|
| |
| |
| |
123.
Met Venus voncxkens.
Met Venus voncxkens ben ic ontsteken,
schoon lief, wilt stelpen myn verdriet;
van grooten rauwe myn oocxkens leken,
wilt my toch helpen, en laetes niet.
Al waer myn droufheit en veel leet gheschiet,
al waer ic totter doot ghewont,
mochtic u, schoon lief, noch eens spreken,
in corten stonden waere ic ghesont.
Mochte ic noch eens commen ter spraecke
die myn jonck herte nu in dolen jaeght,
twaere my een blytsap voor alle zaecken;
ic zoude u zegghen, wel schoone maecht,
| |
| |
hoe ghy myn herte jonck zeer hebt duercnaecht
met uwer liefden en anders gheen;
u gracelic wesen welck druc doet slaepen,
heeft my ghebracht in dit gheween.
Wie zoude u wesen connen verconden?
U aensicht blinct als der zonnen schyn,
u caexkens bluesen en doocxkens brun bevonden,
dyn asem es zoeter als huenich wyn.
Alle myn sinnekens in doolen zyn
als ic dincke om u schoonheit clair;
vrau Venus schichten therte van my duerwonden,
en ghy, schoon lief, en achtes niet een hair.
Wat batet my u schoone verboghen?
wat baet, schoon lief, dat ghy my greit?
als my de smaeke heel es ontvloghen,
wat baet my spyse vooren gheleyt?
Als u persoon, schoon lief, my wordt ontseyt,
wat mach my baeten u wesen fier?
Voor dat anschouwen van myn ooghen
pryse ic tgebruuck om tblusschen tminnen vier.
Mocht my tgebruucken daer eens ghebueren
van uwer schoonheyt, wel liefste zoet,
al moeste ic van stonden an de doot besueren,
alzo Leander dede in swaeters vloet,
of daelen met Orpheus int thelsch ghebroet,
ic soude u haelen, och liefste gent,
waert ooc by force, ic zoudt clouck avonturen;
want liefde en vlucht voor gheen torment.
Ic gheere, liefste, in liefden te ghebruucken
voor eenich ghenouchte of spel,
uwen mont te cussen ende voorts tontluucken
u aermkens blanck, naer natueren bevel.
Gheen goet en beghere ic ter werelt el
dan u, soete lief, om myn ghenouchte;
mochte ic ten laetsten in u aermkens duucken,
ic hadde goedts ende ghelts ghenouch.
Daer lief by liefve tsamen verblyden,
daer es vulmaecte blytscap en vruecht,
daer zyn vergheten stondt ende tyden,
daer woordt ghesonghen vander menschen juecht.
| |
| |
Vercoelt in my, by uwer duecht,
dat liefde vierich ontsteken doet.
Myn vruecht, myn hopen en es niet dan lyden
sonder troost van u, lief, therte breken moet.
Al waere ic rauwich in sdoots ghebaeken,
ghy muecht my wecken met een schoon woort;
oock muecht ghy blusschen myn vierich blaeken,
maer ic vinde noch gheen confoort.
Zyt ghy, zoet lief, up my verstoort,
zegghet my, ic bidts u, zaen;
ic wil so gherne pays met u maken,
en tes my leet hebbe ic u yet mesdaen.
Dus alder liefste boet myn begheeren
en gheeft my troost met Jupiter mynjoot,
die Diane minde zonder afkeeren,
of als Lancelot zal ic sterfven de doot.
Myn jonghe herte is vul rauwen groot,
ontrust ben ic nacht ende dach;
vleesch ende bloet, lief, zo doet ghy my verteeren,
onzaeligher heure dat ic u noint en zach.
Dus moet ic blyfven met Joseph ghevanghen
al inde kercker der droefheyt quaet;
zal ic als Hester noch moeten hanghen
met Mardacheus by Amonts raet?
Veel valsche tonghen, my wel verstaet,
zyn cause van dat ic derfven dyn;
ic moet wanhoopen duer groot verlanghen;
alst Godt belieft, tzal eens anders zyn.
Oorlof, princesse, schoone Oryande,
naer wien myns herten bloet verlanct;
ic hoope ic jaeghe in Venus warande:
wat baetet my dat ic jaeghe en niet en vanc?
Den schicht van minnen myn leven cranct:
noynt man en leet meerder verdriet.
Oorlof, o liefste, ic trecke uyten lande,
en nempt in dancke myn oorlof liet.
1, 1. Willems schrijft, doch ten onrechte: ‘Met Venus wincxkens’. - 1, 2. t.: schoon lief, stelpt, enz. - 1, 6. t.: ghewoont. - 3, 1. t.: u connen. - 4, 8. t.:
| |
| |
minnen fier. - 5, 1. t.: ghebeuren. - 9, 3. t.: de Diane. - 9, 4. t.: zal in sterfven, enz. - 10, 3-4 l.: Esther, Mardochëus, Haman. - 10, 8. t.: als. - 11, 4. t.: vanghe.
| |
Tekst.
Hs. nr. 905I der Gentsche Bibliotheek, bl. 1, ‘up den vois: Een aerdich dierken hebbick uutvercoren’. De bundel, buiten dit enkel Nederlandsch lied, bevat een groot getal Fransche liederen. - Willems, Oude Vl. ldr., nr. 155, bl. 364, zonder str. 2, 9 en 10, met deze aant. van Snellaert: ‘Gedicht door Karel, heer van Moerbeke, omtrent het jaer 1560. Dit lied zong hy op de wyze: ‘Een aerdig dierken heb ick uutvercoren’. Willems schreef de gedichten van den heer van Moerbeke af, in eenen bundel, vermeld in de Bibliotheca Willemsiana, d. II, onder nr. 4768.’
| |
Melodie.
Ongetwijfeld is de aangeduide wijs dezelfde als: ‘Een Venus dierken heb ic uitvercoren’. Zie dit lied in onze verzameling.
|
|
Auteursrecht onbekend