Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2189]

558. Sijt vrolijc groot en cleyne.

1.
Sijt vrolijc groot en cleyne,
met desen meyen tijt;
hy brengt ons al ghemeyne
sijn bloemkens met iolijt.
Sijt vrolijc, leeft sonder nijt,
ghestadich int verbeyden.
Wat ghi doet oft waer ghi sijt,
sijt vrolijck metten meye,
den meye, den meye, den meye.

2.
Die vrucht van desen meye
is boven honich soet,
gheplant inder valleye
dat is in dieper ootmoet.

[p. 2190]

 

Daer blijft hi wel behoet,

 

wel groen in gheender heyde.

 

Den mey reyn herten bliscap doet;

 

sijt vrolijck metten meye,

 

den meye, den meye, den meye.

 

 

 

3.

 

Den mey is suverlijcke,

 

daer toe van sulcker aert,

 

dat hi can maken rijcke

 

sijn dienaers onghespaert,

 

ende in hooger vruecht verclaert

 

sijn minnaers menigerleye,

 

die gheen ander vruechde en begheert

 

dan bliscap metten meye,

 

den meye, den meye, den meye.

 

 

 

4.

 

Die mey van deser eerden

 

hi gheeft ons cleyn iolijt;

 

hi is van cleynder weerden;

 

hi vergaet al metter tijt.

 

Maer die rechte mey verblijt

 

ende maect bliscap met bescheyt

 

over al die werelt wijt.

 

Sijt vrolijc metten meye,

 

den meye, den meye, den meye.

 

 

 

5.

 

Ick hadde der werelt meye

 

int herte mijn gheplant;

 

this recht dat ic mi bescreye,

 

want ic mi bedroghen vant.

 

Een ander mey boot mi die hant

 

ende gaf mi sijn gheleye

 

te comen in dat beloefde lant.

 

Sijt vrolijc metten meye,

 

den meye, den meye, den meye.

 

 

 

6.

 

Nu laet ons vrolijck leven,

 

den mey staet schoon en groeyt;

 

sijn vrucht doet ons ghenesen,

 

die benider hem dies moeyt.

[p. 2191]

 

Ten schaet ons niet, den mey die bloeyt

 

in vruechden, also ic seyde;

 

haer dyenaers sijn met dauwe bespoeyt.

 

Sijt vrolijc metten meye,

 

den meye, den meje, den meye.

1, 6. gestadich int verbeyden = bedaard, vastberaden. - 6, 4. hem moeit = zich kwelt.

Tekst en Melodie.

Een dev. en̄ prof. boecxken, Antw. 1539, no. 164, uitg. D.F. Scheurleer, bl. 195, ‘op die selve wise’, d.i. op de wijs van het voorgaande nr. 163 derzelfde verzameling, waar men de melodie zonder wijsaanduiding vindt. Beide nummers verschillen in vers- en strophenbouw:

Hoort ál na mí,
verstáget wél mijn réden;
weest vrólijck ende blí,
scout níjt tot állen steden.
Want díe wil stáen in níjt,
die wórt veel vrúechden qúijt
tot álder tíjt.
Dus téghen u sínnekens stríjt,
ende stélt u hérte in vréden,
in vréden, in vréden, in vréden.

Sijt vrólic gróot en cléyne
met désen méyen tíjt;
hy bréngt ons ál gheméyne
sijn blóemkens mét iolíjt.
Sijt vrólijc, léeft sonder níjt
ghestádich ínt verbéyden.
- - - - - - - - - -
Wat ghi dóet oft wáer ghi síjt,
sijt vrólijck métten méye,
den méye, den méye, den méye.

Men neme voorts in aanmerking, dat het zevende vers van de verschillende strophen van nr. 164, nu eens drie, dan weer vier accenten schijnt te vorderen, dat er meer andere onregelmatigheden van dien aard in dit lied bestaan, en men zal overtuigd zijn, dat het min of meer op de melodie van nr. 163 werd gewrongen, en dat de zangwijs ‘Sijt vrolic’, met geen volle zekerheid is weer te geven.

Ziehier de melodie van nr. 163:

[p. 2192]

Hoort al na mi,
ver-sta-get wel mijn re - - - - den;
weest vro-lijck en-de bli,
scout nijt tot al - len ste - - - - den.
Want die wil staen in nijt,
die wort veel vruech-den quijt
tot al - der tijt.
Dus te-ghen u sin - ne - kens strijt,
en-de stelt u her-te in vre-den,
in vre-den, in vre-den, in vre - - - - - - - den.

J.C.M. van Riemsdijk, Vier en twintig liederen uit de 15^e en 16^e eeuw, nr. 22, bl. 39, heeft insgelijks beproefd de bovenstaande zangwijs op den tekst: ‘Sijt vrolic’ te brengen. De melodie, met de eerste strophe, wordt door hem onder de wereldlijke liederen zijner verzameling opgenomen. Deze strophe op haar zelf genomen, laat inderdaad niet toe te zien, dat zij deel uitmaakt van een geestelijk lied. - De tekst: ‘Hoort al na mi / verstaget’, enz. komt ook voor in het liederhs. gevoegd bij een exemplaar van de Souterliedekens berustend te Leiden, besproken door P.A. Tiele, Dietsche warande, 1869, bl. 572 vlg., nr. 6.