Luizenjournaal

Dialoog

Michael: Wij lopen met de geweren onder onze armen, de vuurmonden gericht naar al dat zand en gesteente, dicht opeen als een leger van Caesar dat een onbekend gebied binnentrekt. Een onbekende droge lucht groeit om ons heen, het gras wordt korter en kroeziger en we horen het dof gedreun van duizenden buffalohoeven in een onweer onder onze voeten. Men zegt dat de buffalo's in het voorjaar van het zuiden naar het noorden trekken en van het westen naar het oosten en ik heb ze zien rondwielen, schijnbaar zonder zin en zonder richting in donkerbruine onafzienbare massa's alsof iemand aan het karnen was in een zwarte stroop. Ook het licht is veranderd. Barbaarse hanen schijnen hun veren op te zetten zodat violette en oranje kleuren over de lucht waaieren zodra de zon

[p. 76]

gaat dalen en ondergaat ergens achter de Rocky Mountains. Iedere dag boren wij ons dieper het land in. Een stofwolk trekt met ons mee.

De Pawnee's hebben twee paarden gestolen bij klaarlichte dag, maar wij hebben order niet te schieten zolang wij niet worden aangevallen. Wij wachten af, schommelen vreedzaam voort, maar met onze trommelvliezen gespannen naar de geluiden die tot ons komen. De doodsschreeuw van een vos wordt in onze hoofden geregistreerd, vertaald, ontzenuwd.

Vreedzaam voortzeulen. Het kanon in ons midden met doeken behangen. Ze zeggen dat zes mijl van hier de Sioux een Pawnee-dorp verbrand hebben, en de pater van de missie erbij. We moeten zo innig samenhangen als een vuist. Ik heb eens bijen een specht zien aanvallen, die de boom begon te bewerken waarin zij hun nest hadden; een klont bijen zo dicht en zo dik als een vuist schoot te voorschijn en achtervolgde de vogel die schreeuwde onder hun steken. - Wij moeten ons verdichten tot een vuist. De wet van Caesar: bijeen blijven, elkaar onderhouden, in elkaar grijpen als onderdelen van een rad.

Jesse: Soms denk ik dat je mij voorgoed hebt verlaten. Sinds het begin van de winter heb ik geen enkel bericht meer van je ontvangen en hoe zal een brief mij kunnen vinden nu ik weg ben uit Winter Quarters? Iedere dag span ik het oude paard in en weer uit, mijn spieren worden harder. Alles aan mij wordt harder. Soms lijkt het me of mijn poriën zich sluiten, of er een schors om mij heen gaat groeien. Mijn woorden komen zoveel droger en trager, een onverschilligheid als van een boom, voorbij aan elke begeerte, ontstaat in mij, iedere dag méér.

Je weet nog niet eens dat ook onze tweede, Eliza, dood is. Zij kreeg een bloedspuwing, net als jij vroeger vóór dat je je liet dopen in het ijs van de rivier; dat verraderlijke bloed ging in haar over. Jij plantte het in haar tegelijk met je zaad. Maar jouw mormonengod kwam haar niet te hulp. Zij ontving

[p. 77]

het oliesel, en terwijl zij het kreeg werd haar huid grauw, ondoorzichtig, het licht daarbinnen doofde uit. Wanneer jij ooit terugkomt, zal je het mij aanrekenen, zal je haar dood zonder woorden aanvaarden als een straf voor mijn onvolkomen geloof. Maar het zal mij niet meer deren, want ik ben een ander. Een andere vrouw zul je terugvinden, een boom. Ik ben zo sterk geworden. Je zult tevreden over mij zijn, want ik ben nu zoals jij me altijd gewenst hebt. Iedere dag span ik het oude paard in en weer uit. Vroeger in Nauvoo zei ik tegen je: ‘Het paard is bijna blind,’ en jij antwoordde: ‘God zal hem ogen geven.’ Ik ben die ogen, ik drijf de wagen voort en voed de kinderen.

Ik zeg tegen mijzelf: Wat voorbij is is voorbij, al voel je soms nog de pijn van een geamputeerd been lang nadat het been verdwenen is, al kan je je soms nog de contouren van een voorbijgegaan gezicht herinneren. Ik heb de gouden oorringen die jij mij gaf - het laatste nog uit New England - aan iemand meegegeven om te verhandelen tegen bonen of meel in Fort Laramie. Het goud was dun gesleten door het contact met mijn vlees. Ik heb in Winter Quarters manden gevlochten en verruild voor buffalohuiden en laarzen; ik heb de winter overleefd. En er zijn ogenblikken waarop ik denk: Die leegte in mijn lijf is weldadig. Toen jij vertrok met de mannen van Porter Rockwell zei je tegen mij: ‘God zal voor jou en de kinderen zorgen.’ En het is waar: God heeft gezorgd, hij heeft mij kracht gegeven, hij heeft van mij een geslachtsloos wezen gemaakt: een boom.