Luizenjournaal

Phoenix

Bezetene: Ken je die vogel? Hij verbrandt zichzelf en wat komt eruit te voorschijn? Ik voel een doordringende pijn, een wellust uit mijn pens opstijgen. Herinner je je, de pijn, de wellust van een jong lijf, staal in je hand en staal in je lijf, blindelings corresponderend met elkaar, lust om te doden en die andere lust om jezelf te doden in de schoot van een vrouw.

Herboren worden. Het is de gedachte aan de vogel, aan dat lijf dat oprijst uit de gloeiende as die in mij dat absoluut naakt gevoel wakker maakt van jong-zijn, het neemt mijn adem weg, het is er nog: begeerte steekt nog in deze absurde zak met botten, in deze huid die dof en gelooid is als een oud stuk varkenshuid. Ik voel de vogel in mijn lijf. Of in mijn geest? Is het meer in mijn geest? Het maakt dat ik mijn hoofd op de stenen leg en de taaie wortels van planten stuk kauw tussen mijn kiezen. Ik wil de aarde straffen.

Maar deze vogel? Als die vogel bestaat en je kunt hem vinden? Sommigen zeggen dat hij kruiden zoekt, speciale aromatische kruiden die hij verzamelt in zijn nest om zich te verbranden. Ik zie mijzelf zitten in de top van een boom. In de top van een boom moet je zitten, zeggen ze, want het is de

[p. 90]

hitte van de zon die de kruiden doet ontbranden. Ik zie mijzelf wit worden, witheet als een klinknagel in het vuur. De zak van mijn huid zwelt als de pens van een varken, zwelt en barst en is niets meer: een zwart gebrand vlies en daar ben ikzelf, wit en groter wordend, een ziedende klinknagel. In mijn nieuwe verschijningsvorm spring ik op om dat verschrikkelijk groene land te zien van mijnjeugd, de toppen van de bomen wuiven met groene handen. Met mijn nieuwe lijf hol ik door de velden, doornen steken in mijn vel, het doet mij schreeuwen van verrukking.

Ik loop nog steeds. Mijn ogen, mijn oren zijn overal om mij heen. Die vogel in de lucht is voor mij, ik weet het. Ik ben zijn eigenaar. De gedachte aan de vogel doet mijn verdroogde ingewanden krimpen in mijn lijf. Ik kijk naar mijzelf, het is alsof ik van mijzelf gescheiden ben, afgesneden van mijn lichaam dat ik ga verbranden in het nest van de phoenix, deze voeten, bijna zwart onder de zonverbrande huid. Wat is er van mijn ledematen overgebleven: een oude boomstronk. Waar zijn mijn teelballen? de stroom van mijn zaad? De woestijn is niet zo droog als ik.