|
| |
| |
| |
Vierde zang.
| |
| |
Het pad der rechtvaerdigen gaet, als een blinkend licht, voort, en groert aen tot den vollen dag.
Spreuk. IV. 18.
| |
| |
| |
Vierde Zang.
't Vaerwel en de hoop des wederziens.
I.
Als vader Noachs hand het duifje weg liet vliegen,
Zag men den zendeling in 't wolkplein eenzaem wiegen,
Met blyontplooide vlerk en uitgezette borst;
't Gevoelde weêr zich vry, met verschen moed omschorst,
En aêmde in de open lucht een nieuwen stroom van leven.
Maer na 't, het weemlend blauw des ethers doorgedreven,
Een enkel plekje zocht voor d'afgetobden voet,
Een enklen boom, die 't hoofd uit d'akeligen vloed
| |
| |
Mogt heffen, vond het niets: de schepping lag bedolven
In de onafzienbaerheid der neêrgeplaste golven!
Daer, waer 't zyn gaeiken eens, in 't liefdryk donzen nest,
Verborgen onder 't loof, had aen de borst geprest,
Waer alles zegen was, genot, liefde en bezieling,
Was alles somberheid, ontbering, dood, vernieling.
En 't vloog, het vloog altyd; 't vloog reeds den ganschen dag.
De nacht brak aen; zyn kracht bezweek: het zuchtte, en zag
Voor uitzicht slechts het graf, met opgesparde kaken
Toegapend: eensklaps schynt een hulpgevaert te naken.
't Is de ark, die dobbert, in 't verflauwend avondrood,
Op 't morrende gebied van d'algemeenen dood.
Het duifje kirt van vreugd en vliegt zyn schuilplaets binnen,
Hervindt zyn lieveling en leeft weêr om te minnen.
Godvruchtige Eenzaemheid, den pelgrim dezer aerd'
Zyt gy des Heeren ark, ten jongsten nood bewaerd.
Als 't uitgeflikkerd heil der stad ons heeft begeven,
Belooft ons veld en dorp verdubbeld zieleleven.
Hoe verder van de stad, hoe nader aen de rust:
Wien 's werelds zee ontzinkt, die landt aen 's hemels kust!
De stille Godsdienst is 't gewoel der vest ontvlogen,
En naer een strooien dak en kleien haerd getogen.
Hier, in den schoot van 't dorp, vindt gy nog de eerste Kerk,
Aen staetsbelangen vreemd en 't glansryk hoofd in 't zwerk.
By stedelingen heerscht de Godsdienst meest uit voordeel,
Uit sleur, uit slavendwang. Ze schynt hun zelfs vooroordeel.
Dat, als 't geloof aen 's afgronds dienst, moest uitgeroeid,
Waer' 't dom gepeupel door haer breidel niet geboeid.
| |
| |
| |
II
Nu komt de Winter aen. Zyne uitgeschemerde oogen
Staen met een nevelwolk, als rouwfloers, overtogen;
De schedel is besneeuwd; verkegeld, de ysbre baerd.
Droef bukt de gryzaert naer de alom versteenigde aerd';
Met zichtbren ademtocht schynt hem de long te zwoegen.
Schoon eeuwge rimpelen zyn voorhoofd diep doorploegen,
Beknelt zyn reuzenvuist d'ontzachelyken staf
Die zelfs den snelsten stroom verkeert in zwygend graf,
Met dik kristal bevloerd. By de opgetaste vlokken
Der sneeuw, houdt hy natuer verborgen, overtrokken
Met blanken lykdoek, doch waer onder 's levens keest
Zich stil ontwikkelt tot 't ontwaek van 't lentefeest.
Die dwingland, uit den nacht van 't Noorden losgebroken,
Doet langs het naekte veld de nevelschimmen spooken.
Verwoesting waert alom op zyn ontzetbren tred.
Maer die vertrapte grond maekt hy tot vruchtbaer bed
Van spruit, en knop, en bloem, die, aen 't verderf ontweken,
By 't labberkoeltje weêr het hoofdtjen op zal steken.
Het jaer, dat in den sneeuw de voeten voortsleept, beeft
Zyn eindpael nader, door zoo menig niet beleefd!
| |
| |
Het Kersfeest schiet zyn glans in 't middernachtlyk donker.
't Latyn verstomt voor 't vlaemsch, by 's tempels lampgeflonker,
Geheimvol als de Heer, wien 't plegtig tegengloort,
En 't zegelied ontwaekt in vaderlansch akkoord.
Door 't kerkruim wedergalmt, om in 't gemoed te dringen:
‘Den Hoogste lof, en vreê den braven stervelingen!’
Zy heerscht, die hemelvrede in 't werkzaem huisgezin,
Da[t] voor geen grooten kruipt by 't daeglyksch broodgewin,
En 's Allerhoogsten lof niet huichelt voor de menschen,
Noch hem het heilig oor vermoeit door ydle wenschen.
| |
III.
Het huisgenot ontvlood den haerd van Godfried niet:
En, mort geen vlietje meer, der Dichtkunst nektar vliet
Met onbekrompen teug, gelyk een bron ontsprongen
In woesteny, en laeft de kittelkeurge tongen.
Nauw is de flauwer toorts der dagen uitgebluscht,
Terwyl de trouwe hond aen 's meesters voeten rust,
By d'aengestookten haerd, waerin de vuervonk spartelt.
En 't sysjen in de kooi al fluitend danst en dartelt,
En 't bonte dier, waer voor het muisje vlugt, hier vrind
Van d'ouden hond, half slaept en van genoegen spint,
| |
| |
Wordt vaek een heerlyk schrift met wellust opgeslagen,
Als by den wandeltogt der jonge lentedagen.
's Lands Poëzy heeft hun haer vruchthoorn uitgestort.
De winteravond is voor 't rein genot te kort.
Ook Karels brein en hart geniet: hy leest of luistert,
En zyn geheele ziel is aen het boek gekluisterd.
Geliefde vader Cats! beminnelyke Feith!
O Landweldoeners, schoon met grafnacht overspreid,
Stem van Jehova zelv', die hem gewyde snaren
Bezielt voor de eeuwigheid! Verhoogden, 't stof ontvaren,
Uw lied verkwikt den Belg! 't Is meer dan menschentael:
Zacht, als de koestring van den winterzonnestrael,
Zoet, als de moederkus na verbezochte wegen,
En onvergeetbaer als eens vaders jongste zegen,
Zorgvuldiger bewaerd dan 't kostelykst kleinood.
Natuer zelv' gaf 't u in, dat, in der velden schoot
Eens uitgeboezemd, lied; het zy in Zorgvliets lommer,
By achtbre grysheid, vry van stad- en staetsgeslommer,
Maer zwoegend nog voor 't land; het zy in Boschwyks loof.
't Leeft voort, en overklinkt de stomme gravenkloof.
Ja, Barden, in wier hand de onsterfelyke palmen
Zich heffen, de eedle toon blyft ook onsterflyk galmen.
Ge ontstaekt der Godsdienst vlam: de nacht der twyfling door-
Gevloôn, blinkt zy voor 't Land met onverdoofbren gloor!
Of steigert Bilderdyk, die arend aller zangeren,
Met hen omhoog, Gods geest, die soms hem wou bezwangeren
Met tintlen Poëzy, daelt op hun voorhoofd neêr,
En, hupplend, zwiert hun voet door 't zingend starrenheir!
| |
| |
| |
IV.
Zoo loopt de week zacht af, om lachend weêr te keeren.
Maer als het plegtig klokgebom den dag des Heeren
Verkondigt aen het dorp, dat, als het voorgeslacht,
De heilge ruste viert in stille kleederpracht,
Dan leest men 't needrig werk d'A-Kempis toegeschreven,
Dien Rafaël, den gids van 't eenzaem zieleleven,
Dien milden vloed waernaer de godvrucht dorstig is,
Terwyl zyn bron verschuilt in heilge duisternis.
Dan wordt het godlyk boek, van kind tot kind gekomen,
Het boek van wyze en bard, de les en troost van vromen,
Met zilvren krap versierd, met beeldenkeur bemaeld,
Door 't deugdryk huisgezin den koker uitgehaeld.
Want geen legendendraf kan hunnen togt verzaden
Naer waerheid, naer geloof, op Godgewyde paden,
Waer hen de Herder met onwrikbre hand geleidt;
Geen droomrig brein omfloerst voor hen de Onsterflykheid.
Nu stroomt van 't Bybelblad der wysheid volle zegen.
Soms klinkt een vurig lied den Onvolprysbre tegen:
Als Isrel zong, wen 't in den koelen avondstond
Gezeten voor de tent, zyn stem ten Hemel zond.
| |
| |
Dan dreunt der vaedren tael in mannelyke akkoorden,
En innig bidden zy, die dezen beurtzang hoorden,
Waerin de godsvrucht van verleden eeuwen aêmt,
En die het weeldrig lied des wereldlings beschaemt.
| |
[Beurtzang aen God]
Wen de ochtend, blozend aengetogen,
Stapt, als eene opgepronkte bruid,
Schalt al het schepseldom ten hoogen
Het saemgevloeide loflied uit.
En grootsch ontwaekt het stargewemel,
Wen de avond 't Westerkrip ontplooit,
Terwyl de maen den donkren hemel
Met zachten stralenschemer tooit.
Natuer erkent de hand, wie ze alles is verschuldigd;
Haer tael verkondigt ze aen den sterveling vol klem.
Hy zonk beneên 't gediert, die niet d'Algoede huldigt
| |
| |
God schiep u, Mensch, om hem te minnen,
Niet om hem te bevatten, neen!
Daer toe behoeft geen hulp der zinnen,
Maer een erkentlyk hart alleen.
Dat elk voor 't Liefdewezen kniele!
Verhelder 't brein in 't redelicht.
Bied hem de Godsdienst aen der ziele,
En de offerande van den pligt!
Beklaeg d'onzalige, die in verstokte snoodheid
Hem dank en dienst ontzegt, gelyk 't ontaerde kind,
By zoo veel gunst en pracht, by zoo veel goed-en grootheid:
De onzaelge is meer dan blind.
| |
| |
De bede vlieg' hem vurig nader;
Want hy verstoot ons staemlen niet.
Der zonnen Koning is de Vader,
Die op het menschdom nederziet.
Zyn wet is in één woord besloten:
Bemin! Zoo wordt de mensch zyn zoon.
Wie koel is voor natuergenooten,
Buigt vruchtloos voor den liefdetroon.
Zyn schoonste tempel is een onbezoedeld harte;
De deugd, zyn hoogste dienst: geen wierook eert hem meer.
De stilgedroogde traen, by 's evennaesten smarte,
Is kostlyk voor den Heer.
Wat onverlaet durft hem ontkennen,
O Zee, by uwe onmeetlykheid?
Wie, hem in 't vlekloos wezen schennen,
O Zonne, by uw majesteit?
| |
| |
Wie, zyne onpeilbre goedheid tergen,
Die 't heelend kruid den zieke baert -
Den wind verbreekt door hooge bergen,
Dat vast gebeent der mollige aerd?
Zoo ver het oog verdwaelt, biedt ons de schepping wonderen,
En ieder wonder roept een Vaderweldaed uit.
Op 't golvenplein, op de aerde, en in 't verblyf der donderen
Leest gy zyn wys besluit.
In hem moogt gy een redder smeeken,
Gy, Stofklomp, door zyn woord bezield,
Dien hy, als 't leemen vat, zal breken,
Maer dien de grafmuil niet vernielt.
Wat kunt gy anders dan hem danken,
De tong verstomd, de borst in vuer?
De Aertsgoedheid deed uw vonk ontspranken,
En maekte u leenvorst der natuer.
| |
| |
Maer waen, Vermeetle! niet, aen plaets en tyd gebonden,
Dat gy naer liefdeloos begrip zyn wet verkromt!
Tot pligtvervulling werdt ge in 't wislend stof gezonden,
Tot eens uw doodsuer bomt.
Wen rouw en ramp ons heillot schennen,
Stygt onze bovenaerdsche ziel
Op ongeknotte liefdepennen
Tot hem, voor wien ze op 't aenschyn viel.
Geen traen rolt meer in d'alzembeker,
Die door de deugd zelv' werd bereid.
God is haer trooster, God haer wreker,
En roept haer 't woord: Onsterflykheid!
Een Seraf zal getrouw aen 's braven sterfbed waken;
Een stralenkrans, om 't hoofd van d'overzaelge staen.
| |
| |
Voor zyn geliefden, voor zyn Schepper zal hy blaken,
| |
V.
Van waer staen Godfried 't oog zoo dof, zoo bleek de wangen?
Hy siddert, zelfs als hy zyn zoon aen 't hart wil prangen!
Een vreesselyke koorts woelt hem door merg en been,
En vreugd ontwykt den haerd, waer nimmer rouw verscheen.
De morgen vierde weêr zyn zegeprael op 't duister.
Maer niets zag Karel, niets van dien vernieuwden luister.
Hy leeft in vader slechts, en beeft, en hoopt, en schreit,
Maer bergt den kindertraen in mymrende eenzaemheid.
Reeds is zyne ochtendbede, als wierook, opgestegen.
Hy nadert zachtkens, vraegt den vaderlyken zegen,
En staet bemoedigd op, met hoop door 't woord bezield
Van die in minnend' arm hem lang omslingerd hield.
Een zoeter levenstint schynt op 's mans wang te blikkeren,
En blyder kalmte in 't pas ontloken oog te flikkeren
| |
| |
Van Karel: ‘'k Bad voor u, en God vernam myn beê.
Myn Vader, deel me uw heil, uw hoop, uw boezem meê!’
- ‘Myn Kind, erkentlyk bloed gevloten uit myne ader,
Die kus beloone uw deugd! Wees eens zoo zalig vader
Als ik: zoo loone u God! Ken, waerom ik geniet!
Wie peilt de Algoedheidsbron, die duizendbochtig vliet?
Geen blad ontvalt den boom, dan naer des Hemels orde.
Ligt zendt hy soms een droom, opdat ons moed omgorde,
Wanneer neêrslagtigheid in onzen boezem zonk -
Een droom, de star gelyk die toestraelt met een lonk!
‘'t Was nacht: de zoetste rust bestrooide my met bloemen.
Een droom, een tooverbeeld (of hoe zal 't de aerde noemen?)
Rees langzaem. Lachend groen ontlook rondsom myn bed,
Als waer de jonge lente ons naekt met vruchtbren tred.
Een paradyslucht geurde, een engelzangtoon vloeide.
't Was voller levensstroom, die door myne aedren gloeide -
Gezondheids roozenkleur, die op myn wang ontglom:
Myn jeugd hergroende. O vreugd! 'k was weder bruidegom.
Daer stapt een maegd tot my, op bloemen neêrgelegen.
Van verre klopte reeds 't verliefde hart haer tegen
Met al het vuer, waermeê de jeugd 't eens kloppen deed.
Ik ril van zaligheid: 't wordt hemel, waer zy treedt!
Maer vruchtloos raedt myn oog: van wie die zachte trekken?
Een blanke sluier zwierde, en bleef ze afgunstig dekken.
Haer stem was als 't gemor van een geliefden vliet.
Zy lispelde myn naem, en zuchtte: meerder niet.
Geheimvol wyst heur hand naer de open starrenbogen;
Ze ontsluiert zich, en, God! myn Ada steeg ten hoogen.
| |
| |
'k Had Ada weêrgezien in 't maegdlyk schoon der bruid.
Vergeefs stak ik tot haer de onzaelge palmen uit:
Ik bleef alleen op aerde, en treurde en hoopte tevens.
Nu was de geest des doods voor my de geest des levens.
'k Ontwaek, en 't Oost ontvonkte... O Ada!... God, wanneer
Geeft my de nacht van 't graf myn halve ziele weêr?’
En beiden zuchtten stil: want Karel dorst niet spreken.
Voor God die lippen sloot, wou hy ligt ze openbreken!
| |
VI.
En Godfried kwynt, gelyk een akkerbloemtje, vroeg
Verwelkend, is 't gekwetst door voortgedreven ploeg,
Een blanke roos scheen op het bleek gelaet te ontluiken,
Zyn levenstoorts ter kim van lieverleê te duiken.
Zyn teedere ooren kwelt en kwetst het minst geluid,
Een sluier bant het licht byna de kamer uit.
Soms, als de matte zon in zachter gloed zich hulde
En 't Westerhemelrond met majesteit vervulde,
Sprak de arme zieke: Zoon, kom, breng me aen 't blyde raem:
Dat ik ze nog eens zie, die zonne, die den naem
Van haren Schepper kondt aen 't schepsel, dat kan denken,
Dat hem beminnen kan, die 't dankgevoel wou schenken!
| |
| |
Hy tuerde zoetverkwikt op 't traegverzinkend licht,
En sprak als met den Heer van aen- tot aengezicht,
Gelyk eens Mozes op 't gebergte in nacht en donder,
En heerlyk ging de zon by hun gebeden onder!
Zoo biedt het minnend oog, dat reeds ten halve sloot,
Den laetsten liefdeblyk, by 't worstlen met den dood;
De liefde sterkt het, om nog eens ons toe te stralen,
En 't schynt, wanneer het sluit, op 't graf te zegepralen!
| |
VII.
God! langzaemslepend ryst de tempelklok en bromt.
Nooit heeft haer brons op doffer, doodscher toon gebomd.
Zy kondt den jongsten troost der Godsdienst aen. Elk slingeren
Des jammerklepels schokt den dorpeling, de vingeren
Gesloten, 't broederhart geprest, het oog bedrukt,
En voor des levens Heer, al biddend, neêrgebukt.
De gryze Herder treedt het treurig kerkje buiten.
Met blooten hoofde, als hy, omvangen en omsluiten
De Christenleden hem, een fakkel in de hand,
En, zwygend, naedren zy des veegen stillen wand.
Daer lag hy op de koets, met kalme en hopende oogen.
Hy ryst ten halven lyve, en houdt zich neêrgebogen:
| |
| |
‘Myn Zoon (klonk 's Herders tael), des Heeren dienaer koomt,
Opdat zyn woord u spyze, en gy den stryd niet schroomt;
Opdat der Englen brood u tot den reistocht sterke,
En de Engel van den dood uw voorhoofd zacht omvlerke.
Der volken Leeraer, 't beeld van liefde en sterkte en moed,
Bereidde zich ten dood: hy bragt den afscheidsgroet
Zyn' lievelingen toe, ten jongsten disch gelegen.
Hem schokte 't denkbeeld, dat vergetelheid zou wegen
Op zyn onbluschbre liefde, en die bedekken kon,
Gelyk de duisternis de neêrgedaelde zon.
Nu hief hy 't liefdryk oog tot zyn- tot aller Vader.
't Heelal verzonk voor hem, de hemel kwam hem nader;
En, als een God op aerd', den zegeprael gewis,
Sprak hy hun 't woord: “Doet dit tot myn gedachtenis!”
Hy brak het heilig brood, en 't ging van hand tot hande,
En 't blyft alle eeuwen door de treffendste offerande.
Ik reik 't u, Broeder, toe; ik, knecht des Liefdegods
En dienaer van zyn woord, op myn bestemming trotsch,
Ter nagedachtenis van Jezus liefde en lyden.
Hy wandelde u hier voor in 't leven en in 't stryden
Met d'ysselyksten dood. Nut de offerspys, Gods zoon!
Dat een gerust vaerwel hier reeds uw deugd bekroon'!’
En Godfried vouwt, verrukt, de koude handen samen.
Zyn ziel leeft op zyn tong, en hemelt, en zegt: ‘Amen!’
Nu zucht de Godheidstolk een hooger toon, een psalm,
Een sombren weêrgalm van een sombren harpegalm,
Wen David, in de boei geprangd der vadersmarte,
Uit de ingewanden van den afgrond, 't biddend harte
| |
| |
Tot Jova hief; en sluit zyn bede, en heft de hand
Ter zegening, en zwygt, door broederrouw vermand.
De zoon, van wee verstikt, is tot de spond' genaderd.
De kalme vader heeft zyn laetste kracht vergaderd:
‘Myn Zoon, leef in my voort; leef enkel voor de deugd.
Waer alles ons ontvlugt, is ze onverliesbre vreugd.
Blyf in der velden schoot haer reine vreugde smaken.
Doe ze uw verstollend bloed nog van haer Godsvonk blaken.
Wat 's aerdsch geluk? Het duert niet langer dan de wensch;
't Wordt in de wieg gesmoord: altyd een graf tot grens!
Het stoutst vernuft, dat eens der heemlen wet bepaelde,
En, star van de eerste grootte, in 's menschdoms oogen straelde,
Herhaelt, als de ouderdom zyn kilte op 't brein verspreidt,
En 't harte ledig laet: “'t Is alles ydelheid!”
Maer één verheven daed, die God had tot getuige
En 't bly geweten, schoon 't bezwykend lichaem buige
Naer 't graf - geen bloemtje meer ons dorrend pad verblyd',
Streelt d'uiterst' ouderdom, en laeft den jongsten stryd.
Myn Kind, een gade moge uwe eenzaemheid versieren!
Blyf nevens 't veldaltaer der vaedren graven vieren.
Myn Liefling, 'k zegen u: vaerwel! wy zien ons weêr!’
En Karel weende, en knielde, als voor een Godspraek, neêr.
Nooit zag de troostgezant een Christen blyder sterven:
Myn Zoon, sprak hy, wat wachtge? - Onsterflyk loonverwerven.
- Wat ziet gy in dien nacht? - 't Licht der onsterflykheid.
- Wat hoort ge? - Een starrenkoor, dat zyn gezang verbreidt.
- Wat voelt ge? - Zaligheid van beter bovenleven.
- Spreek (riep de Priester uit, het kruisbeeld opgeheven)!
| |
| |
- Ik ben gelukkig, ja! o Broeder, zoo gy wist!....
Myne Ada!... grondloosheid!... het raedsel werd beslist!...
O wellust!’ ... Maer allengs verstierf de stem des braven:
‘Geef (sprak de Gryzaert) Gode uw ziel, uw stof den graven.
Schoon de aerde uw voet ontzink', by 't gapen van heur schoot.
Gelukkig zyt ge, ja: gy jubelt in den dood!’
Op eens scheen zynen blik een hooger licht te ontstralen.
Zag hy 't geliefde beeld, de minnende Ada, pralen?
Was de Engel van den dood van gouden hemeltrans,
Een palmtak in de hand, een witte-roozenkrans
Om 't glinstrend voorhoofd, neêrgedaeld? Had 't Alvermogen
Den grafnacht opgeklaerd voor 's stervlings scheemrende oogen?
Het is, 't blyft een geheim, vergezeld door den dood:
Die blik van zaligheid bezweek, verglaesde, sloot.
De Priester drukt het toe, dat oog, zoo zacht en teeder.
En Karel merkte 't niet: hy kromde aen 't voetbed neder,
En, ryzend, zag hy eerst de kalme majesteit
Der zielsverzaliging op 't lief gelaet gespreid.
De onsterflykheid prentte op dit voorhoofd reeds haer stempel:
Zyn trekken waren schoon: zyn boezem was Gods tempel!
| |
| |
| |
VIII.
Triomf! het heilig graf heeft hem een palm gebaerd!
Myn Ziel, bezing die zege, al kluistere u nog de aerd'!
| |
[De zalige]
Gelyk een frissche bloem, die met haer geur en kleuren
Een veld versierde, als 't licht ontwaekte aen d'Oosterboog,
En, als 't in 't Westen stierf, met zinkend hoofd aen 't treuren,
Verdween voor 't zoekend oog;
Zoo is hy ook daerheen, op éénen dag verzwonden,
Hoe schoon zyn schedel rees: want ongeduldig riep
De grafmond naer zyn prooi, en heeft den man verslonden,
Die in den Heere ontsliep.
| |
| |
Verslonden?... ja, het vleesch, door been en pees vereenigd,
En meesterlyk gewrocht uit Edens slyk, dat viel;
Maer, na des levens kamp, heeft God zyn wee geleenigd:
Ontkerkerd, steeg de ziel.
Die meer verheven teelt, uitvloeisel des Alhoogen,
Beklom de ontvlamde koets des braven Elias,
En plegtig openden voor haer de starrenbogen,
Die d'Eeuwge waerdig was.
Zy wierp den laetsten blik op deze onzalige aerde,
Die, als een flauwend stip, in duisternis verzonk,
Schoot pennen aen, vloog Ada toe, boog neêr, en paerde
Haer stem, waer 't Hallel klonk.
| |
IX.
Hier weent geen erfgenaem, met schynrouw overladen,
Wiens oogen lachen, als zy in de goudkist baden;
Het rouwkrip om het hoofd, de blydschap in het hart,
En huichlend voor 't altaer, dat enkel treurde in 't zwart.
O neen, 't is dankbaerheid, 't is trouw, 't is broederliefde.
Die onvergeetbren rouw in borst en trekken griefde.
| |
| |
Het is de ramp die weent, met overkropt gemoed:
't Zyn de eerste tranen, die hy de armen storten doet!
Hy is niet meer! dit woord rolt voort van mond tot monde!
Een donderslag! een wonde, een ongeneesbre wonde!
Hier treurt zelf 't stomme dier: de trouwe wandelvrind,
De hond, door Godfried meer dan eenig dier bemint,
Wiens liefdryk hart hem vaek een lachjen af kon dwingen,
Die kwispelstaertte by zyns meesters folteringen,
De gryze Hylax huilt met sombren kreet: lang stom,
Geeft de echo dof en hol dien schorren kreet weêrom.
Zoo berst, als 't najaer al 't gebladert nederstormde,
Waerin de nachtegael zyn melodyen vormde,
De forsche Noorderwind met rustloos brommen los:
Hy zwygt, en alles zwygt in 't weduwlyke bosch.
| |
X.
Wel hem, die 't dorp bewoont, wat hem verpynde of streelde!
Gemeen is daer de smart, gemeen is daer de weelde.
't Zyn Christenbroeders nog, wier liefde samenspant.
Men stroomt de deur uit, drukt elkaêr de droeve hand,
En plengt een traen, maer zwygt. Een achtbre gryzaert nadert.
Nog golft zyn zwierig hair, tot zilvren kroon vergaderd;
| |
| |
Nog stapt hy stevig aen, slechts door een stok geschraegd.
Geen wellust heeft zyn lyfs - en zielekracht verknaegd.
Het is een ouderling der Patriarchentyden,
Gelyk er 't dorp aenschouwt met eerbiedvol verblyden.
Hy nadert: kindsheid, jeugd en ryper leeftyd boog,
En groet hem met een knik, en ondervraegt zyn oog.
‘Weent, spreekt hy, Broeders, weent! Lang zal die wonde gapen
In de opgescheurde borst: voor my, 'k zal spoedig slapen
Aen myner vaedren zy', waer onze Godfried rust.
Hy is, gelyk de zon, in vollen glans gebluscht!
Zyn levensloop was schoon; zyn inslaep, als zyn leven.
Hy beefde voor het kwaed, om voor geen dood te beven.
Ons erfdeel is zyn deugd, elk onzer is zyn kroost.
't Herdenken aen die deugd is de allerzoetste troost.
Ik schets zyn weldaên niet: ten trots van d'albedwinger,
Den dood, staen zy geboekt door een onfeilbren vinger
Voor de eeuwigheid; hoe vaek verscholen, als de bloem,
't Viooltje, in 't geurig gras, en toch der velden roem,
Of als de bleeke maen, die 't luchtperk komt bevolken,
Schoon ze oversluierd hang' met halfdoorluchte wolken.
'k Rep van eene enkle daed, die niet den blik ontvlood.
Herdenkt het jammerjaer, wanneer de hongersnood
Aen 't ydel ingewand, met stalen tanden, knaegde.
Een storm had d' oegst vernield: geen hoop op redding daegde.
De steedling waerde rond met mager aengezicht.
Te denken aen zich zelv' scheen allen de eerste pligt.
Slechts Godfrieds korenschuer was van den Heer gezegend.
Een milder drop was op zyn akkergrond geregend.
| |
| |
Zyn zeissen knarde door de vroeger ryper air,
Wen de onze lag te rust, beducht voor geen gevaer.
Ons was zyn oogstschat; hem, de wellust van te schenken.
Men zag hem uit de hut den valen honger wenken.
Als de Engel, die op 't pad der zwervende Agar schoot,
Verdreef zyn blik en woord de wanhoop en den dood.
Gaet, sprak hy, dankt den Heer, in 't aenschyn der altaren,
Die u dit voedsel bood: hy schiep die korenairen.
‘Vergeeft my, dat een traen op 's gryzaerts wangen blinkt
By die herinnering, die nooit myn hart ontzinkt.
Wat Christen stygt zoo hoog, dat hy hier enkel juiche?
Wie, die voor d'Engel van den Dood gelaten buige,
Als deez' 't bezielend oog, waer menschenliefde in lacht,
Verbreekt, en overtrekt met onopklaerbren nacht,
En, met de vrye ziel, vlugt, naer omhoog geschoten,
Waer heure deugd en God door haer steeds wordt genoten?
Hy slaept in 's Vaders schoot, die hier Gods beeldnis was.
Een geurge liefderoos golve op zyn heilige asch!
Rust zacht, o Godfried, in des grafs omkluistrende armen!
Geen prachtsteen moet uw naem, moet uw gebeent beschermen.
Gy sloot uw ballingschap, ten hemel weêrgekeerd:
Wie God heeft nagevolgd, heeft hem genoeg geëerd!’
Hy zwygt, en weent. Elk weent; elk mist een vriend, een broeder.
De weduw mist een steun, en 't wichtje vraegt zyn moeder:
‘Waer week de brave man?’ Zy zucht; geen enkel woord,
Maer heur godvruchte hand toont hem der zaelgen oord!
| |
| |
| |
XI.
Geen reednaers lofgedreun in 't tempelkoor, geen zangen
By 't lyk, met de ydelheid der wereld nog omhangen,
Bereiken ooit dien traen, door wees of weeûw gestort
Op 't liefdebloemetje, dat nimmermeer verdort.
Moet steedsche pracht een romp tot in de groeve volgen!
Ook 't marmren graf bezwykt, eens door den tyd verzwolgen,
Maer de ongeveinsde deugd van 't needrig dorpsgeslacht,
Verheven leidstar, gloort nog in der eeuwen nacht.
| |
XII.
Bekorelyke Deugd, uw uitgang is verrukkend!
't Is, dat gy 't stof ontstygt, de zegepalmen plukkend;
't Is, dat uw vrye ziel uw Redder tegenvliegt,
Wen 't onbevlekt gewisse in d' eeuwgen slaep u wiegt.
| |
| |
Geheel uw levensloop staet blinkend voor uwe oogen:
U naekt elke eedle daed, tot laefnis toegevlogen,
Gelyk een Godsgezant, in golvend blank gewaed,
Den lach in 't oog, den blos der blydschap op 't gelaet.
Die beden naken u, die edele gedachten,
Het voorhoofd lelierein, op vlekkelooze schachten,
Terwyl de albastren hand de gouden schale voert,
Waerin de aenbidding geurt, die aerde aen hemel snoert.
U naekt die Godsdienst, uwe ontroerde borst ontstegen,
In 't geestverheffend woud, op onbezielde wegen,
In 't levend heiligdom der biddende natuer.
Zy naekt, en 't brekend hart vervult zy met haer vuer.
Verkwikking dauwt ze op u, hergeeft u 't zieleleven,
En de eerste mael ziet gy haer sluier opgeheven.
Zy droogt er meê, by Godgewyden geestenzang,
Het doodzweet, afgevloeid van uw geruste wang.
De dierbren, over lang uw worstlend' arm ontzonken,
Verwachten u, het hoofd omkroond met starrenvonken;
Uw vader groet u weêr, als zyn geliefde spruit;
Uw moeder steekt naer u verrukte handen uit;
Nu schiet ge een laetsten zucht het Opperwezen tegen.
De stervling is niet meer: hy is tot God gestegen!
Doch 's Misdryfs jongste stond.... wat aeklig tafereel!
Wie siddert niet te rug met magteloos penceel?
De booze zy een roê, wanneer hy rustig leefde,
O, dan als 't vlammend zwaerd omhoog hem tegenzweefde,
En 't uer van loon of straf in 't scheurend luchtgewelf
Slaet, dan is 's menschdoms roede een gruwel voor zich zelv'.
| |
| |
De onzalige! hy ziet voor elk onzichtbre handen
Zyn gruwlen schryven op de vreesselyke wanden.
(Gelyk op 't dartel feest van d'onbezonnen vorst,
Wien 't wrekend opperregt greep in de ontzette borst.)
Die lastering, die hy in duivelwoede braekte,
Vliegt toe, met woester kreet dan of de donder kraekte,
Het rollend oog ontgloeid, de klauwen uitgestrekt,
Naer de ingekrompen prooi, met doodzweet overdekt.
Hy ziet den Engel, die op zyne wieg de vleugelen
Verspreidde, en hem vergeefs wou in zyn ren beteugelen
Ten gapend' afgrond, ach! met afgewend gelaet
Aen 't weenen, dat hy naer den hoogen smeekend slaet.
Hy ziet den gryzaert. die hem 't leven schonk, de deugden
Zoo teêr inboezemde, gezeteld in Gods vreugden.
Zyn moeder mengt haer lied aen d'eeuwgen zegeprael.
Hy ziet die zaelgen weêr... voor de allerlaetste mael!
Een folterhel ontblaekt, de helle van 't geweten!
Hy ziet den Regter op d'ontvlamden stoel gezeten,
Met onverwrikbre schael, in 't eenig-vast gerigt.
Niet verder!... Eeuwig regt, hier schuift ge uw voorhang digt!
|
|
Auteursrechtvrij