Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2316]

589. O Iesu soet.

1.
O Iesu soet,
verleent mi doch confoort,
sterct minen moet,
druck worpt my over boort;
valdy mi discoort,
so en can ick niet voort,
so swaer is therte verlaen;
blive ic dus vergoort,
in mijn sonden versmoort,
so is mijn vruecht ghedaen.

2.
Gheeft mi doch raet,
ick ben van troost seer bloot;
aensiet minen staet,
nature brocht mi inder noot;
der werelt vruechde soet
coemt met ghewelde groot
so diep int herte mijn;
natuerken wert ghenoot,
die gheest biedt wederstoot,
och hoe soude ick blide ghesijn.

3.
Troost ghi mi niet,
so make ick groot misbaer;
in dit verdriet
sterve ick die doot, tes claer;
want van iaer te iaer
so ben ick in desen vaer;
o Iesu lief, dyen ic noyt en sach,
dat valt natuerken te swaer,
van desen twee weerde paer,
dwelc ick wel claghen mach.

[p. 2317]

 

4.

 

Princersse fier,

 

mijn hope staet al aen dy;

 

reyne eglentier,

 

aenhoort mijns drucx ghescry

 

ende staet mi bi,

 

ende scheyt nu niet van mi,

 

thoont doch u compassie soet;

 

mi en ruct hoe dat si,

 

mach ick comen vry

 

bi u, mijn liefste goet.

1, 7. t.: verladen. - 1, 7. vergoort, besmet, nl. met zonden. - 2, 8. ghenoot, gedwongen, bekoord. - 3, 1. t.: Iesu, en troost ghi mi niet. - 3, 9. weerde paer, misschien te lezen weder paer, wederpaar. De zin zou dan zijn: dat valt te zwaar aan ‘natuerken’, nl. het lichaam, wederpaar van den geest, beide in str. 2 vermeld. - 4, 1. t.: Maria, princersse fier. - 4, 3. t.: O reyne ende suyver eglentier; over den egelantier (wilde rozenstruik) in onze liederen, zie Dr. G. Kalff, Het lied in de M.E., bl. 349. - 4, 8. mi en ruct = mi en roect, d.i. mij geeft het niet.

Tekst en melodie.

Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, nr. 141, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 172, zonder wijsaanduiding; - J.C.M. van Riemsdijk, Vier en twintig liederen uit de 15^de en 16^de eeuw, 1890, nr. 4, bl. 9, naar dezelfde bron.