Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 811]

222.
Mijn lief, mijn schoon Bellotjen.

1.
‘Mijn lief, mijn schoon Bellotjen,
'k heb u zoo lang bemind,
mijn liefde gaet verloren,
'k ben tot den krijg gezind.
'k Wil verlaten die ik vry,
mijn gestreel en vleyery;
'k wil gaen vechten: Venus knechten,
'k laet u in de slaverny.’

2.
- Ach, lief, wat droeve woorden
hoor ik uit uwen mond!
Gy, die zoo vele jaren
mijn hertjen hebt doorwond,
gaet gy my verlaten dan
om te zijn een oorlogsman?
Laet ons trouwen, zonder rouwen,
lief, als 't u behagen kan.’

3.
- ‘Lief, ik en heb geen zinnen
voor trouw of echteband;
'k wil gaen de wapens dragen,
'k wil zwerven achter 't land
met pistolen en met zweerd,
en daerby een moedig peerd.
Gaen te velden als de helden,
dat is wat mijn hert begeert.’

4.
- ‘Schoon lief, wat zult gy maken
als gy te velde zijt,
daer men van heeter zonne
en van de koude lijdt?
Daer men de fuzieken laedt,
daer men met de zweerden slaet?
Kappen, kerven, 't leven derven;
denk eens hoe 't daer schriklijk gaet.’

[p. 812]

 

5.

 

- ‘'k En vrees noch kap noch kerve,

 

'k vrees voor geen oorlogsbrand;

 

'k wil gaen de wapens dragen

 

voor 't lieve vaderland.

 

'k Heb veel liever aen mijn lijf

 

een blank wapen dan een wijf:

 

'k wil gaen strijden, zonder mijden

 

't zy 'k verwinne of dat ik blijf.’

Tekst en Melodie.

Willems, Oude Vl. ldr., nr. 141, bl. 338, beide zonder bronaanduiding. Snellaert doet opmerken, dat dit lied ten tijde van W. waarschijnlijk nog werd gezongen. Snellaert, Oude en nieuwe liedjes, 1852, nr. 41, bl. 21, en 1864, nr. 49, bl. 52. - De muzikale rhythmus is hier overwegend, van daar de valsche scansie:

Míjn lief, myn schóon Bellotjen,
'k héb u zoo láng bemind,
míjn liefde gáet verloren, enz.