Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2492]

639. Ten was noyt mensche van sonden.

⁽¹⁾

1.
Ten was noyt mensche van sonden,
van sonden so versaecht,
had hijs groten rouwe,
en Gode sijn liden claecht
ende voort op hope levet,
God die Heere is al so goet,
dat hijt hem al verghevet.

2.
Wij willen God gaen dienen,
hi salt ons loonen bat,
hi wil ons gaerne gheven
sinen eeweliken schat,
die niet en mach vergaen,
daer eenen dach meer vruechden is
dan hier vijfduysent iaer.

3.
Aen God van hemelrike
staet alle mijn toeverlaet,
want alle dese werelt
in sijnder hulden staet,
daer sonder niet en mach sijn
eenen corten ooghenblick;
dat is ons allen aen schijn.

4.
Hi wacht hem also wale,
die hem te wachten heeft;
men vint in niemant trouwe,
in gheenen mensche die leeft,
dan aen den rijcken God;
wouden wij dat wel verstaen,
wij onderhielen sijn ghebot.

5.
Dese boose werelt
en is anders niet
dan loos, quaet ende vals,
onghestadich als dat riet
dat voer alle winden helt;
so wie der werelt volgen wil,
sijn herte blijft onghestelt.

6.
Dese valsche werelt is
broosscher dan een ghelas;
ten was noyt eenich mensche,
hoe hooch hi gheboren was,
hi en sterf, ende wert niet
met alle sinen groten goede,
daer hi hem toe verliet.

(1) De slotnoot ontbreekt in den tekst.

[p. 2493]

1, 2. versaecht = verschrikt. - 1, 3. Had hijs, had hij des, had hij daarvan. - 2, 2. bat, zeer goed, zeer wel. - 3, 4. hulde, genegenheid, gunst. - 4, 1. De zin is: hij zij op zijne hoede. - 4, 5. rijcken, machtigen. - 5, 7. ongestelt, onvast, wankelend. - 6, 2. ghelas, glas. - 6, 5. hi en sterf, of hy stierf; - wert niet, verging tot niet.

Tekst en melodie.

Een devoot en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 90. uitg. D.F. Scheurleer, bl. 116, ‘dit is die wise van Ick weet noch een maghet’. - Aangehaald door Dr. J.A.N. Knuttel, Het geest. lied in de Nederlanden voor de Kerkhervorming, Rott. 1906, bl. 22, als eene bittere klacht. - De zangwijs behoort tot de ‘verdwaalde melodieën’, vgl. hiervoren III, nr. 478, bl. 1858: ‘Kinder swijcht, so moochdi horen’; nr. 575 B, bl: 2259: ‘Die alder soetste Iesus’, en nr. 576, bl. 2262: ‘Heer Jesus, uwen brunen cop.’