Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 131]
| |
Sint Nicolaes.aant.Er was een oud krijger, die vorst Constantijn
De Groote met luister lang diende.
Zijn hairen vergrijsden nochtans in gekwel.
Ach, had hij alleen toch geleden zoo fel,
Of iemand gevonden ten vriende!
Vergeten van volk en vergeten van vorst,
Van makkers en magen begeven,
Bezat hij (rein bloed van een edel geslacht)
Drie dochters, met lippen zoo edig en acht,
Met oogen vol liefde en vol leven.
Die eerste zong hem zijnen vorigen roem,
In zangen vol konst en nature;
De tweede las hem, bij de needrige lamp,
In winterschen avond zoo menigen kamp,
Waerhenen hij snelde vol vure.
De derde vertelde zoo menig verhael,
Haer edelen stamme tot eere.
De grijzaert sloeg dan op zijn dochteren 't oog,
Doorblonken van tranen, en hief het omhoog,
En dankte den oppersten Heere.
| |
[pagina 132]
| |
Zoo wandelend samen in eer en in deugd,
Vertroostten ze en laefden hun vader,
En wrochtten tot diep in der nachte vol moed,
En traden, hoe 't leed op haer huizeken woedt,
Altoos met een lachje hem nader.
*
Reeds werden zij huwbaer, en menige borst
Niet rijk, maer zoo deugdzaem als wakker,
Beminde die meisjes, zoo rein als een kind,
Onschuldig, aenvallig, zoo waerdig bemind,
Al hadden zij prachtwoon, noch akker.
Maer geene bestond het den ouden soldaet
De hand van een dochter te vragen.
‘Ach, zeide zoo treurig die stokoude man,
Als ik u niet langer bescherremen kan,
Waertoe zal u 't onheil verlagen?’
Maer de oudste sprak: ‘Vader, ons erfdeel is schoon:
Uw naem!’ die van u ons zal spreken,
Maer de andere: ‘Vader, de goedige God,
De vader der vaders verzorgt dan ons lot.’
De derde zeî: ‘'t Hart zou mij breken.’
Het winterde streng voor het schamel gezin;
Het tochttede forsch door het venster,
Beroofd van doorschijnend ivoorblad: de haerd,
Waer vader en kroost met vertwijfling in staert,
Stond treurig, met stervenden glenster.
| |
[pagina 133]
| |
‘Ga, vader, ter ruste: God zende u den slaep,
En samen de zaligste droomen!
Kom, storten wij eerst een vertroostend gebed.
Wie weet, of de Heer ons op morgen niet redt?
Vast zal hier de Keizer eens komen.’
*
De vader sliep zachtjes, bij schuiflenden wind!
Verbleekend en bibbrend van koude,
Werkt immer het drietal, en spint nog zoo laet,
Bij flikkrenden lampstrael, die langzaem vergaet;
Soms blikt het op d' achtbaren oude.
Op eens... wat gerucht toch? wat stortte er plots neêr?
De schamele vreest geen gevaren;
't Was vast een begoocheling... 't lampje stierf uit.
De sluimering nadert, die de oogen haer sluit,
En ze opvoert ter hemelsche scharen.
Het morgenlicht breekt, als met weêrzin, in huis.
De vader ontwaekt, steekt den voet uit;
En tast naer zijn voetschoen, en beeft en verschrikt,
En bukt zich ter neder, en blikt, en herblikt:
‘Een goudbeurs!’ roept de arme, vol gloed uit.
Wat leest hij? ‘Een bruidschat voor de oudste: vaerwel!’
‘Almachtige, uw naem zij geprezen!
Der mussche herdenkt gij, en zendt mij ook troost.
Waerom schuilt de sterveling, dien ge verkoost
Om ons tot uw beeldtnis te wezen?
| |
[pagina 134]
| |
Des volgenden morgens lag daer weêr een beurs.
‘Een bruidschat, soldaet, voor uw tweede.’
Hij las, met van dank overkroppenden hart.
‘Ach, keert hij, al ware de nacht nog zoo zwart,
Wien God kent, dien kennen wij mede!’
En bons! zie, een beurs vloog weêr 't vensterken door.
Hartstochtlijk ontsluit hij zijn wooning.
De mane breekt uit, en een schaduw verdween.
‘Die schaduw, 't was vast Nicolaes... hij alleen
Kan vluchten voor menschenbelooning.’
De grijzaert verzweeg zulk een dierbaren naem,
Bewaerd, als een schat, in zijn boezem.
Kleinkinderkens zaten nu ook op zijn schoot,
Zijn' zilveren hairen, met wie uit hem sproot,
Ter kroone van bloemen en bloesem.
Toen bracht hij de kleinen tot hem, die het zwaerd
Verruilde voor kerkstaf, en zeide:
‘O Ridder der armen, o zone der kerk,
Gij trokt me uit den afgrond. Welaen, zie uw werk!’
Toen knielde hij neder, en schreide.
‘O grijzaert, de Heer kent uw redder alleen;
Hij zalft, wen ons kommernis griefde.
Komt, kinderkens, die Nicolaes zoo bemint!’
Hij kuste ze, koosde ze, als Jesus, hun vrind,
En schonk hun wat lekkers vol liefde.
| |
[pagina 135]
| |
En sints die Doorluchte, met mijter en staf,
Ontsliep in den Heere vol vreden,
Viert ieder Spaensch meisje, die reikhalst te gaen
In 't feestelijk klooster van sint Adriaen,
Den Bisschop met bloemen en beden.
Sints hadden ook alle de kleinen hem lief,
Ja, hadden hem lief boven allen.
Zij stelden hun schoentjes vol hoop aen hun spond,
En 't lekkere ding, dat de Heilige zond,
Blijft daer tot op heden in vallen.
|
|