|
| |
| |
| |
Hooger Schouwspel.
Wanneer uw geest, van denken of van handelen
Vermoeid, naer rust en zielsverkwikking hijgt,
En 't wisslend land des schouwburgs wil doorwandelen,
Waer lange zorg en geestafmartling zwijgt,
Koom met mij, koom een schouwburg dan aenschouwen,
Waer vergezichten heerlik zich ontvouwen, -
Een schouwspel, dat gewis u leeren zal; -
Dat, groot gelijk onze eeuwige bestemming,
De ziel verruimt, ook bij 's gevoels beklemming,
En kalm is, vreemd aen volk en lofgeschal.
De dag sterft uit: een liefelike starre
Voorspelt op 't land den armen werkman rust.
De vrede daelt, en lacht hem toe van verre,
Gelijk een vrouw, die ras haer kleenen kust.
Hoor de avondklok, die toonen uit doet stroomen,
Lief als 't gebed, dat lijders zacht doet droomen
Van vluchtig leed, en van onsterflikheid!
Dat biddend brons kan 't schoonst orchest vervangen
Voor ons gemoed: die toonen worden zangen,
En 't opera heeft nooit me zoo verleid.
| |
| |
Vriend, we aedmen vrij: de stadswal is verdwenen...
Wat eenheid en verscheidenheid alom!
Natuer! natuer! wat schoonheid om ons henen!...
Het oude bosch, de stroom die 't landschap krom
En kronkelend doorslingert, dat gefluister
Der blaedren, 't halve licht en 't halve duister...
Doch waerom vliegt vooral mijn peinzend oog
Ter plaets, voor de ongewijden afgesloten,
En toch geen lustwarande voor de grooten?...
Waertoe de zucht, die, biddend, henen vloog?
De muren broklen, van den tijd bestreden;
De poort is eng, maer eindeloos 't verschiet.
't Is ónze schouwburg: laet ons binnentreden!
Hier leest de mensch zijn grootheid in zijn niet.
Welsprekender kan geene speelrol wezen
Dan deze stilte, en 't kruis daer opgerezen.
Eenvoudig, stil tooneel, en tevens grootsch!
Wat doodshoofd speelt geen pantomiem, verheven
Als de eeuwigheid, - als de eeuwigheid, het leven
In 't zalig rijk des overwonnen doods?
Vriend, zie, 't gordijn ging op aen 's hemels zalen.
Tot luchter dient de schemerende maen;
Het eenzaem oord bezielt zij met heur stralen.
Een doodshoofd grijnst alleenig de ondeugd aen,
Maer in het hart der onschuld drupt het vrede,
Vervult de borst met onverstrooide bede,
En voert omhoog, wie mint, gelooft, en hoopt.
Zie, 't spel is éen, en vrij van elk verwarren:
Door de eigen hand, die in het ruim de sterren
Rondzaeide, wordt er 't laetst bedrijf ontknoopt.
| |
| |
De maen, met zusterlichten om haer henen,
Blikt op het kerkhof neêr, en 't stof verdwijnt...
O doodenwoon, waer ligt ge thands?... Verdwenen
Zijt gij voor hem, wien hooger licht verschijnt.
Kort aerdsch verblijf, sleur vrij de deugd ten grave,
Uw treurspel is blijeindend voor den brave,
Wanneer 't gordijn der onderweereld zinkt.
Rampzalig, wien uw phosphorflikkeringen
Blindschittren!... Zijn wij hier nog stervelingen,
Waer 't reddend woord des doods ons tegenklinkt?
|
|
Auteursrechtvrij