|
| |
| |
| |
573. O Jesus, soete aendachticheit.
| |
A.
O Jesus, soete aendachticheit,
warachtighe vroude ende salicheit,
mer boven alle ghenoechelicheit
is soet dijn teghenwoordicheit.
Ten wert ghesonghen nie soeter sanc,
noch blider en wert nie herte becant,
noch weerder vrucht en quam nie voort
dan des sone Godes gheboort.
O Jesus, der sondaren toeverlaet,
die hi so vaderlic ontfaet,
hoe wel is hem die daer nae staet,
dat hi hem soeke sonder aflaet!
Gheen tonghe en cans ghespreken niet,
gheen penne en cans gheschriven niet;
mer dies ghesmaket, hoe wel weet hijt,
wat Jesus Cristus te minnen si.
| |
| |
Jesus te minnen is ewich goet,
dat mine siele in qualen verlanghen doet
nae sijnre soeter honichvloet,
daer si in vindet haers herten boet.
Och Jesus, ghevet te voelen mi
die oversoetherticheit van di,
dat ic bekenne wat vroude het si
die teghenwoordicheit van di.
Och soete Jesus, die minne dijn
die is so soet ende also fijn,
ende altoos doet si hongherich sijn.
In hongher levet hi, die dijns ghesmaket,
altoos sijn hoochste begheerte waket,
onachtsaem alles dat hem ghenaket
dat niet en is uut di ghesaket.
Comet Jesus, lief der sielen mijn,
verleent mi door die doochden dijn,
dat ic moet sien dijn claer aenschijn
ende ic des moghe vrolic sijn!
Dat soetste aller soeticheit
is Jesum te minnen, voorwaer gheseit;
het is boven alle begheerlicheit,
een oversoete bequamelicheit.
O oversoetste goedertierenheit,
Jesus minne ende vrolicheit,
ghif dat mi trecke dijn soeticheit
tot dijnre minnen ewicheit!
Mijn hoochste lof is Jesum te minnen
ende nimmermeer vremden troost te winnen,
want beter waert te mael te ontsinnen,
dan boven Jesum iet te minnen.
O Jesus alresoetste mijn,
verleent der sielen troosteliken schijn,
die suchtet ende claghet ende lidet pijn,
om altoos lief bi lief te sijn.
| |
| |
Hi is der sielen vrolicheit,
mijns herten hoochste weerdicheit
ende alre werelde salicheit
ende alre werelde vrolicheit.
Waer ic in alre werelde si,
Jesus is mijnre herten bi;
als ic hem soeke, hoe bereit is hi!
als ic hem vinde, hoe wel is mi!
Den ic soeke, sie ic te hant,
mijns levens hebbic een seker pant,
des mi quellen doet der minnen bant,
die mijn herte heeft al verbrant.
3, 4. soeke sonder aflaet, zoek zonder ophouden, steeds zoek. - 8, 3-4. De zin is: zonder te letten op hetgeen hem overkomt, indien het niet uit U afgeleid is, zijn oorzaak heeft.
| |
B.
des hertzen vreucht en glorie,
maer boven alle soetigheyt
soo is sijn tegenwoordicheyt.
Een tongh en kant uyt spreken niet,
noch letter doen daer af t'bediet;
diet proeft weet wat 't is, sekerlick,
Jesum te minnen hertelick.
Men singht melodieuser niet,
men hoort geen blijdelicker liet,
't verwint oock allen englen toon,
den soeten naeme Jesus schoon.
Jesus liefde duert eewiglick,
versaet ons hertzen wonderlijck,
en smaeckt daer by seer soetelijck,
vermaeckt ons oock seer lieffelijck.
Die u eten, sijn hongrich eer,
die u drincken, sijn dorstich meer,
sy en begeren anders geen
dan Jesum, d'allerliefst' alleen.
| |
| |
Des morgens wil ick vroech op staen,
ten grave met Maria gaen,
Jesum soecken soo hy gebiet,
inwendich, maer uytwendich niet.
Duysentmael daechs roep ick: ‘wanneer
suldy komen tot my, o Heer,
en maecken my van herten bly
en van mijn eygen liefde vry.
‘Jesu als ghy int hertze spreeckt
en uwen brandt daer in ontsteeckt,
vergaet des werelts ydelheyt
en alle haer begeerlicheyt.
‘Wie dat u liefde droncken maeckt,
die weet te recht hoe dat ghy smaeckt;
hoe salich is hy die dat proeft,
want hy niets anders en behoeft.’
Ick sal hem volgen waer hy gaet
en blijven stille daer hy staet;
hy heeft genomen 'therte mijn,
daerom kan ick sonder hem niet sijn.
Jesum te dienen is my soet,
ick geef my heel in sijn behoet,
ick sterf my selven al den dach,
op dat ick in hem leven mach.
Lof, eere, prijs en danckbaerheyt
sy Godt Vader in eeuwicheyt,
met Jesu, sijnen lieven soon,
en heilich Geest ins hemels troon.
| |
Tekst.
A. Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., 1854, nr. 93, bl. 184, ‘dit is de wise: O Jesus dulcis memoria’, naar het 15de-eeuwsch Hs. 8,155 te Berlijn. Voor den Latijnschen tekst toegeschreven aan den H. Bernardus van Clairvaux, gest. 1153, en de Duitsche navolgingen, zie Hoffmann v.F., Geschichte des deutschen Kirchenliedes, 1861, nr. 167, bl. 307, nr. 168, bl. 310, en nrs. 17-20, bl. 91-2; - zie verder Ph. Wackernagel, Das deutsche Kirchenlied, I (1886), nr. 183, bl. 117, waar de tekst bestaat uit vijftig vierregelige strophen; - Bäumker, Das katholische deutsche Kirchenlied, I (1886), nr. 123, bl. 383; - John Julian, A dictionary of hymnology, 1892, bl. 585. - B. Catholijck sanckboeck (later verschenen als Gheest.
| |
| |
harmonie), Embrick (1620), exempl. zonder titelblad, uitg. 1633 (?), nr. 42, bl. 54, met opschrift: ‘Iesu dulcis memoria’.
| |
Melodie.
Bäumker, t.a.p. De drie volgende zangwijzen, medegedeeld door B. naar een 15de-eeuwsch Hs. van de Stadsbiblioth. te Trier, - aan de derde ontleenen wij de bovenstaande melodie - verschillen veel met de kerkelijke melodie ‘Jesus dulcis memoria’. Zooals Bäumker het doet opmerken, is de melodie II eene variante van de zangwijs: ‘Puer natus in Bethlehem’; zie hiervoren III, nr. 524, bl. 2023: ‘Een kint gheboren in Bethlehem’.
Hs. te Trier.
I.
Je - su dul- cis me - mo - ri - a,
dans ver - a cor - dis gau - di - a,
sed su - per mel et om - ni - a,
e - jus dul - cis prae-sen - ti - a.
III.
Je - su dul - cis me-mo - ri - a,
dans ver - a cor - dis gau - di - a,
sed su - per mel et om - ni - a,
e - jus dul - cis prae-sen - ti - a.
|
|
Auteursrecht onbekend