Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2230]

568. Den edelen heer van hemelrijc.

1.
Den edelen heer van hemelrijc
dien wil ic ommevanghen;
ic wil hem bidden hertelijc,
dat hi mi neem ghevanghen.

2.
O edel waerde siele mijn,
wilt nu dijns Gods ghedenken;
sijn cruus, sijn wonden, sijn sware pijn,
die wil hi di selven schenken.

3.
Sijn doot vergheet ooc nimmermeer
ende ooc sijn grote minne;
sijn edel bloet, sijn bitter seer,
dat laet dijn hertjen dwinghen.

4.
Maria, moeder ende maecht,
mijns herten coninghinne,
dijn medeliden onversaecht
si altoos in mijn sinne.

5.
Dijn druc, dijn pijn, dijn sware rou
en moet ic niet vergheten;
dijn tranen schreien, waerde vrou,
dat laet mi altijt weten.

[p. 2231]

Tekst.

Hoffmann v.F., Niederl. geistl. Ldr., 1854, nr. 76, bl. 158, naar het 15^de-eeuwsch Berlijnsch Hs. 8,190, met wijsaanduiding: ‘Die edele heer van Brunenswijc // die heeft een kint ghevanghen’, aanvang van het wereldlijk lied (zie hiervoren I, nr. 17, bl. 99), waaraan het bovenstaande zijn eersten versregel ontleent.

Melodie.

Zie hiervoren t.a.p., waar men in de zevende maat leze: a f e e.