Het klaverblad. Romancen, legenden, sagen
(1848)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina 96]
| |
De eeuwige jager te Wijnendael.aant.Daer brak door 't Wijnendaelsche bosch
Weêr los
De kromme jagershoren,
Die, toetend, klonk en wederklonk.
Met opgestoken ooren,
Stoof, 't snufflend neusjen uitgerekt,
Bij grammen oogenvonk,
De hondentroep naer voren.
‘Kom Bertholf! dat 's de ware vreugd
Der jeugd,
Met scherpgeschoten blikken
Op elke prooi, 't zij log of licht,
Te loeren en te mikken,
En die te vellen in de vlucht.
Kan 't zoetste vrouwgezicht
De ziele zoo verkwikken?’
‘Ja, Karel, leve dit genot!
Bij God!
Het zal ons niet ontvlieden,
Voor muffen stal en zwerten haerd:
Dat 's goed voor oude lieden.
De boer en burger zweete en zwoeg';
Wij grijpen roer en zwaerd,
Als de evers weêrstand bieden.
| |
[pagina 97]
| |
Op d' ouden burchte gloor' en glans'
En dans'
De bloem der edelheeren;
Pronk' vrij de trotsche jufferstoet
Daer in satijnen kleêren,
Wij kiezen 't blij gewoel der jacht.
Ons bruischt het mannenbloed
Als wij den wolf braveeren.’
*
Te viervoet rent een stalknecht aen:
Een traen
Glimt in zijn treurige oogen.
‘Uw vader, stamelt hij zoo bleek,
Door 't jammer neêrgebogen
En strijdend met den laetsten strijd,
Uit vrees dat God het wreek',
Roept u vol mededoogen.
Uw vader strekt de al koude hand,
Tot pand
Van liefde u, Bertholf, tegen,
Opdat hij u vergeven moog',
Bij 't schenken van zijn zegen.
Kom, haest u, en ontvlied de jacht,
En sluit het vaderoog,
U immer toegenegen!’
‘Weg! de oude sterve zonder mij
Maer vrij!
De suffer wil vergeven,
Of zeegnen, reeds ten halven dood,
| |
[pagina 98]
| |
'k Zal zonder dat wel leven.
Mij lusten preek, noch ziekebed;
Ik wil den vrijen schoot
Van 't bosch in vreugd doorzweven.’
‘O Bertholf, sprak zijn makker toen,
'k Ben koen,
Gij weet het sedert jaren;
Ik vreeze duivel nochte hel,
Maer 't bloed stolt mij in de aêren...’
‘Zwijg, laffert!’ riep de ontaerde zoon.
Ik lach met zijn vaerwel...
Daer schuilt iets in de blaêren!...’
De stalknecht, daervan koud en kil,
Zwijgt stil,
En gaet met trage schreden.
Hij wrijft zich tranen uit het oog,
Stort stille smeekgebeden,
En kijkt bijwijlen naer den grond,
Bijwijlen naer omhoog,
Al zuchtend voortgetreden.
‘Rampzaelge grijze! ondankbre zoon!...
Wat loon
Voor al de vlijt diens vromen;
Gij liet den grijzen weduwnaer,
Om van de jacht te droomen,
Tot krommens slaven! Gij ontvlucht
Zijn zegen, o barbaer.
God moog' den vloek voorkomen!’
| |
[pagina 99]
| |
Hij sprak. Daer breekt door 't bevend bosch
Weêr los
De kromme jagershoren,
Die, toetend, klonk en wederklonk.
Met opgestoken ooren.
Stoof, 't snufflend neusken uitgerekt,
Bij grammen oogenvonk,
De hondentroep naer voren.
*
De nacht, met ravenzwarte veêr,
Zonk neêr.
De sombre bosschen zwegen;
Geen horenklank meer, of gebas;
Slechts bij een hut, gelegen
In 't dorp, klonk aeklig hondgehuil.
En 't gruwbaerst raefgekras
Was in het bosch gestegen.
Des anderdaegs, als weeêr de zon
Begon
Ter Westerkim te dalen,
Zonk stil een kist in heilgen grond,
En hare jongste stralen
Beschenen die verlaten koets.
Geen mensch wist op dien stond,
Waer Bertholf om bleef dwalen.
De landman sprak, met doodsche wang,
Zoo bang,
Van vreesselijke spooken,
Van 't vloekwoord uit de veege borst
| |
[pagina 100]
| |
Des grijzaerts losgebroken:
‘Jaeg eeuwig dan! jaeg eeuwig dan!’
Geen mensch die treden dorst
In 't woud, hoe frisch ontloken.
Des anderdaegs, wanneer de maen
Heur baen
Betrok, zag, bleek verscholen,
Een reizer schimgewijs den zoon
Door 't boschgebladert dolen.
‘Jako, riep deez', Jako! Jako!’
‘Jako!’ herhaelde op sombren toon
Elk echo uit zijn holen.
Nog daeglijks breekt die stemme los
In 't bosch,
Na zooveel duizend dagen.
Nog jaegt de onzaelge tot zijn straf,
En eeuwig zal hij jagen,
En eeuwig zal 's gewetens worm,
Niet ver van 's vaders graf,
D' onzalige verknagen.
|
|