Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2511]

648. Fonteine, moeder, maghet reine.

1.
Fonteine, moeder, maghet reine,
bloem der ghenaden, edel greine,
laet ons di loven talre tijt!

2.
Een vrucht heeft God aen u vercoren;
waerder vrucht en wert nie gheboren,
noch saligher al op aertrijc.

3.
Recht ist boven der naturen:
een kint bracht voort die maghet pure,
een trooster alre werelt wijt.

4.
Feeste seer groot is wel bequame
nu deser tijt al om den name
Jesus Crist ghebenedijt.

5.
Ten groten drucke waren wi alle
comen bi Adams onghevalle
int voorborcht van der hellen crijt.

6.
In swaren verdriet moesten daer beiden
die oude vaders sonder scheiden,
also ons die scrifture belijt.

7.
Seer vrolic werden si als si wisten
troost tontfane van Jesum Cristen,
doe maecten si seer groot jolijt.

[p. 2512]

 

8.

 

Hier om so sullen wi denken

 

ende hert ende sin den kinde schenken,

 

so vlien wi wel des viants strijt.

 

 

 

9.

 

Nu laet ons ooc die suver bloeme

 

loven ende danken sonder roeme,

 

want daer af comt ons groot profijt.

1, 2. greine, de kern, het puik van iets; voortreffelijk mensch. - 2, 3. al bijgev. - 5, 1. t.: wi al. - 5, 2. t.: ongheval. - 9, 1. sonder roeme, niet genoeg te roemen.

Tekst.

Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., 1854, nr. 36, bl. 84, zonder wijsaanduiding naar het 15^de-eeuwsch Berlijnsch Hs. 8,190; hierboven weergegeven; - Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 230, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 265.

Melodie.

Bäumker, Niederl. geistl. Ldr., nr. 67, Vierteljahrsschrift, 1888, bl. 305, naar het Weener Hs. nr. 7970; - Een dev. en̄ pr. b., t.a.p., zelfde melodie.