Luizenjournaal

[p. 63]

IV

The living sky black-spotted;
The living sky blue-spotted;
The living sky yellow spotted;
The living sky white-spotted;
The young spruce as girls stood up for their dance in the way of life.

Indian song

[p. 65]

De lente

Iemand: Hoop, wat is dat? Soms wisten wij het niet meer. Zo lang hadden we als padden begraven gezeten in de koude aarde, gevoelloos, zuinig op iedere hartklop. En dan breekt plotseling de krankzinnige lente door. Voor wie niet gestorven is in de winter, breekt de lente door. Lente is: losraken uit het ijs. Geuren breken los in de lucht die geurloos was. De dooi maakt alles week: je hart, en het lemen dak dat gaat verzakken. De doden beginnen zachtjes te rotten, de winter heeft zijn vuist geopend.

Wie nog leeft trekt zijn oude laarzen aan of maakt nieuwe van buffaloleer. We kijken de wagens er eens op aan, de onttakelde onderstellen zonder zeildoek of spanbogen, we inspecteren de roestige velgen en assen, het hout van de disselbomen.

Onhoudbaar jeuken onze wintertenen. Jeuken ook de bomen in hun wortels? Jeukt het gras door al dat plotseling dringen van levenssappen? Door al dat gejeuk valt er aan de doden niet eens meer te denken. Het water in de rivier dat duizenden mijlen eenzaam door zijn bedding is gelopen praat van de verte. Deze lente heeft ons voorgoed genezen van het verleden.

Een geweldig georganiseer begint, wanordelijk maar vitaal. De mensenmassa ontwaakt als een poliepachtig wezen en steekt naar alle kanten zijn voelarmen uit. Het vee wordt samengedreven uit de rivierbeddingen, er wordt geruild en verhandeld, vrouwen verdunnen het bloed van hun gezinsleden met zwavel en sorghumgierst. We stampen de grond aan om te dansen.

Heb je ooit een hobo horen klinken over een rood verlicht nawinter landschap? Het geluid weeft zich samen met de lucht, wordt lang als een draad en doet je beven op je benen omdat het je vervult met een dubbel verlangen, teruggrijpend naar de wereld die je achter je liet en tegelijkertijd vooruit-

[p. 66]

reikend naar wat je nog niet kent. Het kruipt onder de schil van je weerbarstigheid. Muziek - het enige dat zich meten kan met deze lente, dat zinnen ontsnappende - het splitst je op, slurpt je leeg alsof je een vogelei bent. En terwijl wij dansen verdwijnen alle schimmen. De doodskou verdampt uit de naden van de wagens, doodsangst uit de hemden, verbijstering uit de breinen - het verdampt allemaal in de zoetheid van de lucht boven de prairie.

Kijk maar wat de lente doet aan zelfs de oudste mensen. Ze komen uit hun holen te voorschijn met hun verkleurde ogen knipperend tegen het licht, hun gelaatstrekken stijf als afgietsels in leem, gebogen schuifelend: poppen waaruit de zemelen bijna geheel zijn weggelopen, grauw in het schrille voorjaarslicht - alsof de dood ze al heeft aangeraakt met vingers van as.

Maar de wind komt en slaat hun neuzen aan met paars en rood en hun kleine ogen gaan glinsteren. Ze knikken naar elkaar, olijk en mededeelzaam en er komen vogelgeluiden uit hun verbeende strot. Zij bewegen hun voeten in een danspasje, - het is de kieteling in de oude zolen, de jeuk in het gras, het gevoel dat terugkeert in een bevroren been.

De hoop keert terug. Onze God heeft zijn donkere gezichtshelft van ons afgewend en toont ons alleen de lichte, beminnelijke. Want ook God wentelt als een planeet en is nu eens zwart en dan licht.