|
| |
| |
| |
661. O Jhesu Heer, verlicht myn sinnen.
(Van de H. Agniet)
O Jhesu Heer, verlicht myn sinnen,
tot uwer eer laet my beghinnen
van sint Agniet, u wtvercoren,
die anders niet en woude horen
dan slechs van u, haers herts ghecry.
Ghi waert haer sin, al haer begheren,
si droech u myn mit groter eren,
ghestadich was si talre tiit
end suet van seden end guedertieren;
het heeft wel reden in al manieren,
dat si haer nu mit u verbliit.
O maecht Agniet, o coninginne,
gegruet so siit mit Ihesus mynne
veel meer dan hondert dusentfout,
die u vercoes seer mynnentlicke
om tsin een roes in hemmelrike,
int lant, dat alle vruechd in hout.
Ghi siit daer scoen, seer wonderlike,
die hoechste troen dat is u rike,
die engelen syn u dienres daer,
ghi siit daer vrou seer hoech verheven,
want ghi ghetrow waert in u leven
Een iongelinc u seer begeerde,
syn hert verginc, hem docht tverteerde,
want ghi seer waert in syn gedachte,
syn guet was veel, hi u aensochte,
mer wat iuweel dat hi u brochte,
twas al versmayt end niet geacht.
| |
| |
Want Ihesus myn had u bevangen,
u hert, iu syn had groet verlangen,
der werrelts vruechd ghy weinich achte,
ghi waert verhuecht in u gedachte
mit Ihesus mynne graceliic.
Ghi waert oec eel, van aenschyn scone,
mer scoenre veel, na tscrifts betone,
van guet geloef int hert bereit;
o suver roes, dat licht u dede,
die u vercoes tot sinen vrede
van deser werrelts ydelheit.
O ionge hert, o gulden lely,
ghi leet groet smart end swaer martely,
als ghi waert out licht dertien iaer;
ghi waert seer bout, ghi leet wt mynnen,
noch pyn, noch gout en mocht verwynnen
u brugoms myn, dat is doch claer.
O lief Agniet, o suver herte,
al u verdriet, u grote smerte
seer wel ghi leet end vromeliic;
hier om ghi siit in dusent vruechden
end seer verbliit vau al u duechden,
die ghi ye deedt op eertriic.
O reyne maecht, o suver bloem,
mit recht ghi draecht nu vrolic roem
bi Ihesum Christum talre tiit;
ghi hebt ontfaen die hoechsten troen,
noch son noch maen en is so scoen,
nu morgen na, als ghi nu siit.
O wys, o scoen, van uwe doechden
der maechden throen heeft groete vroechden
end is verbliit seer mynnentlic;
u croen blenct seer end u sampielen,
ju aenschyn meer; dus syn die zielen
verbliit van u ontsprekelic.
Mit recht een lam, dat is u teiken,
want Ihesus vlam had u ontsteken
mit myn, mit guedertieren heit;
o coninghyn, o Ihesus boele,
ic bid u myn, o scoen fyole,
vercriicht my mit oetmoedicheit.
Ic hoep, ghy syt alsoe vercoren,
bid ghi hem yt, hi sel u horen,
al dair en is gheen twivel aen;
nu lieve maecht, wilt myns ontfarmen,
ic bid u, draecht voer hem myn karmen
end wilt my trowelic bistaen.
O suver bruyt, hoert myn gebeden
end myn geluyt tot allen steden
nae uwe guedertierenheit;
ic heb misdaen al boven maten,
my seer ontgaen, coemt my te baten
in myne arme cranclicheit.
Ic bid u seer, o troesterinne,
dat ghi den Heer, wt rechter mynne
seer neerstich bidden wilt voer my,
om tsyn verloest van al myn sonden
end wel getroest myt sinen wonden,
end soe van heen mach varen vry.
O suet end wys der creaturen,
int paradiis tot alre uren
ghy draecht nu priis en frisschen moet;
o lief Algniet, helpt my te comen,
wt dit verdriet. onder die bloemen
dair ghi nu machtich siit ende groet.
O edel end reyn, ghi drinct mit vruechden
van die fonteyn, daer alle duechden
wt vloyen als wt haer beghin;
dat is die Heer van tewich leven,
die u nu seer daer heeft verheven
end scoen verciert als syn vriendyn.
| |
| |
Och suver maecht, mocht ic aenscowen,
hoe ghi nu draecht die croen van gowen,
die iu die coninc heeft gedaen,
int lant bevaen mit gulden bomen,
die sterren, maen, mit haren bloemen,
die ghi wt reinicheit daer draecht,
end oec die son te boven gaen.
O duerbair steen, mocht ic daer comen
end oec aensien die crans van bloemen,
die ghi wt reinicheit dair draecht,
ic sow dan bly end vrolic wesen,
want ic waer vry van allen vresen,
daer ic nu mede bin versaecht.
Nu, lief Agniet, hoert myn begeren,
ic bid, aensiet mit groter eren,
soe wie dit lietdkyn sinct of leest;
als hi sel gaen voert recht dair boven,
wilt hem bistaen nae syn behoeven,
soe dat in vreden coemt syn geest.
Lof si den Heer tot allen tiden,
die ons hier neer wil seer verbliden
mit hem end u, o suver maecht,
end alst geeft tiit van heen te liden,
dat wy verbliit dan mogen riden
int lant, daer niemant is versaecht.
2, 6. haer bijgev. - 3, 2. t.: gegruet so siet. - 3, 5. om tsin een roes = om te zijn een roos. - 7, 5-6 = die u koos uit 's werelds ijdelheid tot zijnen vrede (nl. de vrede Gods). - 10, 6. nu morgen na (?) - 11, 4. sampielen, sandalen; vgl. hiervoren bl. 2277, aant. op nr. 577 G, 11,3. - 14, 6. t.: cranlicheyt. - 19, 3. t.: di.
| |
Tekst en melodie.
Bäumker, Niederl. geistl. Ldr., nr. 28, Vierteljahrs-schrift 1888, bl. 217, naar het 15de-eeuwsch Hs. nr. 7970, van Weenen. - Aangehaald bij Dr. J.A.N. Knuttel, Het geest. lied in de Nederlanden voor de Kerkhervorming. Rott. 1906, bl. 299.
Sinte Agnes (Agneese, Agneete, Agniete, Neese, Neesken, Neete, Neetken, Nieske, Nyetkine, Niete) dertien jaar oud onderging den marteldood te Rome c. 300. Daar op den brandstapel haar lichaam niet verbrandde, werd zij onthoofd. De naam Agnes is paroniem met Gr. ό = zuiver, en met Lat. agnus = lam. Zij wordt verbeeld met een wit lam. Haar naamdag valt den 21sten Januari.
C.G.N. de Vooys, Verspreide Mnl. geestelike gedichten, liederen en rijmspreuken, in Tijdschr. v. Ndl. taal- en letterk. Leiden, XXIII (1904), bl. 64, doet, naar het Hs. W. 12o 25, bl. 159 vo, van het Stadsarchief te Keulen, den tekst kennen van een lied zonder wijsaanduiding: ‘Agneta, dat edel kynt, // heeft ihesus cristus seer gemynt.’
|
|
Auteursrecht onbekend