Nazomer

[p. 65]

Pastoreelken.

Kom, meisken, van mijn herte bemind,

Hier wat in 't gras gezeten!

De koetjens vrijen, vreugdgezind,

En zijn de klaver vergeten.

Daer rijst des veugels morgengekweel,

Om onzen Heere te danken:

Schoon ik maer op een rietjen speel,

'k En wijke voor hunne klanken.

Twee vlinderkens vliegen van eener blom

Ginds, als een paertjen, henen:

'k En vliege niet; moet stadig daerom

Mijn herteken eenzaem weenen?

Ge vraegt mij: ‘Vriend, heb-de akker en huis?’

Neen, lieveken, maer 't kan komen;

Ons Heere laet in eener kluis

Van zoete liefde ook droomen.

Ik vond eene tortel gisteren dood,

Na ze om heur gaeiken treurde.

Ach, kreet ge ten minste uwe kijkertjens rood,

Indien mij 't zelfste gebeurde!