|
| |
| |
| |
De Weduwe.
I.
Des avonds bij de koopren lamp,
Gedachtig aen heur levenskamp
Zit, met versomberde oogen,
Van rimplen 't voorhoofd gants doorgroefd,
Eene arme weduw diep bedroefd,
Door oudte en leed gebogen.
Zij zit op 't kamerken alleen,
En, over 't zwijgend veldruim heen,
De tempelklok zich hooren,
Die 't rein geloof voert boven de aerd,
Doch haer, met zwart verdriet bezwaerd,
Zij zit op 't kamerken alleen.
De dag verglom, de star verscheen,
Wat geldt haer licht of duister?
Zij peinst op haren echtgenoot,
Wien ze eens zoo spoedig de oogen sloot,
Bij liefdes laetst gefluister.
| |
| |
Zij peinst op heurer zonen paer,
Zoo spoedig voor de sombre baer,
Aen 't moederhart ontnomen;
Zij peinst op beide, haer tot kroon,
In 't graf gestort, hun deugd ten loon,
En laet heur tranen stroomen.
O dooden, nooit genoeg beschreid!
O zielontzettende eenzaemheid,
Wie zal ze thands verkwikken?
Geen maeg, geen man, geen kindren meer.
‘Wat zijt ge wreed voor mij, o Heer!’
Gilt ze uit, met doffen snikken.
| |
II.
De maen koomt op, zoo blijde en blank,
De nachtegael verheft den zang
Doch strael, noch toon dringt henen
In haer gemoed, door 't leed verkracht:
't Is rouw daer binnen, 't is daer nacht,
En eenzaem blijft ze weenen.
Nu droomt ze, ja, verdroomt haer pijn:
Heur zonenpaer mocht groot al zijn;
Grootmoeder mocht ze al wezen;
Kleinkindren mochten om haer staen,
En bloemen geuren langs heur baen,
| |
| |
Verbeelding wijkt, zoo vlug van vlerk:
Zij is omringd van zerk bij zerk
En vindt zich eenzaem weder.
De wanhoop nadert, grijpt haer aen,
Ontrooft haer jongsten troost - een traen,
En bonst ze in d'afgrond neder.
God dank! zij bidt weêr, vrij en vroom.
God dank! is 't waerheid, of is 't droom?
O klokgeklep daer boven!...
't Is of de nacht alreeds verliep,
't Is of de morgenklok haer riep,
| |
III.
Zij gaet ter kerk, bij manestrael.
Ontsloten is het breed portael -
Doorglansd van schemerlichten;
Neêrbuigen, knielen ziet ze alom
En maeg en vriend, zoo stil en stom,
Met doodbleeke aengezichten.
Alleen ontslaepnen ziet ze weêr!...
Al bukken zij vóor God den Heer
Niet een beweegt zich waer ze ziet;
En hare zonen vindt ze niet
| |
| |
Een enkle, in slepend blank gewaed,
Rijst op, en koomt tot haer, en staet,
En zegt: ‘Gij zoekt uw zonen?
Gij wenschtet beide groot te zien?
U moge naer uw wensch geschiên:
Der weduw zwelt het hart omhoog:
Nieuwsgierig staart zij hem in de oog,
Den grafnacht uitgebroken;
En 't was heur gade. En als hij 't woord
Hervat, gaet hij volplechtig voort,
‘Verzet u tegen moederpijn:
Zie, vrouwe, wat zy moesten zijn.
Ginds bij 't altaer zijn beide.’
De moeder staert, en - wendt den blik.
O gruwel!... God! wat ramp, wat schrik
De toekomst haer bereidde!
| |
IV.
Wat zag ze, rillend als een blad?
Dees aen de galg, en dien op 't rad!
Van angst, versmelt ze in beden:
‘Vergifnis!... 'k daegde uw bliksem uit.
Alvader, wijs is uw besluit
| |
| |
Zij luistert... heilig aengedaen,
Hoort zij de gouden harpen slaen;
‘Laet dankbre tranen stroomen!
Opdat geen kwaed hun 't jong verstand
Verleide, heeft des Heeren hand
Hen van der aerd genomen.’
Altaer en schimmen deinzen af.
Zij strompelt, op haer eiken staf,
Naer huis, bij 't vriendlik licht der maen,
En smaekt weêr 't zoete van den traen,
Der godvrucht aengeboden.
Wat is haer, na dien hoogen glans,
Dien weerschijn van den hemeltrans,
Zij wil, zij wil daerhenen,
De nacht verloopt, de dag breekt door;
Zij was gevlogen naer het choor,
Dat vreemd is aen ons weenen.
|
|
Auteursrechtvrij