Luizenjournaal

Dialoog

Het meisje: Wij rijden door het bos. Alleen, weg van de anderen. Toch moeten zij het gezien hebben toen wij wegreden: naakt moet de wanhoop in onze ogen hebben gestaan. Daar waar hij mij geslagen heeft, zwelt mijn lip op tot een stijve klomp, een dood stuk vlees in mijn gezicht. Gevoelloosheid die zich uitbreidt tot een tweede huid over mijn gezicht, over mijn gehele lichaam, alleen mijn wanhoop zit in mijn borst en ik heb pijn, misschien zoals een steen pijn zou kunnen hebben, onbeweeglijk. Misschien zal hij mij doden.

Ik kijk naar hem en zie zijn gezicht grauw met witte lippen, een gezicht op de rand van bewusteloosheid met alleen de ogen levend daarin, zoals ook de mijne levend zijn, registrerend.

Dat hij zo lijdt maakt mij verwonderd. Hij was altijd een vreemde voor mij, een gezichtloze man die tot mij kwam. Deze wanhoop is het eerste - en tegelijkertijd het laatste - dat ons samenbrengt. Met mijn gedachten probeer ik het te bevatten: een man die alleen lust was voor mij, en die nu enkel wanhoop is, terwijl al het tussenliggende, al die gevoelens die er moeten bestaan tussen man en vrouw onbekend zijn gebleven. Ik heb

[p. 70]

geen tijd gehad om dat alles te leren kennen: zorg, trots, tederheid, boosheid, het praten over een man zoals andere vrouwen doen. En er zal geen tijd meer zijn.

Alleen zijn, wie kan dat? Alleen zijn met die verdorvenheid binnen in je, met dat duistere dat zijn gang gaat ongeacht je gedachten, je wilskracht, dat eenvoudig geen rekening met je houdt. De vrouwen striemden mij met hun woorden: die hoer zou gegeseld moeten worden in het openbaar. - Ik ben een hoer.

Ik zeg tegen hem: ‘Doe het snel.’

Laat er een einde komen. Hij is gerechtvaardigd, ik heb hem bedrogen en wil boeten, laat al dat verdorven bloed uit mij lopen zodat ik leeg zal worden en onschuldig. Zoals toen ik twaalf was en moest lachen om de eekhoorns die elkaar achterna zaten in spiralen rond een boomstam, toen ik mij verbaasde over de torren die met de achterlijven aan elkaar verkleefd razendsnel voortliepen.

Harmon: Wij zijn nu alleen. Met niets om ons heen. Er bestaat nog zo iets als een oude ongeschreven wet die zegt dat een man zijn eigen recht in handen mag nemen. Ik word een sombere beul. Zij staat daar, zij heeft zich niet bewogen, de gezwollen lip, het gezicht wit.

Wie het meest lijdt is het meest gerechtvaardigd. Mijn somberte wordt zo ondraaglijk dat het met ijzeren banden rond mijn polsen knelt. - Waarom heb je het gedaan? Waarom heb je mij onteerd?

Walgelijk ben je zoals slakken walgelijk zijn, die het gewas aanknagen en hun slijmsporen trekken, die bij nacht te voorschijn komen, blind. Laat mij je ogen zien, laat mij vergeten dat je benen hebt en een schoot opdat ik niet in walging dood, maar in kuisheid. Ik amputeer je bij je leven nog. Alleen het hoofd, het hoofd met ogen vergrauwd door ernst, de gezwollen lip, een kindergezicht bijna, met lang bewegend haar, dat zou ik bij me willen houden. Een kuis hoofd, maagdelijk, alle

[p. 71]

wegen afgesneden naar het schaamdeel. - Gods akker heb je misbruikt, mijn kinderen die sluimeren in je schoot heb je omgebracht.

‘Doe het snel,’ zegt zij en ze hijgt. Die stem breekt iets stuk; het dunne ijs van de dood tussen ons in en ik aan de ene kant en zij aan de andere kant. Als je een steen gooit op het ijs dan ben je verbaasd wanneer de steen door het oppervlak heenbreekt zodat je plotseling het levende water daaronder ziet, dat zich even verheft alsof het ademt. Ik kijk naar haar: een bleke hoer, half kind en half vrouw. Die kleine hijgende stem, dezelfde als in het bed.

‘Doe het snel,’ zegt ze. Ze denkt dat ook de dood aan haar voeten komt liggen als een geile hond.