Het oude Nederlandsche lied. Deel 2

[p. 1019]

285. Dat meysjen had een bootsman lief.

1.
Dat meysjen had een bootsman lief
en sy wou van hem niet scheyden,
al hadde dat nachtje een jaertje geduert,
en sy soud wel overbeyden, overbeyden.

2.
De moeder tegen de dochter sprack:
‘en gy sult bedrogen wesen,
ick siender aen u bruyn oogjes soo wel
en gy draegt een kint met vresen, kint met vresen’

3.
- ‘Dat kint dat ick met vresen draegh,
dat is soo hupsen boots-geselle:
ick hoop onsen rijcken Heere God
en hy sal 't noch wel vergelden, wel vergelden.’

4.
Dat meysken deur de bogaert ging
al met haer goud gekruysde hayre;
een vingerling root die hy haer boot
en by een fonteyn was klaere, ja, was klaere.

[p. 1020]

 

5.

 

De vingerling was root, 't fonteyntje was klaer,

 

dat heeft dat meysken wel bevonden,

 

met een sprack daer de vrome lantsknegt:

 

‘en mijn ros die staet ongebonden, ongebonden.’

 

 

 

6.

 

‘Mijn ros die ongebonden staet

 

daer sal ick selver noch op rijden;’

 

hy seyde, ‘vrouw maegt bind op uw hayr

 

al met een streng van zijde, streng van zijde.’

 

 

 

7.

 

- ‘En is het al van zijde niet,

 

soo is het van rooder goude;

 

eens 's jaers als ick goe maget was

 

en doe deed' ick dat my roude, dat my roude.’

 

 

 

8.

 

‘Eens jaers als ick goe maget was,

 

doen was ick alsoo hoog van moede;

 

nu ben ick met een kleyn kinde bezwaert,

 

en nu ben ick laeg van moede, laeg van moede.’

 

 

 

9.

 

Hy setten de ladder aen het huys

 

om dat moy meysken te beklimmen;

 

doen weende al dat 'er inne was,

 

en sy hoorden den nachtegael singen, ja, singen.

 

 

 

10.

 

Den nachtegael songh, den hoorn die blies,

 

van den avond tot den morgen;

 

ja wie 'er in zijn liefs armen leyt

 

waerom soo wil hy sorgen, wil hy sorgen.

 

 

 

11.

 

Ja, wie 'er in zijn liefs armen leyt,

 

waerom soo wil hy dan noch treuren?

 

daer gaet 'er soo meenigen vromen lantsknegt,

 

het mach hem niet gebeuren, niet gebeuren.

7, 3. t.: om 's jaers.

Tekst.

De oprechte Sandt-voorder speel-wagen, Amst. 1730, bl. 73, ‘stemme: alst beghint’ en, met zelfde wijsaanduiding en eenigszins jongere spelling, in De(n) vermakelijke buysman ofte koddige boots-geselletje, Amst. 1724, bl. 21.

Melodie.

Stalpaert, Extractum cath., 1631, bl. 284, ‘Een meisjen hadd' een bootsman lief’, voor: ‘De reden eyscht // En God verzocht’. - Aangehaald als stem door denzelfde: Gulde-iaers feest-dagen, 1635, bl. 1181, voor: ‘Tzijn sterke beenen, sprak Nicaers’. Tekst en melodie zijn oud en behooren ten minste in de XVI^de eeuw thuis. Dat de tekst veel te lijden had, bewijst str., 5 waar de ‘bootsman’ in ‘lantsknegt’ is herschapen.