De schaduw van de regen

[p. 51]

V

Ik was alleen in het appartement in de rue de Gergovie. In een bistro tegenover de studio hadden wij iets gegeten, of beter: ik had gegeten, Eliane had gerookt en Yves naar de vissen in het aquarium gekeken. Naar de vissen, de volmaakte mimespelers in de volmaakte stilte. ‘Die zijn stom,’ zei Eliane, ‘die kunnen je niet tegenspreken.’ Ditmaal zag ze er niet nederig uit, eerder strijdvaardig, hoewel enigszins verward alsof haar onzichtbare veren in een bries omhoogstonden. Yves glimlachte troostend naar mij en sloot de ogen alsof hij vermoeid was.

‘Ga maar vast naar huis,’ zei Eliane. ‘Ik kom straks wel.’ In het appartement ging ik op het bed liggen, dat nog niet opgemaakt was en waarvan het donsdek op de grond was gegleden. Mijn arm, die ik buiten het bed liet hangen, raakte een schoen, en ik nam hem op en keek er naar: een oude ivoorkleurige schoen, scheefgelopen en met de vormen van tenen zichtbaar in het zachte leer. Ik rilde opeens - misschien omdat de oude schoen nietprettig rook - en liet hem op de grond vallen. Ik stond op van het bed en ging op het balconnetje staan, dat niet meer dan een halve meter diep was, In de straat was niets te zien behalve een oude vrouw op sloffen, die haar hondje uitliet. Ik trad weer terug in de kamer, en opeens was het of de straat, de kamer, mijn eigen lichaam te klein voor mij werden. Ik werd zo groot dat ik mijn armen moest strekken en zuchtende geluiden maken.

Toen was daar de spiegel, en alles wat er te veel in

[p. 52]

mij was, kon naar de spiegel stromen en zijn intrek nemen in die ander. ‘Jij, jij,’ zei ik tegen mijn spiegelbeeld. ‘Jij en ik.’ Dit dubbelzijn maakte mij sterk, triomfant, want die ander had meer mogelijkheden dan ik ooit bezeten had. Mijn spiegelbeeld maakte zich de lippen rood en de wangen bleek met Eliane's makeup-artikelen. Raadselachtige, raadselachtige andere. Zij glimlachte naar mij; haar halsje was minder schraal, haar ogen waren dieper, glanziger dan de mijne. Zij was sterk, zij scheen een macht te bezitten, die mij bijna klein maakte. Ik probeerde binnen te kijken in de wereld die ze wilde laten zien. - Zie je me wel? zei ze. Ik ben mooi. Je hebt me nog nooit eerder gezien? Kijk, ik wandel door de nacht in de zomer. Er zijn handen om me heen, die me willen aanraken. Ik kan ze pijn doen, wanneer ik dat wil. Langzaam knoopte het beeld in de spiegel haar kleren los en liet ze vallen de één na de ander. -Ik kan pijn doen, zei ze, enik voelde die pijn in mijn eigenlichaam. Toen was die andere opeens verdwenen, en het was mijn eigen gezicht dat mij met verschrikte ogen, de tanden in de onderlip gebeten, aanstaarde. Ik was klein, de andere had de macht meegenomen.

Langzaam draaide ik me om en keek de schemerige kamer in. - Eliane heeft magere benen, dacht ik. Haar haar wordt grijs, dat kan je zien onder het geverfde... Ik keek naar het bed.

Ik had het wel geweten, maar het had geen betekenis voor me gehad dat Yves daarin geslapen had met mijn moeder. Ik stond daar maar en staarde naar het bed dat als een onttakeld schip met neerhangende zeilen door de schemer dreef, door de donkere poel van de

[p. 53]

kamer, waarin nog vaag voorwerpen zichtbaar waren als verdronken, half ontbonden dingen. Een onnoembaar gevoel van fataliteit besloop me, de liefde was niet langer een schampen van lippen, een jongenshand die een schouder lief koosde, maar iets zo hevig en duister dat ik geen gevoel of gedachte bezat, die dit zou kunnen benaderen.

Op dat ogenblik kwam Eliane binnen. Ik had haar niet de trap horen opkomen, ik stond opeens in het helle schijnsel van het electrisch licht dat zij aangeknipt had. Mijn jurk van de grond grissend, hield ik die voor mijn naakte lichaam. Verwilderd staarde ze mij aan, haar hoed scheef op haar hoofd, ze zag er uit of ze hard gelopen had.

‘Wat doe je?’ vroeg ze.

‘Niets... ik kleed me uit.’

Ze zette haar hoed af en kwam langzaam naderbij.

‘Wat is er met je?’ Met enigszins bijziende blik bracht ze haar hoofd bij het mijne en staarde naar mijn mond, mijn wangen. Haar gezicht werd grauw, om haar lippen kwam een vulgaire trek van weerzin, en een ogenblik dacht ik dat ze me wilde slaan, de jurk wegrukken van mijn lijf.

‘Doe die rommel van je gezicht,’ zei ze.

‘Goed,’ zei ik.

Plotseling ontwaakte er een lust in mij tot kwetsen; het was of die donkere poel aan welks rand ik gestaan had, buiten zijn oevers trad en mij overspoelde met een kwaadaardige lust. Ik liet de jurk, die ik voor mijn borst gekneld hield, vallen. De macht van die andere om pijn te doen, bezat ik nu zelf.