Het oude Nederlandsche lied. Deel 3

[p. 2193]

559. Veel bloemkens ende cruyden groen.

1.
Veel bloemkens ende cruyden groen
brenght ons den Mey voor oogen;
de minnaers hen ter liefde spoen
door dit lieflijck vertoogen;
ick min oock een ,, die ick alleen
zal minnen tot mijns levens ent,

mijns levens ent;

want gheen schoonder men kent.

2.
Men siet de bloemkens algelijck
niet altoos schoon staen bloeyen,
de minnaers van dit aerdtsche rijc
altoos in liefd' niet groeyen;
soo den wint blaest ,, vergaet het haest;
dies een liefde te prijsen is,

te prijsen is,

die eeuwich duert, ghewis.

[p. 2194]

 

3.

 

Niemant bemint een vrou soo schoon,

 

die haer schoonheyt can houwen;

 

haer schoon aenschijn en hayr ydoon,

 

al ist schoon int aenschouwen,

 

door smert en quael ,, 't wert bleeck en vael;

 

want alle dinck heeft zijnen tijt,

 

heeft zijnen tijt,

 

soo Salomon belijdt.

 

 

 

4.

 

Maer dese, die ick jonste draegh,

 

en can niet leelijck werden:

 

dies ick nae haer met herten jaech,

 

en wil daer in volherden;

 

omdat sy blijft ,, eeuwigh beclijft,

 

soo zal ick haer wt liefden goet,

 

wt liefden goet,

 

dienen met groot oodtmoedt.

 

 

 

5.

 

't Is een Nimphe seer hoogh geacht,

 

de Deucht is haren name,

 

op den berghe gheseten sacht

 

van eer en goeden fame;

 

zy roept ons al ,, in haer ghetal;

 

maer niemant haer veel liefde thoont,

 

veel liefde thoont;

 

nochtans is zy ghecroont.

 

 

 

6.

 

‘Comt jonghmans ende dochters reyn,’

 

seyt dees Princes verheven,

 

‘comt met my in dit lustich pleyn,

 

soo sult ghy eeuwigh leven;

 

comt haestig voort ,, met goet accoort

 

daer men d' eeuwige vreucht vervat,

 

veel vreucht vervat

 

en graeft nae 's hemelsch schat.’

1, 3. t.: ten liefde.

Tekst.

Willems, Oude Vl. ldr., 1848, nr. 214, bl. 459, naar een Hs. van 1601, vroeger in het bezit van J.J. Nieuwenhuijzen.

Melodie.

Dit lied, zegt Snellaert op W., t.a.p., werd, naar eene mededeeling van den voormaligen bezitter van het Hs., gezongen op de wijs: ‘Van den Cobbler’. Zie hiervoren II, nr. 437, bl. 1676: ‘Wie dat sich selfs verheft te met’.