|
| |
| |
| |
VI.
Het is ruim vier uer des namiddags. Een koude wind looit en vermeerdert de ruwe vorst. Het daglicht maekt plaets voor het onmerkbaer nederdalend avonddonker; het verward gewoel des dags wordt langzaem door de plegtige stilte des nachts vervangen. Slechts hoort men hier en ginds nog eenig gerucht, gelyk aen den echo die langzaem wegsmelt in de matelooze ruimte.
In de benedenkamer des heeren Van Loover heerscht eene halve, door de avondschemering gevormde, duisternis, welke de trotsche meubelen en sieraden, als het ware, iets spookachtigs byzet en het vertrek een tooverachtig voorkomen geeft. De stilte wordt er slechts onderbroken door het gedurig eentoonig getiktak des kostbaren uerwerks en het nu verhaest dan vertraegd gekrik-krak van het smeulend houtvuer.
| |
| |
Aen de regter zyde van den haerd, zit de brave doktor, met wien wy reeds kennis gemaekt hebben; hy staert met doordringende en tevens droeve blikken op eenen, aen den linker kant der schouw ziftenden man, op wiens aengezicht de flikkerende vlammen des vuers hare spookachtige kronkelvormen akelig doen schynen en dansen. Die man is de heer Van Loover. Hy zit dáér, met gebogen hoofde en gesloten oogen, alsof hy slaept en droomt; zyn gelaet is bleek en draegt al de kenteekenen eener diepe droefheid. Zyne linker hand hangt onachtzaem op zynen schoot, terwyl zyne andere flauw den arm zyns leunstoels omgeeft. Van tyd tot tyd rollen van zyne lippen eenige onverstaenbare woorden, welke zoo niet getuigen, ten minste laten gissen dat hy dwaelt of in samenspraek is met persoonen, slechts voor de oogen zyns afgematten geestes zichtbaer. Eindelyk wordt hy geheel kalm, ontwaekt allengs na eene lange poos, zet zich langzaem in zynen stoel regt en de hand des doktors grypende en dezelve met geestdrift in de zyne knellende, spreekt hy, diep bewogen:
- Vriend, uwe woorden hebben my ontsteld; als ys zyn zy op myn hart gevallen; zy hebben hetzelve diep ontroerd en hunne koude is tot in het merg myner beenderen doorgedrongen. O, ik moet bekennen, dat ik nooit gelooven kon dat er in onze tyden van zedelyke beschaving nog menschen bestonden, die zulke vloekbare wreedheden dorsten plegen! Doch, wie had dit ooit van Van Dommel gedacht?
| |
| |
- Niemand zou daerom trent eenige vermoedens kannen gehad hebben - antwoordde de doktor. - Ik zelf, ik, die reeds gehoord had tot hoe verre zyne ruw- en ongevoeligheid ging, ik heb het niet kunnen gelooven, dan nu ik er de ondervinding van heb. Dan, helaes! het is te betreuren dat er honderden zyn, die als hy handelen met hunnen armen medemensch. En nogtans waerlyk, welke hunne gebreken en misslagen ook zyn, de armen in het algemeen verdienen niet, dat men zich zoo ruw jegens hen toone. Zy zyn reeds ongelukkig genoeg: Op de onmeêdoogenste wyze worden zy door het nydig lot tot den bloede gegeeseld. En waerom? zyn het onze gelyken niet volgens de menschheid? hebben zy het zelfde regt tot heil en welstand niet als wy? hebben zy niet als wy hetzelfde gevoelen hunner weerdigheid? O, ja! maer, omdat het lot hun nadeelig is, daerom moeten zy dit gevoelen trachten in hun hart te verdooven, daerom moeten zy gehoond en vervolgd worden door hunnen evenmensch. En, ware het hun eens gegeven, hunne welhebbende broeders, hunne verdrukkers, te antwoorden op dien spot, ware het hun eens toegelaten te zeggen: Hoe! gy dorst een' blik van verontweerdiging op ons slaen, ons bespotten en ons honend verwyten, dat wy door onze slechte zeden de maetschappy ten schande verstrekken en gevolgelvk verdienen van allen miskend en verstooten te worden; maer, zyt gy zelven niet duizendmael slechter en verachterlyker dan wy? Gy dorst u op uwe goede zeden roemen; en zegt, kunnen menschen goede zeden hebben,
| |
| |
menschen in wier harten valschheid, hoogmoed, wulpschheid, vleijery, laegheid, dronkenschap en onregtveerdigheid den zetel hunner heerschappy hebben opgeslagen? menschen zonder gevoel, zonder grondbeginsels? Of steunt gy uwe gezegden op die verloochening van u zelven, welke gy gedurig ten toon spreidt?... Gy zegt dat wy onnoodige dienaren zyn; maer zyt gy zelven geene ontrouwe knechten? Gy zegt dat wy krachten hebben om te werken, dat wy ons van dezelve niet bedienen willen om ons brood te winnen. Ja, wy hebben krachten, wy kunnen arbeiden; maer het werk ontbreekt ons... Niemand wil ons hetzelve verschaffen; en gy, zult gy het ons geven?... Gy zegt dat wy niet eten moeten, omdat wy niet werken; maer, geeft ons werk, en wy zullen in het zweet onzes aenschyns ons voedsel verdienen en u zegenen... Doch, neen! er is voor ons niets, niet waer? Wy zyn veroordeeld om van ontbeering te sterven of den bedelstok in handen te nemen! Maer, gy zelven, gy die ons dit alles verwyten dorst, zyt gy niet aen dezelfde wet onderworpen als wy? omdat gy ryk zyt, is het u daerom toegelaten uwe dagen in ledigheid door te brengen? zyt gy geene schepselen, zoo als wy?... O! er blyft ons toch een troost in ons ongeluk, en die is: Dat alles met het ligchaem niet sterft. En wee u! wee en beeft! want eenmael zal het uer slaen, dit schrikkelyk uer, waerop wy allen voor Gods geduchten regterstoel zullen gedaegd en geoordeeld worden, het uer, waerop er gelykheid tusschen allen mensch zal bestaen, en dan zullen wy zien
| |
| |
of gy deugdzamer dan wy geleefd hebt en of gy beter dan wy de plaets, die de Almagt u op aerde had toevertrouwd, hebt vervuld!
- Dit is maer al te waer, doktor, en myne borst blaekt nog van verontweerdiging, myn bloed gist nog van toorn in myne aderen, als ik denk aen zulke wreedheid. En, eventwel, te midden myner verbolgenheid, ben ik soms blyde. Eene my nog onbekende vergenoeging ontwaekt allengs in myn harte en noopt my om u te bedanken voor uwe menschlievendheid. O, ja, ik ben verheugd! en dit, omdat ik nu mogelyks myn wensch ga vervuld zien. O, mogt ik in myne hoop niet te leurgesteld worden! Ik zal ze onder myne bescherming nemen!
- Maer, vriend, wat wilt ge met die laetste woorden zeggen, ik versta u niet? - vroeg de doktor verwonderd.
- Gy begrypt my niet! - hervatte Van Loover. - O, zeg, hebt ge daer niet van eene kranke moeder en hare twee kinderen gesproken? hebt gy my derzelver ongelukkigen staet niet afgeschilderd?...
- Welnu, ja! kent gy dan dit rampzalig huisgezin? zyn die ongelukkigen u niet vreemd?
- O, neen, doktor, neen! want, na al hetgeen gy my over hen gezegd hebt, twyfel ik geen oogenblik meer of het is die zelfde vrouw, het zyn die zelfde kinderen, welke my over twee dagen in myn droom zyn voorgekomen, die ik heb zien lyden en wier noodlot ik begrepen heb; die zelfde jongskens, welke ik
| |
| |
's morgens, voor de tweede mael, in de kerk heb ontmoet. Sinds heb ik ze niet weêr gezien, alhoewel ik ze overal heb gezocht. Hunne beeldtenis blyft onophoudelyk voor mynen geest zweven, my vervolgen, en telken stonde roept myn hart my toe: Ga en help die ongelukkigen! O, zou ik dan eindelyk die zoete vergenoeging genieten mogen? zou ik dezen dag als een' der schoonste dagen myns levens mogen aenzien? En, die ongelukkigen zouden in een myner huizen woonen! O! wie zy dan wezen mogen, doktor, laet ons tot hen gaen, en zoo niet in eens een einde aen hunne rampen stellen, ten minste zooveel mogelyk hun lyden verzachten; want, hun ongeluk schynt geen gewoon ongeluk te zyn.
- Kom dan, vriend - sprak de doktor, terwyl een blyde glimlach om zynen mond zweefde; - kom, ik ook heb haest my tot dit arm huisgezin te begeven; wy zullen er meer dan welkom zyn.
- Vliegen wy derwaerts! - riep nogmaels Van Loover, terwyl hy zyn' mantel omsloeg en zyn hoed op het hoofd zette, - want er is iets in my, dat my tot die lydenden trekt.
Een stond nadien verlieten zy de wooning.
Uit het vorengaende gesprek zal de lezer welligt sinds lang opgemaekt hebben, dat Van Loover de eigenaer was der huizing waer de medelydensweerdige Anna verbleef, en dat gevolgenlyk zyne zaken door Van Dommel bestierd werden. Het was ook zoo. - Wat de doktor betreft, deze had zich, zoodra hy van Anna
| |
| |
was weggegaen, tot den heer Van Loover begeven om hem het gedrag zyns zaekbestierders kenbaer te maken.
Terwyl Van Loover, van den doktor vergezeld, zich op weg bevond, om by Anna een bezoek afteleggen, bereidde zich deze, een weinig bekomen zynde door het versterkend geneesmiddel dat zy ingenomen had, om afscheid van hare kinderen te nemen.
Eene kleine blikken lamp zond haer bleek licht rond het vertrek, en een karig houtvuer brandde in den haerd.
Anna zat half regt op hare legerstede, knelde hare weenende zoontjes aen haren boezem en twee stroomen tranen rolden over hare wangen.
De goede Trees stond nevens het bed. Met medelyden staerde zy op het rampzalig drietal; menigmael moest zy hare oogen afwenden van dit hartscheurend tooneel, om de droeve waterperelen welke van hare koonen gleden, aftewisseben.
Althans, hoe vuriger de goede moeder hare kinderen aen haer hart drukte, hoe meer zy dezelve met droeve blikken bezag, hoe meer zy het oogenblik zag naderen waerop zy dezelve verlaten moest, hoe bitterer hare smart haer toescheen, hoe onverdragelyker haer lot haer voorkwam: want, is er wel iets hartgrievender voor eene moeder, dan het afscheid dat zy haren telgen moet toespreken? O, neen! zy zal vaerwel zeggen aen al wat haer aengenaem en lief is op aerde, behalve aen hen, die zy in haren schoot gedragen en met haer moedermelk opgevoed heeft. En zoo was Anna.
| |
| |
Trees, niet langer die droefheid meer kunnende nazien, sprak op zachten toon:
- Maer, Anna, om de liefde van God, staek toch dit bitter geween; want ik kan het niet langer nazien. Het is niets tranen te storten, wanneer men verdriet heeft. De tranen verlichten meestal het hart en de zinnen; maer, wanneer men krank is, gelyk gy, dat men alle moeite doen moet om zich stil te houden, en dat men dan, als gy, ontroostbaer is, o, dan mag men niet schreijen, Anna; want dan ondermynen de tranen al de ligchaemskrachten welke men nog bezit.
- Niet weenen! zegt gy, Trees - borst de zwakke eindelyk uit - niet weenen! o, wees toch zoo ongevoelig niet! wil my toch dien zoeten troost niet ontnemen!... Meent gy dan, Trees, dat het eene moeder zoo ligt valt hare kinderen te moeten verlaten?
- Dit peins ik geenzins, Anna - antwoordde Trees met droeve stemme - maer gy zult immers toch niet lang van uwe zoontjes gescheiden blyven?...
- Niet lang van myne kinderen afgescheiden blyven! - snikte de moeder - o, Trees, wie weet of ik ze nog wel ooit zal vervoegen! wie zegt my, dat ik ze nog ooit zal wederzien? wie zal er waerborgen dat ik in het gasthuis niet sterven zal? O, Trees! Trees! zie die gedachte!... O, Fransken! Jefken! u vaerwel zeggen!... u verlaten... en misschien... voor immer!... voor eeuwig!... o God, ondersteun my!... - En magteloos zakte
| |
| |
haer hoofd op hare borst, en hare kinderen welke zy nog altoos aen haren boezem drukte, weenden bitter en streelden haer onophoudelyk, terwyl Trees, de handen te samen gevouwen ten hemel gerigt, snikkend uitriep: - Almagtige God, vergun toch dat er een einde kome aen zoo veel lyden!
Na eene korte poos rigtte de kranke het hoofd weêr op, en alsof een engel, uit den hemel, aen hare zyde neêrgedaeld ware, die haer de zoete hoop had ingefluisterd, sprak zy bevend: - Welaen! Gods wille geschiede!... Ik zal hopen en betrouwen in hem, die geen enkel zyner schepselen in den nood laet!
Daerna omarmde zy andermael hare zoontjes, zoende hen tederlyk en zei:
- Myne kinderen, ik zie my dan toch genoodzaekt het gasthuis binnentetreden en gevolgelyk moet ik voor eenigen tyd van u afgescheiden worden. Misschien zult gy my niet meer zien vooraleer ik gansch zal genezen zyn. Weest inmiddels immer braef. Gy zult Trees voor moeder hebben en by haer woonen. Bemint haer dan ook zóó als gy my, uwe moeder, lief hebt; weest haer in alles gehoorzaem en God zal u zegenen en bewaken. - Hier zweeg zy, en afgemat liet zy haer moedeloos hoofd op haer oorkussen nederzakken.
Nu verlieten Fransken en Jefken de zyde hunner moeder, wischten hunne tranen af en zetteden zich, by het in den haerd smeulend houtvuer, neêr. Trees stond by de schouw, met het hoofd in de hand in diep nadenken verslonden.
| |
| |
Na eenige stonden werd er aen de deur geklopt. Trees opende, en de doktor en Van Loover traden binnen.
Het zou ons onmogelyk zyn uittedrukken wat Van Loover gevoelde, toen hy den voet in de kamer had gezet. Als door eene onzichtbare hand weêrhouden bleef hy staen; eene koude die hem het bloed in de aderen stolte, greep hem aen; hy werd bleek als iemand die sterven gaet; met angstigen en twyfelachtigen blik staerde hy rond, en het scheen alsof zyne tong aen het gehemelte zyns monds geklemd was; want, geen woord kon hy uitbrengen.
Eensklaps vallen zyne blikken op de, by den haerd zittende, jongskens, wier aengezicht, beschenen door het flauwe lamplicht en de flikkerende vlammen des vuers, het hem gegeven is te herkennen. Hy schynt, als het ware, in eens te herleven. Zyn bloed herkrygt de vorige warmte; zyn boezem klopt heviger dan ooit, en met opene armen loopt hy tot de knapen, terwyl hy uitroept: - Hemel! dank! dank! myne hoop is vervuld: zy zyn het. - En hy knelt ze aen zyne borst.
De knaepjes herkenden in hem den heer dien zy in de kerk ontmoet hadden; doch, even als Trees, die dit alles met verwondering nazag, begrepen zy het gedrag des vreemdelings niet.
Dan, na eene kleine poos, kwam Van Loover wêer by den geneesheer, drukte hem de hand en sprak, met nêergebogen hoofde:
- O, nu is het geen droom meer, doktor, nu is het de wezenlykheid. Zie hier al wat ik in myn droom zag.
| |
| |
- Gy hebt slechts nog maer een gedeelte uws drooms bewaerheid gezien, mynheer - hernam de doktor - doch zie hier het vervolg en einde, - en zich omdraeijende, bragt hy Van Loover by het bed der zieke Anna.
Van Loover sidderde toen hy die zwakke vrouw daer zag uitgestrekt liggen. Edoch, aengedreven door een gevoel, waervan hy zich geene rekening kon geven, naderde hy tot het bed, buigde op hetzelve de knie, en bevend de koude beenige hand der moeder grypende, stamelde hy:
- Vrouwe, een man heeft u daer straks geweldige smarten veroorzaekt, niet waer? een man heeft door zyne medoogeloosheid uw moederhart verbryzeld; maer zeg, indien ik, zyn meester, u voor hem om vergiffenis bad, zoudt gy my dezelve weigeren te geven?
- Ik heb reeds alles vergeven en vergeten, mynheer, en de hemel rekene hem ook niet ten kwade het leed dat hy my en myne arme kinderen heeft veroorzaekt! - antwoordde de zieke, eenen doordringenden oogslag op hem werpende.
Van Loover voelde dien blik tot in het diepste zyner ziel doordringen. Een onbegrypelyke angst maekte zich van hem meester, en geheel ontsteld, hernam hy:
- O, ik bedank u, goede vrouw, ik zie dat gy een edel hart bezit. Gy verdient niet zoo ongelukkig te zyn. Welaen! de deugd zal beloond worden: van heden af neem ik u onder myne bescherming.
| |
| |
- Mynheer! - viel Anna hem in de rede, zyne hand ernstig drukkende - o, zeg, hoe heb ik toch zulke weldaed kunnen verdienen?... wat zyt ge toch goed van belang te stellen in het lot eener behoeftige moeder, als ik?... Maer waerom zyt gy zoo ontsteld, mynheer?... uwe hand beeft in de myne... spreek: wat scheelt u?...
Van Loover kon niet aenstonds antwoorden. De honingzoete tael der kranke klonk in zyne ooren, even als het lied eens engels, en schokte hem. De spraek was hem als ontnomen. Eindelyk echter, na eene traen van zyne wimpels te hebben afgewischt, sprak hy met onderbroken stemme:
- Vrouwe, ik moet u eene vraeg doen: Gy zyt de moeder dezer kinderen, niet waer?...
- Ja, mynheer.
- En gy hebt geen echtgenoot meer? gy zyt weduwe?
- Bittere herinnering, helaes! - zuchte de zwakke.
- Och! in Gods naem, vrouwe, antwoord my, ik smeek het u: Zyt gy weduwe?
- Helaes, ja! sedert acht jaren reeds - riep Anna, in tranen losbarstende.
- Sedert acht jaren!... en hoe heet gy?
- Anna, - stamelde zy.
- Anna!... hemel, wat hoor ik!... Anna!... -gilde Van Loover, en zyn hoofd zeeg op zyne borst; nogmaels werd hy bleek, begon te beven alsof de koorts hem aentastte en met angst vervoorderde hy:
| |
| |
- Gy zyt weduwe en heet Anna... maer, hoe is de naem uwer familie?... waer zyt gy geboren?... waer hebt gy voor de eerste mael bemind?... hoe is de naem uws echtgenoots?... O, spreek!... spreek!...
- Gy verwondert my, mynheer. O, zeg, waer wilt ge met dit alles henen? waer toe strekken toch al die vragen?... en waerom beeft gy zoo geweldig? - vroeg Anna sidderend.
- O, vrouwe, omdat die twee kinderen, uw edel karakter, uwe zoete tale, derzelver zachte tongval, uw voornaem, my niet onbekend schynen!... O, spreek toch en zeg my: Welke is uwe moederstad?...
- Brugge!... - sprak zy stil.
- Brugge!... Brugge!... o myn God!... En de naem uwer familie, uws echtgenoots, vrouwe?
- Veldmans, Van Loover - rolde het plegtig van de lippen der moeder.
- Myne Anna! myne echtgenoote! myne kinderen! - riep hy uit, dat het in de kamer wêergalmde, en hy viel in de armen der kranke vrouw.
- Hemel! heb ik wel verstaen?... zyne gade!... was hy dan gehuwd?... - sprak de doktor verbaesd.
- Haer man was dan niet dood? - kreet Trees.
- O! ik heb myne vrouw en kinderen hervonden... ik mag ze wederzien! - riep Van Loover, de zieke in verrukking aen zyne borst knellende.
| |
| |
- O, het is onmogelyk!... onmogelyk, mynheer!... gy bedriegt my... gy dryft met my den spot!... myn echtgenoot is dood... sints jaren dood!... hy heeft zich gezelfmoord!... maer zyt gy misschien zyne schim? o, zeg?... of komt gy hier om myn ongeluk nog te vergrooten? komt gy de wonden die ik jaren lang in myn harte draeg, aenhitsen? o! antwoord thans op uwe beurt: waerom zyt gy hier gekomen?... - nokte Anna, terwyl zy Van Loover zachtjes van zich stiet.
Zy kon geen geloof hechten aen al hetgeen zy zag en hoorde, want zy herkende hem niet die voor haer stond. Het scheen haer alsof een zoete droom haer streelde.
- Met u spotten! lieve Anna... - sprak de heer. - O, de bliksem des hemels verplette my hier, zoo ik met u spotten dorst!... Neen! denk niet dat ik een huichelaer ben!... Uw man, uw Victor, is niet dood! dit is valsch!... Maer zeg, wie heeft u zulk bevestigd?... hy die dit gedaen heeft is een bedrieger... een onmensch!... O, Anna, geloof my toch: Ik ben uw echtgenoot! gy kunt u van de waerheid myner woorden overtuigen. O, zie Anna... - en hy liep tot den schoorsteen, greep de lamp, kwam terug by het bed, bragt met bevende hand het licht by zyn aengezicht en vervoorderde: - Zie, lieve, of ik opregt ben... myne hairen zult gy niet meer herkennen, want zy zyn vergrysd door de smart welke in mynen boezem heeft gewoond, sints het oogenblik dat ik u verlaten heb; maer, herkent gy myne wezenstrekken? en dit lidteeken herinnert gy u dit? O, zeg, Anna, herkent
| |
| |
gy thans in my uw' Victor, den vader uwer kinderen?...
- Myn Victor! myn echtgenoot! - gilde Anna. Zy had, by het licht, haren gemael herkend.
- Myne lieve Anna! myne goede vrouwe! - sprak Van Loover weenend. En de lamp op den vloer geplaetst hebbende, viel hy weder in de armen zyner gade.
- Welk geheim, myn God! - sprak de doktor met doffe stem, de hand aen het hoofd slaende.
- Lief Fransken! lief Jefken! die ryke heer is uw vader. O, nu zult gy gelukkig zyn! - riep Trees, tot de knapen snellende, die bevreesd op het uitgestrekte paer staerden.
- Onze vader was dan niet dood, Trees?... O, nu zal moeder genezen, niet waer?... en wy zullen geene armoede meer moeten lyden? - zei Frans, wyl hy de goede vrouw tederlyk aenstaerde en eene traen afvaegde.
Trees kon op deze woorden niets zeggen. Het gebeurde had haer tot in de ziel getroffen.
Dan, na eenigen tyd gestrengeld gelegen te hebben aen de borst zyner Anna en deze met zoenen te hebben overladen, rigtte Victor zich op en zette zich neêr op het ziekebed. Nu brak hy in tranen los, bragt zich al het voorledene voor den geest, en na weinige stonden, riep hy uit, met onderbroken stem:
- O, lieve kinderen, komt in myne armen, opdat ik u aen mynen boezem knelle! Nadert en zoent uwen vader. Gy kent hem niet, wel is waer; want gy waert nog zoo jong toen hy
| |
| |
wreed van u werd afgescheiden! God, wilde echter niet, dat gy nimmer uw vader zoudt wederzien: Hy heeft u denzelven weêrgeschonken, om van hem bemind te worden. O, gy zult ook meer dan ooit het voorwerp zyner zorgen en tederheid wezen! Komt, omhelst hem!... o!... - Hy kon niet verder spreken; zyn gorgel werd als toegenepen. Snikkend omhelsde hy zyne zonen.
Weldra ging hy al zuchtende voort:
- O, nu begryp ik waerom ik deze kinderen zoo lief had, van het oogenblik af dat ik ze in de kerk ontmoette; nu versta ik waerom ze my zoo edel voorkwamen; nu herken ik de stem die in my sprak: Het was de stemme des bloeds... O! myne kinderen, myne lieve kinderen! nu zullen wy, hoop ik, niet meer van elkander gescheiden worden dan door de dood, en voortaen zullen wy menigen vreugdevollen dag doorbrengen!
Hy wendde zich thans tot Anna, en ten gronde voor haer geknield, zegde hy, terwyl hy hare hand in de zyne drukte:
- Lieve vrouw, ik zou u thans moeten mededeelen hoe en waerom ik zoo vele jaren verre van u heb geleefd; wie ons beider ongeluk heeft bewerkt; - en ik, ik zou u vragen moeten wie u van myne dood heeft verzekerd en waer gy met uwe kinderen hebt gedoold; doch indien ik zulks thans moest doen, zou misschien uwe ziekte in hevigheid toenemen. Later, wanneer gy zult hersteld wezen, zal ik u laten o ordeelen of ik heb opgehouden u te beminnen. Wees inmiddels gerust. Dat in uw hart geen twyfel
| |
| |
ontsta of ik de schuld uws ongeluks ben of niet: Ik zal u alles openbaren. Edoch, indien gy my pligtig jegens u en uwe kinderen gelooven mogt, geef my dan toch de verzekering dat gy my vergeven hebt; laetmy den zoeten troost te mogen denken dat ook gy my nog bemint... O spreek, Anna... één woord zal my gelukkig maken!... of dat één blik, één zucht slechts, de rust in myn harte brenge!...
De kranke was te zeer ontsteld. Zy kon niet antwoorden; zy drukte slechts vurig de hand van haren gemael ten toeken van vergeving.
Gloeijende kussen zegelden hunne verzoening.
Wanneer een kwaert uers later, de zieken-geleiders zich by Trees aenboden om de kranke Anna naer het gasthuis te vervoeren, mogten zy onverrigterzake heentrekken. - Anna was met den doktor, hare kinderen en haren echtgenoot naer dezes wooning gereden.
|
|
Auteursrechtvrij