Nazomer

[p. 66]

Antonius van Padua.

Middernacht bromt op den toren
Van het klooster: bede en zang,
Alles zwijgt; alleen de waker
Trappelt door den langen gang.
Maer wat straelt hem ginds in de oogen,
Naer Antones cel gevlogen?
Door haer deurspleet schiet een licht,
Waer de donkerheid voor zwicht.

Op zijn teenen naekt de broeder:
Hemelgeuren zweven aen,
En, met uitgerekten halze,
Blijft hij stil verbazend staen:
Want op de armen van den broeder,
Neêrgeknield vóor 't beeld der moeder
Onzes Heeren, zat en loeg
't Schoonste kind, dat de aerde droeg.

Hooger licht omkransde 't hoofdjen,
Met volzwierig hair, zoo blond,
En hem dwaelde een hemelsch lachjen
Om den minneliken mond;
En als sterrekens zoo blonken
De oogen hem, vol liefdelonken,
En getuigden van een vlam,
Die niet van der aerde kwam.

[p. 67]

 

O, het was een godlik schouwspel!

 

't Was, als of, na helschen nacht,

 

't Hemelrijk zijn morgendeuren

 

Opensloot in volle pracht:

 

Zoo verrukte 't rein gezichtjen

 

Van dat onafschetsbaer wichtjen,

 

Knop der lelie, die zoo schoon

 

Tusschen doornen stond ten toon.

 

 

 

‘Lieve Jesus, sprak de monik,

 

Gij, die me, als een kind, verschijnt,

 

Om in hemel de aerd te keeren,

 

Welke voor uw blik verdwijnt,

 

Mocht ik mede u eens aenschouwen

 

In Jeruzalems landouwen,

 

En hier wandlen op uw baen,

 

Om den Heere toe te gaen!

 

 

 

Spraekt gij niet, toen gij uw ziele

 

Voor den mensch hebt uitgestort:

 

‘Nimmer koomt ge tot mijn vader,

 

Zoo gij niet als kindren wordt?’

 

Rijk aen zoete kinderdroomen,

 

Mocht ik mede eens tot u komen!

 

Ach, met kinderlik gemoed,

 

Smelt ik in uw liefdegloed!

 

 

 

Lieve Jesus, koom, omhels me;

 

Koom, verzadig uw Antoon!

 

Godes kind, wat zijt ge aenbidlik;

 

Menschenkind, wat zijt ge schoon!’

[p. 68]

 

Van dien armtjens-lief omstrengeld,

 

In het stof alreeds verengeld,

 

Kust en koost de broeder lang

 

't Wichtjen op de frissche wang.

 

 

 

't Nachtgezicht ontweek den waker,

 

Die, met zaligheid bezield,

 

Zich voor 't pinkend oog de handen

 

Tegen al die schittring hield.

 

't Zielinnemendst oostgeflonker

 

Vond hij bij die glansen donker,

 

En hij droomde tot den dood

 

Van dien zoeten speelgenoot.

 

 

 

Is dat niet een puiklegende,

 

't Celledonker uitgestraeld,

 

Die ons met parabelverwen

 

't Woord van Jesus zinlik maelt?

 

Ja, ze is weêrklank van den monde,

 

Die 't orakel Gods verkondde:

 

‘Wordt ge aen kindren niet gelijk,

 

Nimmer koomt ge in 't hemelrijk.’