Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 246]
| |
Het kruis van Maestricht.aant.Met Belgie's vromen
Terug gekomen,
Uit Sions oord,
Trok eens een Ridder,
Getrouwe aenbidder
Van Christus, voort.
Flauw aen de kimmen
Zag hij al klimmen
De aloude vest,
Sints vele jaren
Zoo droef ontvaren
Voor 't vreemd gewest.
Zij daegt van verre,
Gelijk een sterre;
Ook klinkt temet
Een klok hem tegen,
Tot God gestegen,
Als rein gebed.
‘O hemelweelde!
't Land, waer ik speelde
| |
[pagina 247]
| |
Als kind zoo blij, -
Waer ik eerst minde
Ter schaûw der linde,
Ligt daer voor mij!’
Hij rent, hij nadert
Zijn kroost, vergaderd
Rond d'ouden haerd;
Hij kust een vrouwe,
Het beeld der trouwe,
En zijner waerd;
En lieve loten,
Frisch opgeschoten,
Nu groot, dan kleen;
Maer bij de zonen,
Die hem omkroonen,
Ontbreekt er een.
*
't Is 't jongste knaepje,
Een schuldloos schaepje,
Zijn lieveling,
Die stil voor vader
Uit hart en ader
God bidden ging.
‘'k Wil, dochters, zonen,
U allen loonen
Voor uwe deugd;
| |
[pagina 248]
| |
'k Wil iets u schenken,
Dat doe herdenken
Aen onze vreugd.
Zie daer koralen,
Die glanzend pralen,
Ten halssieraed;
Zie daer een wapen,
Uit stael geschapen,
Dat bliksmend slaet.
Zie daer nog vruchten
Uit de Oosterlucht, en
Doorbalsemd kruid.’
Men klopt: ‘Vlieg nader,
Mijn zoon!’ - ‘Mijn vader
Omhels uw spruit!’
‘Mijn kind, uw beden
Bekroont op heden
De goede God.’
‘Vertroosting meldde
Mij 't outer; 'k spelde
Mij 't zaligst lot.’
‘'k Bad ook den Heere
Voor u, mijne eere,
Mijn jongste telg;
Maer wat nog schenken,
Tot een herdenken
Van d'ouden Belg?’
| |
[pagina 249]
| |
*
Hij zoekt, maer vindt niets:
‘Ontving mijn kind iets,
Een gift hoe kleen!’
Dan, in zijn tassche
Vindt hij van passe
Een kersensteen -
Een' schat, een' zegen:
Hij had gelegen
Op 't hoog Kalvaer!
En, diep bewogen,
Sprak hij met de oogen:
‘Mijn kind, zie daer!’
De liefde aenvaerdde.
Die schat werd de aerde
Vol vreugd vertrouwd.
De zoon besproeide,
En 't spruitje groeide
Tot eer van 't woud.
Het spruitje praelde.
De zonne daelde -
Het dauwnat zonk
Op blad en bloesem.
Blij zag elk boezem
Des kerslaers pronk.
| |
[pagina 250]
| |
De almachte Heere,
Die t' zijner eere
Vaek wondren teelt,
Om 't oog te boeien,
Liet uit hem groeien
Des Christus beeld.
Die boom van 't leven
Staet nog verheven
Op Maestrichts grond;
En in zijn lommer
Vergeet men kommer
En hartewond.
|
|