Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen

[p. 106]

De maegd en de roos.

Een meisken besprengde haer bloemen, en sprak:
‘O, zie daer het roosken, dat mij nog ontbrak.

Kom, liefelijk bloemtje, voltooi gij mijn krans.’
‘Pas leve ik, o Maegd, sints den Oosterschen glans.

Het licht is zoo zoet, en de schepping zoo schoon.
Gun mij nog een uertje, en dat God het u loon'!’

Aen 't rooseken beefde de purperen kruin.
‘Welnu, leef een uer nog, vorstin van mijn tuin.’

Vervlogen is 't uer: ‘Ach, gij pronkt nog zoo rood,
‘Zoo klonk er een klacht, en mijn zuster is dood.’

‘Uw zuster!... zij... dood... in haer glansing verdoofd,
Die me uitkoos ten tooi van haer maegdelijk hoofd!

O, pluk me niet, lieve; maer plant, met mijn stam,
Mij dicht bij de koets, waer ze ruste bekwam.

En prijke haer koetse, van roozen omgeurd,
Zoo dikwijls de lente de scheppinge kleurt.’

De roozen omgeurden haer heilige graf
Zoo dikwijls de lente weêr bloemetjes gaf,

Als beeldnis der weldaed, die vruchten nog draegt,
Wat wind ons ook hebbe van de aerde gevaegd.