Voor-reden oft Prologhe, by den Dichtstelder.
DEn ouden Spaensche haet in s'Konincx Raed geseten
Heeft wijd en breed, veel list en schalckheyt overdocht,
Om dees Neerlanden (daer sy waren op verbeten)
Tot schand' te brenghen haest, jae hebben haer ghesocht
Heel onder Spaensche jock te houden, en ghebrocht
d'Inquisici int Land, dwelck menich deed' onstellen,
Ten was haer niet ghenoech het quaet dwelck had ghewrocht
Het Keyserlijck Placaet, om Godes volck te quellen,
De Cardinael Granvel, met veel des Paus ghesellen,
Die toonden over al, den wreeden quaden aert:
Die hem voor haren Bel niet en woud' neder vellen,
Word met een wreede dood aen lijf en goet beswaert.
Tghemeynt, jae Heeren tslants, elck een wort seer vervaert,
Met goedheyt sochten sy dit alles voor te comen,
Sy hebben stil, en dier gheweest by een vergaert,
En aen de Gouvernant, haer toevlucht al ghenomen,
Versoeting' des Placaets versocht, tot troost der vromen,
Maer wat sy baden, twas noch ter tijd al om niet,
De waerheyd bersten uyt, t'licht brack door sonder schromen.
Des volchden daer seer haest cruys, lijden, en verdriet,
Den spaenschen Raed was blij, dat dit dus was gheschiet:
Sy namen oorsaeck nu, om het Land te bederven,
Van Berghen de Marquis, en Montingni gaen siet
In Spaengnen, om troost van den Coninck te verwerven:
Maer neen, sy moesten beyd' den dood om sulcx daer sterven.
Graeff Egmoud, Hoorne oock, die worden aenghetast,
Den Prins gheloofden sy niet, tswaert moest haer door kerven:
tGhemeynte dat quam hier door over al in last.
Duck Dalf bestierdent al, hy was den wreeden gast:
Met Spaengnaerts en veel snoo gheboeften uytghelesen,
De Oraengnisschen Prins, om niet te zijn verrast,
Verlaet het Land, en vlied het moest doen soo wel wesen,
| |
Het hanghen, branden oock, jae moord is opgheresen,
De Previlegen, was het Land al gheheel quijt,
Daer en was gheenen raed, ten was niet te ghenesen,
Als den Nassouschen Prins den vyand tot groot spijt:
Quam tweemael cloeck met volck, en bood den Spaengnaert strijt,
Maer wat wast? Duck Dalf die cost hem te lang verduren,
In Holland quam den Prins, hy weerden hem met vlijt,
Soo dat men hem achthien jaer desen Crijch sagh vuren,
En menich spaengnaert wreed, moest met de dood besuren,
Den Coninck beclaeght sulcx seer, hem verdroot de schand,
Vercondicht eenen Ban om den Prins te doen truren:
Verwinnen cost hy hem niet, noch doen gaen uyt t'Land,
Een Borgoingnon int lest, neemt de saeck by der hand,
Den spaenschen Raed, en haet, zijn die het stuck voort-drijven,
De Prins die soo vroom stelt sijn edel bloed te pand:
Die sietmen deerlijck nu vermoorden en ontlijven,
Die noyt verwonnen was, moest soo door een moord blijven:
Een groote schand' en smaed' voor thuys van Oostenrijck,
Door sijn dood meynden tspaens jock by tVolck te verstijven.
Maer haer voornemen acht God al veel min dan slijck.
En sulcke wreede daed is gants afgrijselijck,
Hoe dat is toeghegaen, sal u dit spel wel leeren,
En hoe't de Heer al kan voor't Land ten besten keeren.
|
|
Auteursrechtvrij