|
| |
| |
| |
Uit der Verte.
‘Zij keeren nimmermeer, die dagen van 't verleden,
Toen gij, als zorgloos kind, aen moeders teedre hand,
Door 't leven henenspeelde, en, onbewust van 't heden
En morgen, bloemen plukte, ook op des afgronds rand;
Of toen ge, als knaep, u zon bij zon niet voelde ontglippen,
En nieuw genot ontlook met ieder morgenrood;
Toen ge (als het bietjen aen de bloem) aen 's vaders lippen
Hingt, en er 't onderwijs, gelijk zijn ziele groot,
Met zalige ooren dronkt; of toen ge, in jonglingsbloesem,
Uwe ouders ('t edelst paer dat ge op uw bane vondt),
Met zegenend gelaet en met verhoogden boezem,
Gelukkig zaegt bij 't heil, dat u de Hemel zond.
Zij keeren nimmermeer, die onvergeetbre dagen!’
Doof, hatelike stem, die mij verwoesting spelt!
Ik min altijd de vrouw, die me onder 't hart gedragen,
En hem, die meer mij liet dan titels, goed en geld;
Ik min ze in eeuwigheid: wie kan die zucht me ontrooven, -
Wie, die herinringsbloem, met onverdorbre blaên?
Nog gistren steeg die zucht en aerde en graf te boven;
Nog heden stroomt zij uit mijn harte met een' traen.
Mijn huisgezin zat aen den avonddisch vereenigd:
Ik sprak van 't stedeken, waer ik het daglicht zag,
En dat mijn ballingsjeugd zoo dikwijls heeft geleenigd
Bij moeders warmen kus, of zusters lieven lach,
Of vaders handdruk, of mijns broeders welkomheeten.
| |
| |
Ik sprak van hen, die 't graf niet aen mijn zielenoog
Onttrok, en 't deed mij goed, die braven onvergeten,
Dat hun, ook boven 't stof, mijn hulde tegenvloog,
Te midden van 't gezin, mijn egade aen mijn zijde.
Mij voerde 't blank voorheen de donkre toekomst in:
Ja, zoo herdenken ze eens ook onzer, droef en blijde,
Omringd, als wij, van hun erkentlik huisgezin.
Ik las de ontroering op hun jonge roozenwangen,
Waerlangs geen droef verlies nog tranen vloeien deed:
Ik scheen, in hooger lucht, op zilvren vlerk te hangen,
De gouden lier ter hand, die zalfster van elk leed,
En 'k zong een' hemeltoon als zij, die mij verlieten
Voor korten proeftijd, juichte, en zag op aerde neêr,
En aen den schoot der lier hoorde ik het woord ontschieten:
‘Algoede, keert die tijd, die zaelge tijd niet weêr?’
Thands ben ik eenzaem: zie mij diep vóor u gebogen.
Gij schonkt mij veel, ja, veel; meer dan ik heb verdiend:
Gij schonkt me een zielezucht, gedaeld van uit den hoogen,
En tot u weêrgekeerd, als tot een' boezemvriend
En vader altijd goed; gij schonkt me een stille wooning:
Gelijk den korve, luid bezield door 't zwermend volk,
Ontbreekt er leven aen, noch bloemengeur, noch honing;
Noch, voor gemommel, 't lied, die hartelike tolk.
De jongelingentrits in Babels wreede wallen
Deed, in 't fornuisgewelf, bij felgestookten gloed,
Zijn' dank- en loftoon in verrukte klanken schallen,
Die, als een wierook, tot vóor 's Allerhoogsten voet
Opsteigerden; maar op diezelfde onzaelge stranden
Hing Israël, gebukt, zijn harp, sints lange stom,
Aen de oeverwilgen, vouwde in smeekgebed zijn handen,
| |
| |
En zag de toekomst in, en naer 't verleden om:
En ik, verloren in 't gewoel der groote stede,
Dat bruischt rondom mijn woon, maer daer niet binnen dringt,
Ik hef een danklied aen, een lied gelijk een bede,
Die 't droomrig harte troost, en vrede er binnen zingt.
Ach, keeren nimmermeer die onvergeetbre dagen,
Verzwolgen in den stroom des tijds, die, golf voor golf,
Ons voortrukt; neen, die ons, onmerkbaer voortgedragen,
Ten oever voert der rust, wat nacht dien overdolf?
Hoe! nimmer, nimmermeer het anker dan te mogen
Uitwerpen langs het strand, ook voor een' enklen dag,
Ook voor een' enklen stond!... Hoe! nooit die lieve logen,
Dien droom te smaken, zelfs bij zijner kindren lach!
Hoe! voor het heilig dak, waer u de vonk ontsprankte
Des zoeten levens, bij uws vaders dankgebed,
En waer, bij 't moederlied, uw teenen wiegje wankte,
Altijd een graf te zien, dat ziel en zin verplet!
Neen, troostend smelten zielherinnerings-akkoorden
Te saêm in die der hoop, een moeder godlik teêr.
Hier binnen spreekt een stem, en suisen zacht de woorden:
‘'t Verleden is niet dood, maer keert eens zaelger weêr.’
|
|
Auteursrechtvrij