Godfried of De godsdienst op 't veld

[p. 1]

Voorzang.
Aen den Engel der poezy.

[p. 2]

Zie, ik zende eenen Engel voor uw aengezichte: wees zyne stemme gehoorzaam.
Exodus, XXIII. 20.

[p. 3]

Aen den Engel der poezy.

Er schuilt in den schoot van de stad, die my kluistert
Aen banden der zorgen, een geest van omhoog.
De statige maen, door geen wolkje verduisterd,

Streelt minder het oog.

Een vrouw, neen! een Engel, die, om aen deze aerde
Haer wieg te verraden, slechts vleugelen mist;
Die alles moet danken aen eigene waerde,

Haer kracht vergewist.

[p. 4]

 

Zy sprak my: ‘O Jongling, uw hymne moet klinken:

 

De Onsterflykheid, dat 's de uwer waerdige stof.

 

Uw heilige lier moet, als Noordstarre, blinken

 

In 's Eeuwigen hof.

 

 

 

De handdruk der zuster is zacht, als de broeder

 

Uit ballingschap weêrkeert; het lachje der gâ

 

Is zaelgend, de kus van de zeegnende moeder

 

Is goddelijk, ja.

 

 

 

Welaen, zoo gy zingt, zoo gy zingt voor de zielen,

 

Zoo gy me doortintelt en voert boven 't slyk,

 

Zoo gy onze broeders voor d'Eeuwge doet knielen,

 

Het oog op zyn ryk,

 

 

 

'k Zal zuster, vriendinne, 'k zal moeder u wezen;

 

'k Beloof u een blik zoo als 't moederhart schiet

 

Op 't wichtje, dat om hare smart te genezen

 

De lipjes haer biedt.

 

 

 

Ja, 'k druk dan op 't voorhoofd, waer 't dichtvuer op flonkert,

 

Den kus der verrukking, dien 't Hallel my schonk,

 

Als zegel der vriendschap, die nimmer verdonkert,

 

Wat grafnacht er zonk.’

 

 

 

Nu zweeg ze, en een lachjen omzweefde haer lippen.

 

De Onsterflykheid wydde ik de siddrende snaer.

 

Onsterflyke, die u die tael liet ontglippen,

 

'k Bezong u in haer.

 

 

[p. 5]

 

Neen, God heeft geen lichtstrael in 't breinvat geschoten,

 

Opdat hy in vreeslyken doodsnacht verdoov'.

 

Neen, God heeft geen liefdevlam 't hart ingegoten,

 

Den grave ten roof.

 

 

 

U, Engel der Dichtkunst, bemin ik. Onsterflyk

 

Die heilige vlam, als haer Schepper, als God;

 

Onschendbaer dit zielenverbond, onbederflijk

 

Dit opperst genot.

 

 

 

In zinlykheid ligge de steedling begraven,

 

De Belg kruip' verslaefd in het schandlyke stof,

 

Verfransching moge inborst en tonge verslaven,

 

Wat geeft my hun lof?

 

 

 

Dat elk my vergete: gy, lees deze zangen!

 

Uw wekwoord bezielde d'onmagtigen toon.

 

En zegge u een traen op uw zalige wangen:

 

Verdiend is zyn loon.

 

 

 

1839.