|
| |
| |
| |
Huiselike Rust.
April 1848.
I.
Dikwijls woelde een vreemde kwael
Maer een enkle zonnestrael...
't Leed was doorgestreden.
Dikwijls, voor Gods werken blind,
Kwijnden dof mij de oogen,
Maer een lach van vrouw en kind...
'k Beefde voor mijn kroost zoo lang,
Als de ziekte aen hunne wang
't Laetste blosjen roofde.
Maer, bij 't vriendlik starrenchoor,
Rees ik van der sponde...
Licht en laefnis braken door,
| |
| |
Bij de wiegen knielde ik neêr,
En, mij heffend tot den Heer,
Wie betrouwt op u zich niet,
Die zijn kindren sluimren ziet,
| |
II.
Republiek, is 't dondrend woord,
Weere en wacht doorbrekend:
't Vorstendom van Zuid en Noord
Hijgt, van angst verbleekend.
Maer bestendig heerscht de min
En ons blijft ons huisgezin
't Liefst gemeenebesteken.
Maer nog bloeit het vrederijk
En mijn dak, die stille wijk,
Vorsten vallen van hun troon,
Bij des aerdbols schokken;
Maer wat oog zoude op de kroon
| |
| |
't Helsche vuertuig braekt den dood
Maer ons blinkt nog 't morgenrood,
‘Oorlog!’ schreeuwt met schorre keel
Maer mij lokt nog dit priëel;
Zie, hoe plechtig een milde hand,
't Troongordijn der heemlen spant
Zie de schoonheid, zie den lach
Mij ook dalen dauw en dag,
| |
III.
God voorziet in onzen nood,
Die het graen wil scheppen:
Allen geeft hij 't daegliksch brood,
Viel mij, huiseliken bard,
Rang, noch roem ten deele,
Allen geeft hij 't eigen hart,
Hoe hun 't brein verscheele.
| |
| |
Allen biedt hij heul en hoop,
En, tot loon, 't geweten.
Wie als vrijman hem vereert,
Stijgt het stof te boven.
't Hart is innig godgeleerd:
Wie zijn hart den Heere biedt,
Kent geen nacht of duister.
Wie hem in de schepping ziet,
Vliegt al in zijn luister.
Maer ik leve stil verblijd:
Needrig is mijn have en erf,
En gij zult, wanneer ik sterf,
Naer me 't aenschijn neigen.
Vader, schut dan wie hier blijft,
En vertroost wie rouw bedrijft,
|
|
Auteursrechtvrij