Het oude Nederlandsche lied. Deel 1

[p. 438]

109.
Mijn liefken siet mi ovel aen.

1.
Mijn liefken siet mi ovel aen,
wat heb ic doch misdreven?
Si heeft een ander inghelaen,
si laet mi staen in den weghen.
Hoe sta ic hier allene,
also doet een arme cnecht?
Dat comt, dat ic gheen ghelt en heb;

tis al ghedaen,

haer ontrou is mi ghebleken.

2.
Die selfde hupsche joncfrou fijn
si en wilt haer niet verdrieten,
si latet deen uit ende dander in,
die derde wacht upter straten;

[p. 439]

 

si can so lieghen, bedrieghen,

 

si isser van loser aert,

 

daeromme draghet si bruin, root ende gheel,

 

si isser so fel

 

ende can ooc vleien ende strelen.

3.
Ic meende bi haer die liefste te sijn,
si had mi troue ghesworen,
si had een ander liever dan mijn,
dien heeft si wtvercoren.
Daeromme van haer te scheiden,
dat duncket mi het best;
een ander voghel ionne ic dat nest,

ende vri van den last,

daermede laet ic haer varen.

1, 1. ovel = euvel. - 2, 7. root en gheel, waren, zoo het schijnt, de kleuren door ontuchtige vrouwen gedragen. Götzinger, Reallexikon, woord: Frauenhaus.

Tekst.

Navolging van den tekst te vinden in het Hs. van Weimar (1537), Hs. waarover Hoffmann v.F., Niederl. Volksldr., Inleiding, blz. XVI.

Melodie.

Souterl. 1540, Ps. 55, ‘Een mensch wou mi verdrucken, Heer’, - ‘na die wise: Mijn liefken siet my ovel aen’.