Nazomer
(1859)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 69]
| |
Het Kruisbeeld
| |
[pagina 70]
| |
II.'t Is 't uer der bede: stil is de avond aengevlogen.
Ik treê den tempel in, den boezem diepbewogen.
Een halve duisternis heerscht rond: het orgel dreunt,
En enkel ginds, op 't outer des Alhoogen,
Blinkt geheimzinnig licht, als 't licht der hemelbogen,
Wanneer een winternacht het aerdrijk houdt omtogen;
En, tegen een pilaer geleund,
Beluister ik die heilge psalmen,
Drie duizend jaren oud. Ik hoor ze grootsch weêrgalmen
Op 't sluimerend gebeent van 't heilig voorgeslacht.
't Is in mijn boezem licht, bij 't opgevlamd gedacht.
Ja, 'k voele hier mijn menschenwaerde,
Die over graf en nacht gebiedt,
En, zeetlend op het lijk der aerde,
Zingt mijne onsterflikheid den Eeuwige ook een lied,
Vol warme erkentenis als 't lied van Sions zanger,
Dat Alva strafte met den dood,
Als 't, van der eeuw opbruising zwanger,
Uit nederlandschen boezem schoot.
Vergeefs had mij 't gebed Gods schoot pas ingedragen,
Ik droome weêr van u, zwart ingeslapen dagen...
Een bloedig floers houdt Nederland omslagen,
Waerheen, rampzaligen, verfoeilik bastertrot
Van Geuzen, die het beeld van Christus zelv' bespot?...
Waerom die wondren neêrgeveld der oude dagen?
Hier zelfs in 't graf gewroet, in de assche van uw magen,
Ontzettend heiligdom van God?
| |
[pagina 71]
| |
III.Wat murmelt nu het orgel teeder!
Het is een dankgebed. Ik sidder, waer ik sta;
Ik zink in 't voetstof op der vaedren zerken neder, -
Ik, zoon van betere eeuw, van de eeuw der vrije veder.
En zinge die gezangen na.
Ja, 't waren dieprampzaelge tijden;
Ja, 't was eene eeuw van dwang en zielenworsteling,
Van juichen en vermaledijden,
Van Bijbelwoord en helschen kling;
Eeuw van geloof en niet van liefde,
Van Evangelie op de tong,
Maer niet in 't hart, - van haet, die wegbonsde of doorkliefde
Al wat een nieuw begrip of voorschreef of verdrong.
En heden, heden nog, na 't worstlen van drie eeuwen...
Maer stil!... de tempelharp verzelt omhoog nog 't lied,
't Gebed der dankbaerheid, en 't christen hart geniet.
Wat klacht, o goede God, kan u nog tegenschreeuwen,
Waer vóor 't gebed de twijfel vliedt?...
Klimt hier der zaelgen choor!... Ja, 't hoofd moet dieper bukken
In 't voetstof vóor Gods troon; de christenborst versmelt,
En 't harte stijgt, dat, in gewiekt verrukken,
Ten hemel snelt.
| |
IV.Is mij de aerde uit 't oog verdwenen?
Bloedig landgeschiednisboek!...
De eeuwen drijven voor mij henen,
Met hun erfdeel: roem of vloek.
| |
[pagina 72]
| |
Ach, wat volk heeft niet geworsteld!
Ach, wat volk heeft niet geweend!
't Kroost verbleekt nog, om dat gisten
Van ontvruchtbaer duistre twisten,
Op des martelaers gebeent.
Maer wat volk heeft niet geworsteld,
En wat volk heeft niet gejuicht?
't Kroost verheft den kamp der vrijheid
Bij de vaedren, als 't vol blijheid
Vóor hun bronzen beelden buigt.
Ramp en kamp vliet, Oppervader,
Uit uw hand op dit heelal:
Ramp belet ons in te slapen,
Kamp verkeert in werk en wapen,
En in volkstriomf-geschal.
Hij, die 't voorrecht mag bezitten
Zoon te zijn van 't kloeke Noord,
Dat de Vrijheidsklok, bij 't zinken
Van den folternacht, deed klinken,
't Lijdend aerdrijk dóor gehoord; -
Wie dat voorrecht mag bezitten
Boven 't laf verweekte Zuid,
Moet op dwang en dwaling wrokken;
't Woord der Vrijheid moet hem schokken.
‘Dood of vrij zijn!’ breekt hij uit.
| |
[pagina 73]
| |
Diepeerbiedig slaet hij de oogen
Op des Heilands martelpijn, -
Ja, op hem, nu luid gezegend,
Eens met priestersmaed bejegend,
Om van 't volk bespuwd te zijn.
God en waerheid, liefde en vrijheid,
Dat 's het Evangelie, ja,
Warsch van duisternis en grendel;
Dat 's de leuze van zijn vendel:
Eeuw bij eeuwe, zingt ze na!
Wilt gij een Christen zijn, uw harte vier' de liefde:
Ze is geen geheimenis, maer helder zielsgeloof.
Zij zalft, waer dweepzucht wondt; zij troost, waer onmin griefde,
En blijft, met God vertrouwd, voor menschendoemnis doof.
| |
V.Maer 't donker groeit; 't zwijgt alles in den tempel:
Geen orgel meer; de glans van 't outer sterft, en zwicht.
Ik rijze, en overschrijde een heilgen drempel,
En zie het avondsterrenlicht.
Vaerwel, o dierbaer beeld, dat liefde en loon blijft preêken;
Ontfang mijn lesten groet! Ja, 'k heb uw woord verstaen,
Dat de eeuwe blijve aen de eeuwe spreken:
‘O Christen, schiet den Christus aen!’
|
|