Luizenjournaal

Het paard

James: De hengst roept de merries. Op zijn rug rolt hij zich door het nieuwe gras en wentelt zijn grote buik bloot, die iets lichter is dan de rest van zijn huid. En plotseling met golvende bewegingen als van een zwarte slang, het hoofd met de plat wegliggende oren een slangenhoofd, komt hij weer op de been, luisterend naar het antwoord van de merries dat van twee, drie kanten komt aanwaaien.

‘Mijn mooie zwarte duivel,’ zeg ik.

Hij is geen kribbebijter, niet een van die beesten met ezelsoren. Een paard is je zichtbare eer. Iedere dag heb ik hem geborsteld, al het vlas, de pootaardappelen en het beddegoed

[p. 69]

verruilde ik voor haver, je ziet het resultaat.

‘Kom dan,’ zeg ik. Hij buigt zijn hoofd en kijkt mij aan van opzij met zijn zwarte oog waarover een blauwe rook schijnt te hangen. Als door een windvlaag gedreven drijft hij naar mij toe, ogenschijnlijk verstrooid, maar in werkelijkheid op zijn qui-vive. Ik ken hem. Ik weet dat hij weg zal zijn als een stormvlaag zodra ik nu mijn hand ga heffen om hem bij de kop te grijpen. Ik draai hem de rug toe in schijnbare onverschilligheid, maar mijn wil zit in hem als een harpoen, onverbrekelijk is hij aan mij verbonden. Ik hoor zijn trage, dreunende stap naar mij toe, achter mijn rug, mijn wil zit in zijn hoofd, donker en kalmerend. Zo haal ik hem langzaam naar mij toe.