Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2325]

592. Die valc is neder comen.

1.
Die valc is neder comen
al wt dat hooge lant;
hi vlooch dat hof al omme
tot eender duyven tam;
die edel menscheyt hi aen haer nam;
doer der propheten woerden
maect hi ons dat bekant.

2.
Hy vlooch in desen woude
wel drie en dertich iaer,
ende al om onse sonden
soe leedt hi pine swaer,
ende was ter doot toe gehoorsaem,
so dat hi van groter minnen
des cruycen boom op clam.

3.
Aent cruce, droevich van sinnen,
so hinck die ionghelinc,
bernende vol van minnen
want hi den doot ontfinck;

[p. 2326]

 

maer wie met sonden is bevaen,

 

hi en derf hem niet versaghen;

 

het is al voer hem voldaen.

 

 

 

4.

 

Laet ons hem alle loven,

 

die ons dus heeft verlost,

 

den heere van hier boven,

 

het heeft hem sijn bloet ghecost;

 

laet ons hem dienen trouwelijc,

 

so moghen wij bi hem comen

 

al in dat eewich rijck.

 

 

 

5.

 

Wie Iesus minne wil dragen,

 

moet scouwen der werelt iolijt,

 

ende dienen hem sonder traghen,

 

die wile dat hi heeft tijt,

 

ende houden sijn herte van sonden claer;

 

so moechdy hier na comen

 

al inder enghelen scaer.

 

 

 

6.

 

O siele heft op u ooghen,

 

aensiet ws vaders hof,

 

ende wilt u daer toe pooghen,

 

ende scheyt der werelt of;

 

want so ons die scrifture bediet:

 

die vruecht die daer wesen sal

 

en mach men begripen niet.

1, 1. Die valc. Over den minnaar, hier Christus, onder de gedaante van een valk voorgesteld, zie hiervoren II, nr. 266, bl. 956, het lied: ‘Ick hebbe ghedraghen wel seven iaer’.

Tekst en melodie.

Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 174, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 206, ‘die wise van Die lelien ende roosen’.