|
| |
| |
| |
584. Mijn lyef is schoen ende suverlijck.
| |
A.
Mijn lyef is schoen ende suverlijck,
seer edel machtich ende rijck,
inder harten kan hi jubileren,
ende inden hoechsten ommeganck,
inden mont soe kan hy discanteren.
Hy is die heer daert al aen staet,
hi is mijn hoep mijn toeverlaet,
hi is die alre soetste troest,
hi kan die harten verblyden.
Och, als die siel van henen vaert,
ende sy dit dael der tranen laet staen,
ende sy dan coemt hier boven
al daer sy niet en mach worden versaedt
van dancken ende van loven,
Dan staet die brudegom voer die poert,
dan hoert die bruyt dat soete woert:
‘coemt’, seyt hi, ‘mijn vriendinne,
dat ju so langhe verborghen was
dat sult ghi nu bekennen.’
Dan wort die schoen bruyt in gheleit,
ende alle dinghen is daer bereyt;
men sal daer werschap beghinnen;
heer Ihesus sal selver die dienre sijn,
dat doet sijn groote minne.
Och selmen daer niet vrolijc sijn,
daer Ihesus selver schenct die wijn
uut schoen vergulde scalen,
uut een fonteyn al sonder gront;
men mach haer ghenoech uut halen.
| |
| |
Hy is dat broet, hi is die wijn,
hi is verdriver der hartse pijn,
hy is die coninc van Ysrehel,
den grooten heer hier boven.
1, 4. t.: omganck. - 1, 5. t.: discantteren. - 3, 4. t.: aldaer sy niet versaedt en mach worden. - 4, 1. t.: bruoedegom - 5, 2. t.: een alle, enz. - 5, 3. t.: verschap; tverschap = waardschap, gastmaal, feestelijk onthaal. - 7, 3. t.: mijn. - 7, 4. conninc van Yserhel.
| |
Myn lieff is soet en suyverlick.
B.
Myn lieff is soet en suyverlick,
schoon, edel, machtich ende rijck,
inder herten een iubileren,
al in't ontfanghen ghenoechelijck,
dat willen wy discanteren.
Hy kan affnemen wat my deert,
hy kan my geven wat mijn herte begeert,
hy kan mijn siele versaeden;
hy is der maeghdekens bruydegom weert,
een fonteyne vol ghenaeden.
Hy is de lieffde daer't al aen staedt,
hy is mijn hoochste toeverlaet
hy is den troost die niet en vergaet,
hy kan mijn herte verblyden.
| |
| |
O hooghe ghebieder der Seraphyn,
verwandelt ons nu waeter in wijn,
gheeft den dorstighen te drincken,
op dat wy uwer soeticheydt in onse pijn
altoos moghen ghedincken.
Och, als de ziele dan sal gaen
en laten dit dal der traenen staen
daermense niet versaeden en kan
van liefde en Godt te loven,
Dan komt den bruydegom voor de poort,
dan hoort de bruydt dat soete woordt:
‘Komt in, mijn suyver vriendinne;
daer ghy soo langhe hebt aff ghehoort,
dat suldy nu leeren kinnen.’
Dan wordt de schoon bruydt ingheleyt,
en alle dinghen zijn daer bereyt
van buyten en van binnen;
maer, oft sy wt oft innewaerts gaet,
sy sal daer werelden vinden.
De schoone tafel is daer bereyt,
die dierbaer spyse is daer op gheleydt,
men sal daer den maeltijdt beghinnen;
Iesus dient selver, ghelijck hy seydt,
dat doet zijn groote minne.
Daer komt ter taefelen dat hemelsch broodt,
den wijn is beyde wit en roodt,
van sonderlinghe smaecke;
daer worden sy droncken kleyn en groot,
al die in dat pryeel gheraecken.
Daer is den bruydegom selve den waerdt,
hy schinckt den wijn al onghespaert,
den wijn van grooter krachten,
daer Christus selver af is den wijngaert;
men derffer niet langhe naer wachten.
| |
| |
Och wat vreuchde mach daer zijn,
daer Iesus selver schinckt den wijn,
in volle vergulde schaelen,
al wt de grondeloose fonteyn;
daer machmen genoech wt haelen.
De bruydt mach in des Heeren wijn
wel altijdt bly en vrolijck zijn,
men sals haer niet benyden;
maer wat sy haelt, 't is al betaelt;
Dan is vervult dat sy hier seyt:
‘den bruydegom heeft my binnen geleyt,
hy gaf my selfs te drincken,
soo dat ick van grooter vrolijckheydt
in mijn liefs armkens moest sincken.’
Hy is dat broodt, hy is den wijn,
hy is verdryvende alle pijn,
hy is een vrolijck iubileren,
hy is den Koninck van Israel fijn,
den grooten Heere der Heeren.
Daer sal dat hert ontbonden zijn
en hebben vergheten alle pijn,
men salder altoos aenschouwen
de hooge heylighe Dryvuldicheyt reyn,
die vreucht altoos behouwen.
Des Heeren palays sal altijdt staen,
de groote vreucht en sal noyt vergaen,
men salse altoos beghinnen:
de een is van d' anders blijdschap saen
vermaeckt in grooter minnen.
O nieuw Hierusalem, schoone pleyn,
dat ick u derve, deert my certeyn,
hoe ver soo zijn u weyden;
och hoe ghenoechelijck ist daer zijn;
wee hem die daer af scheyden!
| |
| |
O Iesus, uwen soeten naem
is eenen kelder met most ontdaen,
een schoon pryeel met bloemen;
hoe badt gesmaeckt, hoe meerderen dorst;
wanneer sal ick daer komen?
Die wilt komen tot deser hooger Heeren zaele,
al tot dat lieffelijck avondmaele,
al dat de quaede natuer begheert,
en lijden een stervende leven.
Die hier wilt sterven, die sal daer leven,
die hier wilt derven, die salmen gheven
dat goedt al boven maten;
daerom laet ons sterven ende derven
O Iesu, minnelijcke Heere,
naer u verlanght my al te seere,
och helpt my nu verwinnen;
want sonder u en vermach ick niet
van buyten noch van binnen.
O ziele mijn, laet ons opstaen
en met begheerten overgaen
alle dese hooghe berghen,
soo moghen wy een levendich leven
vinden sonder sterven. Amen.
12, 5. ist wonder al is, enz.
| |
Tekst.
A. Hs. nr. 1042, van Meerman, na 1525, thans nr. 2631 der K. Brusselsche Bibliotheek, eerste lied der verzameling: ‘Dit is een hemels ghestelijck liedekijn. Ende men macht sijnghen tot alre tijt alsmen vrolijc is voer geestelijc ende waerlijcke mensche uut vrolijker harten onbegrepen’; - B. De gheestelycke vryagie, Brussel 1624, I, bl. 243, ‘een gheestelijck liedeken: op de wijse te Mey als alle de voghelkens, etc.’, met het opschrift: ‘Hier prijst de Bruydt seer haeren Bruydegom ende is haer met den Hemel becommerende’.
| |
Melodie.
Zie hiervoren II, nr. 287, bl. 1024, het lied: ‘Te mey, als al de vogelen singen’.
|
|
Auteursrecht onbekend