Den Dicht-stelder segt de Prologhe.
DEN poët NASO een gheschiedenis verhaelt,
Van een Andromade die schoon was bouen maten,
Haer Moeder hier door op al dander Maechden smaelt,
Want sy beroemden haer, daer de Zee-Nimphen saten,
Dat spijt wie leefden al, oft die sulcx mochten haten,
Haer Dochter de schoonst' was hier in dit aertsche pleijn
Het welck zy wilden gantsch niet onghewroken laten:
Sy waren oock seer schoon, en gheciert int ghemeyn,
Den roem die verdroot haer, en claechdent groot en cleyn,
Tot dat ten letsten is, tot Iuppiters oor comen,
Hy besteldt de wraeck, hy doet binden d'edel greyn
Aen een seer harde Rotz, haer landt wordt inghenomen:
Den Draeck coemt over Zee, bloedt-dorstich sonder schromen,
Om haer verslinden, quam hy met seer grooten vlijt,
Sy wordt wel beschreyt, van veel Vrienden en de Vromen:
Maer sy bleef int verdriet, men hoorde groot ghecrijt
Tot dat den vroomen Heldt, den wreeden Draeck boodt strijdt,
En de Maeght heeft verlost, als een vriendt uytvercoren,
Den Draeck moest zwichten haest, al wast hem grooten spijt,
Hy moest seer haest daer van, den moet was hem verloren.
tWas liefd' en trou die ghy aen Perseo cost sporen.
Ontbonden wordt de Maeght, en ghestelt los en vry:
En desen Perseus is den Prins hoogh gheboren,
Die al dees Landen schoon, soo vromelick stondt by,
Hy heeftse claer verlost, spijt wie dat het oock sy,
Den Oraengisschen Prins, wordt dees daedt toe gheschreven.
tNassoussche huys is claer, dat menich hier maeckt bly:
Gods eer die wordt verbreydt, in vryheyt mach elck leven,
Tis desen Perseus, die weerdt is hooch verheven,
En daer van Speel-wijs ons hier wordt ghemaeckt vermaen,
De wreetheyt is seer groot, veel quaets wordt daer bedreven,
Van het Spaensch Crijchs-volck boos, dat ghy haest sult verstaen,
Hoort, siet, en leest, merckt de ghelijckenis doch aen,
Want menich die noch leeft, salt moeten waer bekinnen,
Die God den zeghen gheeft, mach wel wat groots beginnen.
|
|
Auteursrechtvrij