Godfried of De godsdienst op 't veld
(1842)–Prudens van Duyse–
Auteursrechtvrij
[pagina I]
| |
[pagina II]
| |
De Godsdienst is als de tael: zy vertegenwoordigt het voor - by het nageslacht.
God, en de waerheden uit die bronwel des geloofs voortvloeiende, vormen den kring, waerin zich de zedeleer beweegt, en zyn de spil, waerop myn leerdicht draeitGa naar voetnoot(*).
Godfried zy dus een aenhangsel myner vaderlandsche Poëzy, zoo niet in den vorm, dan toch in de gedachte, die my tot het scheppen dier gewrochten aenspoorde.
Mogen beide mynen tael- en landgenooten welkom zyn! mogen beide de aendacht der Nederlanders niet onwaerdig schynen!
Nuttig moet het bezingen der Godsdienst wezen, dien innigen en, als de wereld, ouden band tusschen den Schepper en 't redelyk schepsel, de vaderen en de zonen. | |
[pagina III]
| |
Nuttig, vooral op een tydstip, dat onverschilligheid ten haren opzichte, als een maetschappelyke kanker, zich uitbreidt, en dat de twyfel, als een zieleworm, vele boezems verknaegt.
Hier is op 't altaer des levenden Gods de vlam uitgedoofd; daer is 't met slyk ontreinigd; ginds, omvergestooten.
De dwaes Israels sprak slechts in zyn harte: er is geen God; de dwaes, onder Christenen geboren en opgekweekt, legt voor ieder zyn versteend harte bloot.
Kind der duisternissen, bemint hy den nacht, wiens sluier zyne gruwelen schynt te begunstigen: hy wenscht, dat er geene zon moge opgaen, en daerom loochent hy haer bestaen.
Gelukkige stonden verschafte my de lier, den godvruchtigen velden toegewyd: balzem voor 't verledene en voor de toekomst.
En wat doet hy anders, dien dergelyke bespie- | |
[pagina IV]
| |
gelingen ophouden en wegslepen dan de grens zyner sterflykheid overschryden, en reeds tot beter stand overgaen?
Vraegt er iemand: wat baet u die oefening? dit ten minste leert ze my, dat alles in vergelyking met den Heere nietig isGa naar voetnoot(*).
Veel heb ik sedert den bezongen Godfried geleden: onherstelbare verliezen hebben myn harte doen bloeden.
Een vriend schreef my in mynen rouw: troost in uwen ramp zult gy vinden in de grondbeginselen, die u Godfried ingeboezemd hebben.
Gezegend dan die heilige grondbeginselen, die de ziele des stervelings tot den Heere van leven en dood verheffen;
Die hem een, hier onherstelbaren, tegenspoed, vol hemelsche hoop, doen vertreden, gelyk de | |
[pagina V]
| |
regtvaerdige den draek der boosheid op den kop trapt;
Die voor hem het stomme graf van geliefden in een orakel der onsterfelykheid herscheppen, en de star der Voorzienigheid helderder in den rampnacht doen blinken.
Vernam ik ooit, dat ik overtuiging by iemand hadde gewekt, die in verscheurende twyfeling dobberde; dat ik eenigen lyder den boezem hadde opgebeurd, verwarmd of ontgloeid,
Bloemen en vruchten zou my de stam der Poëzy opbrengen: bloemen, verkwikkelyk als de lente; vruchten, lavend als de herfst.
Ik zou de onsterfelyke zelfbewustheid met my ten grave dragen, dat ik niet geheel nutteloos voor myne broeders hebbe geleefd,
En dat ik de maegdelyke Poëzy, dochter des Hemels en naest de deugd zyne schoonste gave, | |
[pagina VI]
| |
niet geheel verbeuzelde, in hoe geringe maet ik er mede bedeeld wierde.
Ook de Psalmist herdacht, inslapend, met vreugde zyne gezangen: gelyk een gryzaert, die zyne jeugd in dierbare afstammelingen rond zyn bed ziet herbloeien.
David, de zoon Isaï, de hoogverheven man, de gezalfde des Gods van Jakob en liefelyk in Israëls psalmen, zeide stervend: de geest des Heeren heeft door my gesproken, en zyne rede is op myne lippen geweestGa naar voetnoot(*). |
|