Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2385]

612. Myn hert dat is in lyden.

1.
Myn hert dat is in lyden,
alst denct op hemmelriic,
daer si hem al verbliden
mit Ihesu ewelic
end syn van sorgen vry.
Och Heer, hoe we is my,
alst my coemt in den sin,
dat ic daer niet en bin.

2.
Och ic bin hier beneden,
daer boven die ic myn,
tis lange tiit geleden,
en hoerde niet van hym,
hoe dattet mit hem staet.
Nu, Ihesu lief, ontfaet
myn ziel, die aldus seer
om u quelt, lieve Heer.

3.
Wie sel myn boetscip dragen
Ihesu, myn suete lief?
Och mocht ic hem behagen,
dat waer al myn gerief,
soe woud ic vrolic syn.
Myn hert liit dicwil pyn,
als ic my yet ontgae,
myn lief niet vast en stae.

4.
En weet gheen beter bode
te seynden aen myn lief,
dan ic my gheef tot Gode,
myn hert laet syn myn brief;
hi selt al wel verstaen,
hi is diet hert siet aen,
end daer na hi verlient
syn graci, die hem dient.

5.
O Ihesu, Heer der Heren,
Gods wtvercoren soen,
aensiet doch myn begeren,
ghelieftet u, wilt doen;
het is seer myn begeert,
te syn gevisitiert
van u, o lief, te hant,
my seer na u verlanct.

[p. 2386]

 

6.

 

Iu suete consolacy,

 

o Ihesu, lieve Heer,

 

is my een grote gracy,

 

ic bid u daerom seer;

 

och vuel ic die in my,

 

van sorgen waer ic vry,

 

want hoet thert is gewont,

 

si maectet al gesont.

 

 

 

7.

 

Waer bliifdi wtvercoren,

 

end word iu niet ontwaer?

 

Ic bid iu, wilt doch horen,

 

myn hert dat is my swaer,

 

temael seer ongestelt,

 

het is om u dat quelt;

 

van rowen selt vergaen,

 

macht iu troest niet ontfaen.

 

 

 

8.

 

Och wilt my niet begheven,

 

myn alre liefste Heer,

 

want sonder u te leven,

 

en wynsch ic nymmermeer.

 

Ghy siit myn hert, myn syn,

 

ic bid u, sprect my in,

 

laet my van u verstaen,

 

hoe ghi wilt syn ontfaen.

 

 

 

9.

 

Ic had u also gharen,

 

o Ihesu lief, in my;

 

ghi siit myns herts verclaren,

 

mit u soe bin ic bly;

 

tis anders groet verdriet,

 

al dat in my gesciet;

 

hoe scoen, hoe suet mach syn,

 

twerd al int laetste pyn.

 

 

 

10.

 

Nu wilt myns doch ontfermen,

 

ic heb iu langh verbeit;

 

comt, doet myn hertken bernen

 

mit u in sueticheit;

 

het is my alsoe bang,

 

want ghi toeft alsoe lang;

 

des ic bin ongewoent,

 

och lief, ic bid u, coemt.

 

 

 

11.

 

Och Heer, veel tribulacy

 

is my aldus bereyt;

 

heb ict verdient, och lacy,

 

dat is my waerlich leyt.

 

My dunct, ghy staet my leech,

 

tis ymmer niet alst pleech;

 

ic claech iu myn verdriet,

 

en ghi en troest my niet.

3, 7. t.: als ic yt ontgae. - 6. 1. en passim. Iu = ju, uw en u. - 6, 5. sic H.v.F.; t.: ic hem.

Tekst en Melodie.

Bäumker, Niederl. geistl. Ldr., nr. 21, Vierteljahrsschrift 1888, bl. 204, naar het 15^de-eeuwsch Weener Hs. 7970, hierboven weergegeven; - Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., 1854, nr. 84, bl. 171, variante van den tekst, 13 str., naar het 15^de-eeuwsch Berlijnsch Hs. 8,185, met opschrift: ‘Het vride een hovesch ridder // so menighen lieven dach // enes...’. Misschien, zegt Bäumker, behoort deze stemopgave tot de bovenstaande melodie. Inderdaad de stemopgave: ‘Het vride’ enz., schijnt op een 14^de-eeuwsch lied te wijzen en de fraaie onvolmaakt-iastische melodie (vgl. hiervoren I, nr. 1, bl. 1, de Halewijnsmelodie) kan tot dien tijd worden teruggebracht.