|
| |
| |
| |
660. Laet ons aenroepen mit weerdicheit.
(Van de H. Cecilia)
Laet ons aenroepen mit weerdicheit
die ghene diet wel vermach,
onse heilighe patroonsche Cecilia,
ghelike als een rose root
die voor den dach opgheit.
Die haer mit trouwen wil roepen aen,
die sullen van binnen troost ontfaen,
haer minne is ons bereit.
Een haren hemde so tooch si aen,
seer scharp al naest haer lijf;
die reden ende die sinlicheit
daer over tooch si een gulden cleet,
als die der wereld lusten mint.
De doochden die si heeft ghedaen,
die wil ic u cortelic doen verstaen,
ist dat ghijt wel versint.
| |
| |
Si droech al in haer herte van binnen
van orghelspel ende soeten sanc
so tooch si af haer minne.
Si wert versekert enen man,
Si was seer vurich in haer ghebet,
dat si mocht bliven onbesmet;
die gracie hielt si staen.
Des avondes in der enicheit,
sprac si mit vriendeliker talen:
een sake, die u te helen staet,
die mi seer ter herten leit,
lovet mi nu mit trouwicheit
te segghen niemant voort.
‘Een enghel Godes heb ic ontfaen
tot enen minre der sielen mijn;
mijn lichaem ende mijn reinicheit
Mer ist dat ghi mi aenroeren wilt,
hi sal te hant hier bi mi staen,
sijn wrake en suldi niet ontgaen,
‘Mer wildi horen minen raet
ende volghen Cristus lere,
ende laten u dopen altehant
ende ghelovet aen onsen Here,
hi sal u minnen ghelijc als mi,
dat ghi in doochden voort moghet gaen
ende in alre gracien moghet volstaen,
dat suldi wel bet versien.’
Doe sprac die soete jonghelinc:
‘hebdi een ander ghenoot,
so wil ic u mit mijns selves handen
u beiden brenghen ter doot;
mer ist dat ic vernemen mach,
so sal ic doen al dinen wille
beide openbaer ende daer toe stille,
weest dan verblijt mit mi.’
Doe hi dat doopsel had ontfaen,
doe quam die enghel claer
ende gaf hem elc enen rosencrans;
‘in onghedeelter reinicheit
o jonghelinc, biddi iet van mi,
doet mi uwen willen verstaen.’
Doe sprac die suver jonghelinc:
‘minen broeder dien ic min
dat hi mit mi gheloven moet,
dat is al heel mijn sin.’
Die enghel sprac: ‘dat sal gheschien,
ghi sult te samen storten u bloet
al om dat hoghe hemelsche goet,
die croon suldi ontfaen.’
Tiburcius in die camer quam,
hi wert mit wonder bevaen,
die hemelsche lucht hem teghensloech,
hi sprac: ‘doet mi verstaen,
wi heeft u nu in deser tijt
die rosen root ghebracht?’
Doe sprac die edele Valeriaen:
‘wildi mit mi ghelove ontfaen,
ghi moghet bekennen haer cracht.’
Sijn herte dat wert so seer beroert,
hi riep mit neersticheit:
‘secht mi gheringhe wat u ghelieft,
Doe sprac die suverlike maghet:
ganc totten ouden man Urbaen
ende wilt van hem dat doopsel ontfaen,
| |
| |
Cecilia als een lelie schoon
die hoghe staet openbaer,
so licht haer reine suverheit
in alle die werelt claer;
want si den eertschen brudegom
mit soeten woorden verwan,
die gracie Godes hem ombevinc,
dat hi dat kersten ghelove ontfinc
Mer doe die richter dat vernam,
dede hise voor hem staen;
hi proefde een ieghelic sijn ghelove,
hi dede hem sijn hooft afslaen.
Doe sprac die suverlike maghet:
ghi sult ontfanghen die hoghe croon,
ende Cristus die sal sijn u loon,
weest vast in uwen moet!’
Een siedende bat was daer bereit,
daer sette mense in al heit;
het wert veel coelre dan die douwe,
dat was den richter leit.
Daer quam een stocker altehant,
hi dede haer dat hooft afslaen.
Si riep: ‘here Jesus, ontfanct minen gheest
al mitten enghelen in u feest,
mijn hert is seer verblijt!’
Cecilia, die edele maghet fijn,
heeft haren strijt volbrocht,
si heeft dat scone hemelrijc
mit haren bloede ghecocht.
5, 1. t.: ontfanghen. - 8, 1. t.: ontfanghen. - 11, 3. gheringhe = snel, aanstonds.
| |
Tekst.
Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., 1854, nr: 38, bl. 88, naar het 15de-eeuwsch Berlijnsch Hs. 8,l85, ‘Dit is die wise: Nae groenre verwe mijn hert verlanghet // daer ic alleine was // si heeft mijn hertken ombevanghen’. - Volgens de legende, stierf Ste Caecilia ten jare 230.
| |
Melodie.
Zie hiervoren I, nr. 145, bl. 548, het lied: ‘Na groene verwe’, enz.
|
|
Auteursrecht onbekend