| |
Op het Spieghel-boeck van I. Iacob Dvym.
De selfde hant, die eertijts heeft gedragen
Naer Gods bevel, een claer rechtvaerdich sweirt,
VVaer met dat hy, cloecklich heeft afgeweirt
Die tVaders-lant, wilden veel drucx aen jaghen:
De selve hant, sietmen in dese daghen
Dat sy reyn draecht, de pen seer hooch vermeirt,
Daer mede sy, volbrengt wat 'thert begeirt,
Dwelck is't gedicht, dat elck een sal behagen:
Spelen seer schoon, ses int getal vervaet
Tsamen gestelt, constich op Fransche maet,
Heeft dese hant, fraey sinnelick doortoghen,
Leerlick, stichtlick, voor ionck en out te gaer,
Cluchtich vermengt, recht schijnend' of het waer
Niet uyt het hert, maer uyt den Dvym gesoghen.
| |
| |
| |
Een ander Sonnet.
Cluchtvvijs men segt, 'coemt uyt den Duym ghevloten
En nochtans 'thert, heeft sulcx alles bedacht:
Een hert seg ick, dat nerghens naer en tracht
Dan naer reyn const, diet sulcx noyt heeft verdroten.
'Tschijnt vreemt verstant, niet vreemt nochtans gesproten,
VVant sonder Duym, is dit vverck niet ghevvracht;
Iae sonder Duym, vvaer 't vverck noch onvolbracht,
Des moet den Duym, de eer zijn toegheschoten:
VVant desen Duym, vviens hert is bekint
In daden vroom, die met Reden verwint,
Heeft vvel verdient, van tvvee cranssen 't beschincken:
Eerst als Crijchs-helt, den crans van Popelier,
Dan als Poeet, den crans van Lauvverier,
Diemen op 'thooft, lustich mach sien blincken.
| |
Een ander Sonnet.
Ses spiegels jent, zijn ons ghebracht ten toon,
D'eerbaerheyt eerst, daer naer der Liefden seyt,
Rechtvoordering, en der Ghetrouvvicheyt,
Der Reynicheyt, met oock des Hoochmoets loon.
Dus die u te, spiegelen zijt gewoon
In spiegels broos, om te sien het bescheyt
Vwes ghesichts, coemt nu en 't hert bereyt
En spiegelt dat, in dees spiegelen schoon:
Ghy sult hier sien, niet alleen u aenschijn,
Maer oock den glants, van 't heele lichaem dijn,
Dwelck u sal doen, veel goe leeringen mercken:
Doorsietse wel, laetse u oock doorsien,
So mach u vreucht, en deucht, van haer geschien,
En u gemoet, sal tot goet, oock verstercken.
|
|