Uw luchttent, met bezielden vonken,
Bij droeven winternacht bestrooid, -
Uw zee, in vasten band geklonken,
Als zij haer fiere macht ontplooit,
En de aerde, drijvend op uw wenken
In 't ruime sints het wordingsuer,
Almachte, ja, geheel natuer,
In 't afgewisseld jaertij-zwenken,
Verkondigt uwe majesteit;
Maer 't kind, aen moeders borst gedoken,
Frisch als de rooze pas ontloken,
Spreekt luid van uw bermhartigheid.
| |
III.
Hoe roert dat kind mij hart en ader!
Op aerde buigt de hemelboog
Ter neêr, en tot den besten Vader
Zwelt mij 't volzalig hart omhoog:
Den eigen naem, dien wij hem geven,
Gunt zijn genâ mij in dit kind.
Brengt mij den kleene, zoo bemind,
Wiens leven voortvloeit uit mijn leven!...
| |
| |
Hij koomt... Ik strek mijn handen uit.
Mijn zalige adem bruischt hem tegen:
‘Mijn kind, ontfang den vaderzegen,
Die uit des Heeren macht ontspruit!’
Dat hij zich met den zegen pare,
Dien mij de beste vader schonk!
Dat u de hemelmin beware,
Die u zoo godlik tegenblonk
Uit moeders oog, na 't lang verbeidde
Op zulk een eersten liefdegroet!
Stel, stel een vasten pelgrimsvoet,
Waer 's levens baen u ook geleide!
God weet, wat vreugd gij ons verwekt,
Maer liever (hoe die slag verplette)
Zag ik u sterven zonder smette,
Dan leven voor zijn oog bevlekt.
|
|
Auteursrechtvrij